ရန္ကုန္မွာ ေက်ာတစ္ေနရာစာ

Written by တိုးေမာင္

ကၽြန္ေတာ္သည္ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ရန္ကုန္တြင္ လာေရာက္ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ နယ္မွ တက္လာကာ ရန္ကုန္တြင္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း အလုပ္လာလုပ္ရသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ႏွင့္ ဝင္ေငြကို အဓိက ထားၿပီး ရပ္တည္ႏိုင္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရသည္။

ရန္ကုန္ေရာက္ခါစ မိသားစုကို နယ္မွေခၚထားရန္ မတတ္ႏိုင္ေသးသျဖင့္ တစ္ဦးတည္း ဒုကၡခံကာ အေဆာင္တြင္ သြားေရာက္ ေနထိုင္ရသည္။ ထိုစဥ္က အေဆာင္ေနထိုင္စရိတ္မွာ တစ္လ ၇၀၀၀ က်ပ္ျဖစ္ၿပီး၊ ႏွစ္လစာႀကိဳသြင္း၊ တစ္လခ်င္းရွင္းစနစ္ျဖင့္ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ပိုင္း အေဆာင္စရိတ္ေတြကလည္း ႏွစ္ေသာင္းခန္႔ျဖစ္သြားသည္။

အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း၊ အိပ္စရာ ကုတင္ႏွစ္လုံး၊ စားပြဲတစ္လုံးေလာက္သာ ဝင္ဆန္႔သည့္ အခန္းထဲတြင္ က်ပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္း စြာေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ အလုပ္သြား၊ ညမိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္၊ အိပ္ခ်ိန္ကေလးအတြက္ ပူေလာင္ေသာ ေက်ာတစ္ခင္းစာ ကုတင္ကို တစ္ႏွစ္ခန္႔ အသုံးျပဳခဲ့ရသည္။

ေနာက္ပိုင္း အလုပ္အကိုင္ အေျခက်လာသျဖင့္ မိသားစုကို နယ္မွျပန္ေခၚရန္ ႀကိဳးပမ္းၿပီး ယုဇနဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ အခန္း တစ္ခန္း သြားငွားသည္။ ထိုစဥ္က တစ္လ ႏွစ္ေသာင္းျဖင့္ ႏွစ္ခ်ဳပ္ေငြကို အလုပ္ရွင္က ထုတ္ေပးသျဖင့္ တိုက္ခန္းႏွင့္ ေနႏိုင္ သည့္ ဘဝသို႔ေရာက္လာသည္။ ယခု ထိုတိုက္ခန္းေဈးမ်ားက သိန္းဂဏန္းျဖစ္ေနၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယုဇနဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္ေရာက္ခါစက အခန္းတိုင္း လူမရွိေသး။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လူေတြက ျပည့္လာသည္။ အလြန္စည္ကားေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးျဖစ္လာသည္။ အေရာင္အေသြးစုံ၊ စ႐ိုက္စုံ ေရာက္လာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕ထဲႏွင့္ အကူးအလူးတြင္ ထိုစဥ္က လိုင္းကားကလည္းနည္း၊ အထူးကားကလည္း မစီးႏိုင္သျဖင့္ တိုးေဝွ႔ၿပီး တစ္ေန႔ကားစီးခ်ိန္ ေလးနာရီေလာက္ေပးကာ သြားရျပန္ရသည္။

ရန္ကုန္တြင္ အိမ္ငွားေနရသည့္ဘဝသည္ လခ်ဳပ္ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ခ်ဳပ္ေစ့သည္ႏွင့္ အိမ္ရွင္၏ တိုးျမႇင့္ေတာင္းခံသည့္ လစာကို ရင္ဆိုင္ၾကရန္ ျပင္ဆင္ထားရသည္။ ယခုႏွစ္ တစ္သိန္းႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားလၽွင္ တစ္ႏွစ္ျပည့္သည္ႏွင့္ ေနာက္ဆက္ၿပီး စာခ်ဳပ္ပါက တစ္သိန္းခြဲလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ မူလ တစ္သိန္းႏွင့္ ျပန္မငွားမည္ကေတာ့ ေသခ်ာေနသည္။

အိမ္ပြဲစားေတြကလည္း ဤအခန္းကို ေနာက္ထပ္ဆက္ငွားလၽွင္ သူတို႔အတြက္ ပြဲခ မရမည္စိုးရိမ္သျဖင့္ တိုးျမႇင့္ေပးႏိုင္သည့္ အိမ္ငွားေတြကို မရ ရေအာင္ရွာလာၾကသည္။ အိမ္ရွင္ေတြကလည္း တိုးရသျဖင့္ မည္သူ႕မ်က္ႏွာမွမေထာက္ ေငြရလၽွင္ၿပီးေရာ သေဘာထားလိုက္ၾကသည္သာမ်ားသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ေျခာက္လခန္႔က မိတ္ေဆြတစ္ဦး အိမ္တက္ဖိတ္သျဖင့္ လွည္းတန္းဘက္သို႔သြားကာ စားခဲ့ ေသာက္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ေျခာက္လၾကာေသာအခါ ထိုမိတ္ေဆြကပင္ အိမ္တက္ဖိတ္သျဖင့္ မ်က္စိလည္သြားရသည္။ တစ္ႏွစ္အတြင္း ႏွစ္ႀကိမ္ ေျမာက္ အိမ္တက္လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ရွင္က ေျခာက္လျပည့္ေသာအခါ ဆက္မငွားေတာ့ဟုေျပာသျဖင့္ ဆင္းေပးခဲ့ရ ေၾကာင္း သူကေျပာသည္။

ကၽြန္ေတာ္ယခုေနထိုင္ရာ မလႊကုန္းဘက္မွ ၿမိဳ႕ထဲဘက္မွ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးသို႔အလာတြင္ ပုဇြန္ေတာင္ဘူတာအလြန္၌ ဘူတာနံရံကို ေက်ာေပးၿပီး အိပ္စက္ေနၾကသူမ်ားကို ေတြ႕လာရသည္။ ယခင္ကတစ္ဦး ႏွစ္ဦးေလာက္အေနအထားမွ မိသားစု မ်ားအထိ ရထားလမ္းေဘးတြင္ အိပ္စက္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ေတြ႕လာရျခင္းျဖစ္သည္။

တစ္ေလာက ရထားေပၚတြင္ အသက္ ၇၀ အ႐ြယ္ အဖြားတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားလက္ဆုံက်မိသည္။ သူသည္ နာဂစ္ၿပီး ကတည္းက ရန္ကုန္ေရာက္လာၿပီး အိမ္မ်ားတြင္ အဝတ္လိုက္ေလၽွာ္သည့္ အလုပ္ကို လုပ္ေၾကာင္း သိရသည္။ မိသားစုက နာဂစ္ထဲပါသြားၿပီး အားလုံး အသက္ဆုံး႐ႈံးသြားၿပီျဖစ္သည္။ ယေန႔တိုင္ တစ္ဦးတည္း အဝတ္ေလၽွာ္၊ ခိုင္းတာလုပ္၊ ေပးတာယူ ေကၽြးတာစားၿပီး ဘဝကို ရပ္တည္ေနရသည္။ အဖြားကေတာ့ လမ္းေဘးမအိပ္။ ဘူတာနားတြင္ အိမ္ႀကီးတစ္အိမ္ရွိသည္။ ထိုအိမ္တြင္ ေက်ာတစ္ခင္းစာ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္အတြက္ တစ္ည ၅၀၀ က်ပ္ ေပးအိပ္ရသည္။ ထိုအိမ္တြင္ ေနထိုင္ခဲ့သည္မွာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီး။ တစ္ည ၂၀၀ က်ပ္ေခတ္ကတည္းက ေက်ာတစ္ခင္းစာျဖင့္ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္ဟုဆိုသည္။

ယခုတစ္ေလာ အညာအရပ္မွ ေရာက္လာသူေတြကလည္း အလြန္မ်ားလာေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ အညာသူ အညာသားပုံေတြက ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ သိသာလွသည္။ စကားေျပာၾကည့္လၽွင္ ပိုၿပီးထင္ရွားသည္။ တစ္ေလာက ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚတြင္ အညာသူ အေယာက္ ၅၀ ခန္႔ကို မႀကဳံစဖူးေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူတို႔ကို ေ႐ႊျပည္သာဘက္သို႔ ေခၚသြားမည္ဟုသိရသည္။

အညာသူ အညာသားေတြက သူတို႔အရပ္ေဒသတြင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရသည္မွာ အဆင္မေျပေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသို႔ ဆင္းလာရသည္ဟုဆိုၾကသည္။ သူတို႔ျဖစ္သလိုေနႏိုင္ စားႏိုင္စြမ္းရွိၾကသည္။ ရရာအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္းရွိၾကသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေရစီးေၾကာင္းႀကီးက အထက္မွေအာက္သို႔ စီးေမ်ာလာျခင္းသည္ အထက္အရပ္တြင္ ဘာေတြ ျဖစ္သြားၿပီး၊ ေအာက္အရပ္တြင္ ဘာေတြ ျဖစ္လာႏိုင္သည္ကို ေဘာဂေဗဒနည္းမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ သုံးသပ္ရန္ လိုအပ္ လာၿပီဟု ထင္ပါသည္။

လူေနရွိသင့္သည့္အရပ္မ်ားတြင္ လူေတြ ေပ်ာက္ကုန္သည္။ ေတာတြင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနသူမ်ားကို ႏိုင္ငံျခားသြားရ မည္ဟု အေၾကာင္းျပၿပီးရန္ကုန္ကို ေခၚလာသူေတြကလည္း ေခၚလာၾကသည္။ အလုပ္အကိုင္ ခြင္႐ိုက္ေအဂ်င္စီေတြကလည္း ရပ္ကြက္ထဲတြင္ အိမ္တစ္လုံး၌ ေတာနယ္က ႏိုင္ငံျခားထြက္လိုသူေတြကို ေခၚထားၿပီး နည္းမ်ိဳးစုံႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ႐ိုက္ပို႔ေနၾကသည္။ ေနာက္မွ ဒုကၡေတြေရာက္ၿပီး ျပန္လာခ်ိန္တြင္ ေတာ၌ အိမ္ေျပာင္၊ ႏြားေျပာင္၊ လယ္ေျပာင္ ျဖစ္သြားသျဖင့္ မထူးဇာတ္ခင္းကာ ရန္ကုန္တြင္ ရရာလုပ္ၿပီး ခိုကပ္ေနသူေတြကလည္းမ်ားလာသည္။

တိုက္ခန္းမ်ားတြင္ ခ်င္း၊ ရခိုင္ျပည္နယ္မ်ားမွ အလုပ္ေၾကာင့္ ၊ ပညာေၾကာင့္ ေရာက္လာသူေတြကလည္း မ်ားလာသည္။ သူတို႔သည္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းငွားလိုက္ၿပီး လူဆယ္ေယာက္ခန္႔စုေနကာ ေက်ာတစ္ေနစာဖန္တီးၿပီး ပညာရွာ၊ အလုပ္ရွာကာ အနာဂတ္ေတြကို ေမၽွာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာျဖင့္ ရန္ကုန္တြင္လာၿပီး ဘဝေတြကို တည္ေဆာက္ၾကသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေပါက္ကြဲလုနီးပါး ဗုံးတစ္လုံးအေနျဖင့္ တင္စားသူေတြက တင္စားၾကသည္။ လူဦးေရ ေပါက္ကြဲလာေတာ့ မည္၊ စ႐ိုက္မ်ိဳးစုံ၊ အက်င့္မ်ိဳးစုံ ေပါက္ကြဲႏိုင္သည္။ ေနစရာမရွိသျဖင့္ က်ဴးေက်ာ္ၾက။ က်ဴးေက်ာ္သျဖင့္ အစိုးရကဖ်က္၊ အစိုးရက ဖ်က္သျဖင့္ က်ဴးေက်ာ္ေတြကျပန္ေအာ္၊ ျပန္ေအာ္ခ်ိန္တြင္ အစိုးရကို ေဆာ္ခ်င္သူေတြက လက္ခေမာင္းခတ္။ ဗုံးတစ္ လုံးကေတာ့ အသင့္ျဖစ္ေနသည္။ မီးတို႔သူေတြကလည္း တို႔ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေပါက္ကြဲႏိုင္သည့္ အဆင့္သို႔ မေရာက္ေသး။ ေက်ာတစ္ေနရာစာ ျပႆနာသည္ အစိုးရအတြက္ ေခါင္းခဲစရာ ျဖစ္လာႏိုင္သည္။

Ref:maukkha.org