လာဘ္စားျခင္း အတတ္ပညာႏွင့္ ႏိုင္ငံသစ္တစ္ခု တည္ေဆာက္တဲ့အခါ

ျပည္ေတာ္ျပန္ ခရီးစဥ္ေတြအတြင္း ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ လာဘ္ေငြ အေတာင္းခံခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ထည့္ေရးမိေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ၅၀၀၊ ၁၀၀၀ ေတာင္းတဲ့ ကိစၥကို စာဖြဲ႔ေနတယ္ ဆိုၿပီး မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕က ေျပာၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အဲဒီလို ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းေတြ စားတဲ့ အေသးအဖြဲကိစၥကို မေရးဘဲ သန္းနဲ႔ခ်ီစားေနတဲ့ အထက္အညာက လူႀကီးေတြအေၾကာင္း စုံစမ္းေဖာ္ထုတ္ ေရးသားသင့္တယ္လို႔ အႀကံေပးၾကပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ (Investigative Journalist) စုံစမ္းေထာက္လွမ္းေရး သတင္းေထာက္တစ္ဦး အေနနဲ႔ ခရီးသြားေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ သာမန္ျပည္သူတစ္ဦး အေနနဲ႔သာ သြားေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီလို အတြင္းက်က် ကိစၥေတြကို စုံစမ္းေဖာ္ထုတ္ႏိုင္မယ့္ အေျခအေန မရွိေသးပါ။ ျပည္တြင္းရွိ သတင္းေလာကမွာလည္း Investigative Journalist က အေတာ္အားနည္းေသးတယ္လို႔ ေဝဖန္သူေတြက ေထာက္ျပေလ့ ရွိပါတယ္။

အရင္အေခါက္ေတြတုန္းက ခရီးေဆာင္အိတ္လွည္း ကူတြန္းေပးသူနဲ႔ ေပါင္ခ်ိန္စက္ ဆရာေတြက ၁၀၀၀ က်ပ္စီ ေတာင္းခဲ့တာကိုသာ ႀကံဳဖူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ “၁၀ တန္ အစိမ္းတစ္႐ြက္ ေပးခဲ့ပါ” ဆိုၿပီး ေပၚတင္ေတာင္းတာကို ႀကံဳလိုက္ရပါတယ္။ အေတာင္းခံရတဲ့ ေနရာက ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ကအထြက္ ပစၥည္းေတြကို စစ္ေနတဲ့ အေကာက္ခြန္ ဌာနမွာပါ။

ဒါေပမဲ့ ယူနီေဖာင္း ဝတ္ထားတဲ့ ကာစတန္အရာရွိေတြ ကိုယ္တိုင္ ေတာင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပစၥည္းေ႐ြးေနတဲ့ ေနရာမွာ အကူအညီေပးတဲ့ ဝန္ထမ္းလိုလိုနဲ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ လူငယ္တစ္ဦးက ကာစတန္ကိုယ္စား အခုလို ေတာင္းေနတာပါ။ ျမန္မာေငြေပးလို႔ မရဘူးလားဆိုေတာ့ “သူတို႔က အစိမ္းမွ ႀကဳိက္တယ္။ ဒီက အေျခအေနကို အစ္ကိုလည္း သိသားနဲ႔” ဆိုၿပီး အဲဒီလူငယ္က ဆိုပါတယ္။

၁၀ ေဒၚလာဆိုေတာ့ ျမန္မာေငြ တစ္ေသာင္းေပါ့။ အရင္အေခါက္ထက္ ဆယ္ဆ ေငြေၾကးေဖာင္းပြလာတဲ့ သေဘာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လာဘ္စားမႈႏႈန္း အရင္ႏွစ္ထက္ ၁၀ ဆ ဆိုးလာတဲ့ သေဘာမ်ားလား။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အပါအဝင္ လူအမ်ားသြားေနတဲ့ ေလယာဥ္ကြင္းလို ေနရာမွာေတာင္ ဒီလို လာဘ္ေငြေပၚတင္ေတာင္းေနၿပီ ဆိုရင္ လူမျမင္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ဘယ္လာက္မ်ား ေတာင္းေနေလမလဲ။

ျမန္မာေတြရဲ႕ လာဘ္စားျခင္း အတတ္ပညာအေပၚ အေတာ္စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကံကဆိုးခ်င္ေတာ့ ေရွ႕ေနက လာဘ္ေပးၿပီး တရားသူႀကီးကိုယ္တိုင္ လာဘ္ယူေနတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ထပ္ႀကံဳလိုက္ရျပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို လိုက္ကူညီေပးတဲ့ အဲဒီေရွ႕ေနဟာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားကိစၥေတြ၊ လယ္သမားကိစၥေတြ၊ လူ႔အခြင့္ေရး ကိစၥေတြကို အခေၾကးေငြမယူဘဲ ေစတနာနဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈ ေပးေနသူပါ။

ဒါေပမဲ့ အမ်ားမိုးခါး ေရေသာက္ေနတဲ့ ေနရာမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း မေသာက္ဘဲေနလို႔ မရဘူးနဲ႔ တူပါတယ္။ ငါးေထာင္လား၊ တစ္ေသာင္းလားမသိ ထည့္ထားပုံရတဲ့ စာအိတ္ေလးကို တရားသူႀကီးထိုင္ေနတဲ့ စားပြဲေပၚ ေရွ႕ေနက ခ်ေပးလိုက္ပါတယ္။ တရားသူႀကီးေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ လက္ေထာက္ျဖစ္ပုံရသူ တစ္ဦးက စာအိတ္ကို ယူသိမ္းလိုက္ပါတယ္။ စာအိတ္ထဲ ဘယ္ေလာက္ပါသလဲ ဆိုတာကို စစ္ေဆးေနတာမ်ဳိး မေတြ႔မိပါ။ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ တျခားအမႈသည္နဲ႔ ေရွ႕ေနေတြလည္း ဒီလိုလာဘ္ေပးခြင့္ရဖို႔ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနာက္မွာ တန္းစီတိုးေနေလရဲ႕။

ဒီျမင္ကြင္းဟာ ရန္ကုန္က လူေတြအတြက္ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေပမယ့္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ၂၅ ႏွစ္ၾကာ ေဝးကြာေနတဲ့ ျပည္ေတာ္ျပန္တစ္ဦး အဖို႔ေတာ့ ဒါဟာ တကယ့္အထူးအဆန္းပါပဲ။ ေရွ႕ေနကိုယ္တိုင္က လာဘ္ေပးေနၿပီး တရားသူႀကီးကိုယ္တိုင္က လာဘ္စားေနမွေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ တရားေရးမ႑ိဳင္ႀကီး သြားၿပီေပါ့။

အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကို ကိုင္ထားတဲ့ အစိုးရနဲ႔ ဥပေဒျပဳမႈအာဏာ ကိုင္ထားတဲ့ လႊတ္ေတာ္တို႔ကို လြတ္လပ္တဲ့ တရားစီရင္ေရးစနစ္နဲ႔ ထိန္းထားရမယ္ ဆိုတာဟာ ဒီေန႔ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရက ခ်ီတက္ေနပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ရဲ႕ အေျခခံအုတ္ျမစ္ႀကီး မဟုတ္ပါလား။

ဒါက ကြၽန္ေတာ့္အျမင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီျဖစ္စဥ္ကို ရန္ကုန္နဲ႔ ထားဝယ္မွာ ေတြ႔တဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပေတာ့ ဘယ္သူကမွ Shock မျဖစ္ၾကပါ။ “မင္းကလည္းကြာ၊ ၅၀၀၀-၁၀၀၀၀ ကိစၥကို အႀကီးႀကီး ေျပာေနတယ္။ ဟိုးေနျပည္ေတာ္မွာ သန္းနဲ႔ခ်ီစားေနတဲ့ ကိစၥက်ေတာ့ မင္းတို႔ သတင္းေထာက္ေတြက ေရးရဲတာမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔” လို႔ေတာင္ အျပစ္တင္လိုက္ပါေသးတယ္။

ရန္ကုန္မွာ ဆုံခြင့္ရတဲ့ တျခားျပည္ေတာ္ျပန္ေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အျမင္တူၾကပါတယ္။ သူတို႔လည္း ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္လို ႀကံဳခဲ့ရတဲ့အျပင္ ဗီဇာတိုးတဲ့ကိစၥ၊ လဝက႐ုံးဆီ သြားရတဲ့ ကိစၥေတြမွာ လာဘ္ေငြေတာင္းတာနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာျပၾကပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ဒီလိုလာဘ္ေငြေတာင္းျခင္းဟာ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ေဖာက္ဖ်က္မႈျဖစ္တဲ့ အျပင္ ျပစ္မႈလည္း ေျမာက္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက်ေတာ့ အဓိပၸာယ္က ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနသလိုပါပဲ။ လာဘ္ေတာင္းတာကို အျပစ္မျမင္တဲ့အျပင္ ဒီလို အျပစ္ေျပာေနတဲ့၊ လာဘ္မေပးဘဲ ျငင္းေနတဲ့ သူေတြကိုေတာင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို နားမလည္သူလိုလို၊ ေစတနာေခါင္းပါးသူလိုလို၊ ဝန္ထမ္းေတြအေပၚ ညႇာတာစိတ္ မရွိသူလိုလို ျမင္ေနၾကတာကို ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။

“လစာမေလာက္လို႔ လာဘ္စားတာကို အျပစ္မျမင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း။ ငါလည္စားတယ္၊ သူလည္းစားတယ္၊ မင္းလည္း ငါတို႔လို ဝန္ထမ္းျဖစ္ေနရင္ စားမွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား” ဆိုၿပီး ဝန္ထမ္းသူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးက စကားနာထိုးပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းသားဘဝက အားကစားကို အသည္းအသန္ လုပ္ၿပီး အေကာက္ခြန္ဌာနမွာ တာဝန္ထမ္းခြင့္ရေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ပုံကို သူက ေထာက္ျပပါတယ္။ အဲဒီကာလက အေကာက္ခြန္ဌာန ဆိုတာဟာ အားကစားသမားေတြ အထူးစိတ္ဝင္စားတဲ့ ေနရာပါ။ ဒီလိုေျပာလိုက္လို႔ အားကစားသမားေတြကို အဲဒီဌာနက အခမဲ့ ေလ့က်င့္ေပးေနတယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။

အားကစားထူးခြၽန္သူ အေတာ္မ်ားမ်ား အေကာက္ခြန္ဌာနမွာ အလုပ္ရၾကၿပီး လုပ္သက္ ငါးႏွစ္ေလာက္အတြင္း သူေဌးျဖစ္သြားၾကလို႔ ဒီလို စိတ္ဝင္စားေနၾကတာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ၿပဳိင္ဘက္ စက္ဘီးသမားေတြ၊ ေက်ာင္းေနဖက္ ေဘာလုံး၊ ေဘာ္လီေဘာနဲ႔ ေျပးခုန္ပစ္သမားေတြ ကာစတန္ဆီ ဝင္သြားတာ ဘယ္နည္းပါ့မလဲ။ ဆိုလိုတာက အေကာက္ခြန္ဌာနမွာ တာဝန္ထမ္းခ်င္တာဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ အခြန္တိုးရေစခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါ။ အေကာက္ဂိတ္မွာ ထိုင္၊ လာဘ္မ်ားမ်ားစားၿပီး တစ္ကိုယ္စာ သူေဌးျဖစ္ဖို႔သာ ရည္႐ြယ္ခဲ့တာပါ။ ဒါ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အဲဒီတုန္းက တကယ္ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးတဲ့ ျဖစ္စဥ္ပါ။

“လစာက အေရးမႀကီးဘူး။ Outside က အဓိကပဲ” ဆိုတာ မဆလေခတ္မွာ အထူးေခတ္စားတဲ့ အဆိုအမိန္႔ တစ္ရပ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ၾကာၿပီးခ်ိန္ အခု ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ေရာက္တဲ့အထိ စစ္အစိုးရေခတ္ကေန ဒီမိုကေရစီ အစိုးရသက္တမ္း ငါးႏွစ္ထဲ ဝင္လာတဲ့အထိ အဲဒီစကားလုံးက ဆက္လက္ေခတ္စားေနဆဲ ဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ခုခု လြဲေနၿပီနဲ႔ တူပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ အတြင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ရဲ႕ စဥ္းစားပုံေတြ၊ တန္ဖိုးထားမႈေတြ၊ စံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြက ဘာမွ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာျခင္း မရွိဘူးလား။ ျပင္ပကမာၻနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအၾကား အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြ လုံးဝျခားနား က်န္ေနခဲ့ၿပီလား။ ဒီမိုကေရစီေခတ္ ေရာက္တဲ့အထိ လာဘ္စားျခင္း အတတ္ပညာနဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း လုပ္ခ်င္ၾကတုန္းလား ဆိုၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္စရာပါ။

ကြၽန္ေတာ္ဖတ္မိတဲ့ သတင္းေတြအရ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုတစ္ႏိုင္ငံလုံး ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျဖစ္ေနတဲ့ လာဘ္စားမႈကို တိုက္ဖ်က္ႏိုင္ဖို႔ လာဘ္စားမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး ေကာ္မရွင္ ဆိုတာကို ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ မတ္လမွာကတည္းက ေနျပည္ေတာ္မွာ ဖြဲ႔စည္းေပးထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ေျခာက္လတာကာလ အတြင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္က လာဘ္စားမႈ ၂၃၈ ခု၊ ေျမယာသိမ္းမႈက ၁၇၀၊ တရားေရးဘက္ လာဘ္စားမႈက ၉၅ မႈနဲ႔ အေထြေထြက ၃၀ မႈ ပါဝင္တဲ့ တိုင္ၾကားစာ ၅၀၀ ေက်ာ္ လက္ခံရရွိခဲ့တယ္လို႔ အဲဒီေကာ္မရွင္က လႊတ္ေတာ္ဆီ အစီရင္ခံခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ထူးျခားတာကေတာ့ အဲဒီလို တိုင္ၾကားတဲ့အမႈ ၅၀၀ ေက်ာ္ ထဲက သံုးမႈကိုပဲ ေကာ္မရွင္က စုံစမ္းခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ျမန္မာလႊတ္ေတာ္က ဖြဲ႔ေပးလိုက္တဲ့ အဲဒီေကာ္မရွင္ ဆိုတာဟာ အေမရိကန္လႊတ္ေတာ္က ဖြဲ႔ေပးလိုက္တဲ့ ေကာ္မရွင္လို ၾသဇာမရွိလို႔လား။ ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကားၿပီသား ႏိုင္ငံေတြမွာ လႊတ္ေတာ္က ဖြဲ႔ေပးလိုက္တဲ့ ေကာ္မရွင္ကို အာခံရဲသူ ဘယ္သူမွမရွိ။ သမၼတ၊ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္၊ တရားသူႀကီး ဘယ္သူကိုမွ အလြတ္မေပး။

ဒါေပမ့ဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ထြန္းကားခဲ့တဲ့ အေပၚေအာက္ အမိန္႔စီးဆင္းမႈ အားေကာင္းျခင္း၊ စစ္တပ္အေတြးအေခၚ လႊမ္းမိုးျခင္း၊ ႀကီးသူကို ငယ္သူက ျပန္မေျပာရဘူးဆိုတဲ့ ဓေလ့ထုံးတမ္း ႀကီးမားျခင္းေတြေၾကာင့္ အာဏာရွိသူ၊ ေငြေၾကးရွိသူေတြကို သာမန္ျပည္သူေတြက တိုင္ၾကားရဲဖို႔ ဆိုတာ မလြယ္ေသးပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သမၼတ အပါအဝင္ အစိုးရဝန္ႀကီးေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက သူတို႔ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈကို မေၾကညာႏိုင္ဘူးလို႔ ဆက္ျငင္းေနႏိုင္တာေပါ့။

ဒီဇင္ဘာလဆန္းပိုင္းက ထြက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အဂတိလိုက္စားမႈ အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္ေရးအဖြဲ႔ (Transparency International- TI) အစီရင္ခံစာမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေပါင္း ၁၇၅ ႏိုင္ငံကို စာရင္းေကာက္တဲ့အခါ ျမန္မာႏိုင္ငံက ၁၅၆ မွာ ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရတက္ၿပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ခါစ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာ အဆင့္ ၁၈၀၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ အဆင့္ ၁၇၂၊ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္မွာ အဆင့္ ၁၅၇ အထိ ေလ်ာ့က်ခဲ့ေပမယ့္ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္မွာေတာ့ တစ္ဆင့္သာ ေလ်ာ့က်ခဲ့တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒါဟာ မႏွစ္ကထက္ ဒီႏွစ္ လာဘ္စားမႈ ပိုဆိုးလာတဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒါေတြကို ဘယ္လိုျပဳျပင္ၾကမလဲ။ အစိုးရဘက္ကလူေတြ အားလုံးနီးပါး လာဘ္စားမႈနဲ႔ မကင္းဘူးဆိုရင္ အတိုက္အခံ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြဘက္ကေကာ ဒီေကာ္မရွင္ကို ဦးစီးေဆာင္႐ြက္ႏိုင္တာမ်ဳိး မလုပ္ႏိုင္ဘူးလား။

“ကိုယ္တို႔ဆီက ေမာင္ေတြလည္း ကားအစီး ၆၀ တို႔၊ ၁၂၀ တို႔ လက္ေဆာင္ယူထားမွေတာ့ အစိုးရဝန္ႀကီးေတြ၊ စစ္ဗိုလ္ေတြ လာဘ္စားတာကို ဘယ္ေျပာလို႔ ျဖစ္ေတာ့မလဲ” ဆိုၿပီး ရန္ကုန္မွာေတြ႔တဲ့ ျပည္ေတာ္ျပန္ ရဲေဘာ္ေတြက ေျပာပါတယ္။ အင္း ... ဒါလည္း ဟုတ္သားပဲ။ ဒါဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြေလ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုယ္တိုင္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ အလုပ္ခံေနရၿပီလား။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္၊ ဖြံ႔ၿဖဳိးေရးျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ႏိုင္ငံတကာဘက္က အလွဴေငြေတြလည္း အမ်ားႀကီး ပါေနတာေၾကာင့္ ျမန္မာေတြရဲ႕ လာဘ္စားမႈဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲမွာတင္မၿပီး။ လာဘ္စားမႈဟာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ျဖစ္ေနပါၿပီဆိုၿပီး ေပါ့ေပါ့တန္တန္ထားလို႔မရ။ ဒါဟာ အလြန္ႀကီးေလးတဲ့ ျပစ္မႈႀကီးတစ္ခု ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို အစိုးရဝန္ႀကီးေတြ အပါအဝင္ အားလုံးသိေအာင္ ေျပာျပဖို႔ လိုလာေနပါ တယ္။

ဒီေငြေတြဟာ ဘုန္းႀကီးကို လွဴသလို “နဝကမၼ” သေဘာ သုံးခ်င္ရာ သုံးဖို႔ လွဴလိုက္တာမဟုတ္။ ဘယ္ေနရာေတြမွာ ဘယ္လိုသုံးသလဲ ဆိုတာကို စာရင္းျပဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီေငြေတြဟာ မိုးေပၚက က်လာတဲ့ ေငြေတြ မဟုတ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ေနထိုင္ေနတဲ့ ျပည္ေတာ္ျပန္ေတြ အပါအဝင္ သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြ ေပးထားတဲ့ အခြန္ေငြေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ အခုလို လာဘ္စားမႈေတြဟာ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ ျပႆနာ အႀကီးႀကီး တက္လာႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လာဘ္စားမႈကို ယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အတတ္ပညာတစ္ခု ျဖစ္ေနၿပီဆိုၿပီး ေပါ့ေပါ့ဆဆထား လို႔မရပါ။ ဒါဟာ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကို ခြၽတ္ခ်ဳံက်ေစတဲ့ ေဘးဆိုးႀကီးတစ္ခု ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို အားလုံးက လက္ခံသေဘာတူဖို႔ လိုလာေနပါတယ္။ အစိုးရ ဝန္ႀကီးေတြဘက္ ျပဳျပင္ဖို႔လိုသလို သာမန္ ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးခ်င္းစီကလည္း ျပဳျပင္ဖို႔ လိုေနပါတယ္။ အဲဒီလို အေျခခံစိတ္ထားေလးေတြ မျပဳျပင္ႏိုင္ေသးသေ႐ြ႕ကေတာ့ ဘယ္လိုပဲ ေကာ္မရွင္ေတြဖြဲ႔ဖြဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ေသးပါ။ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းဆီ တက္လွမ္းေရး၊ ႏိုင္ငံတိုးတက္ ဖြံ႔ၿဖဳိးေရး စီမံကိန္းေတြကို လာဘ္စားျခင္းယဥ္ေက်းမႈက ေနာက္ျပန္ဆြဲခ်ေနဦးမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

ထက္ေအာင္ေက်ာ္
Ref:thevoicemyanmar