ေရႊျပည္ေတာ္ရယ္ ေမွ်ာ္ေလတိုင္းေဝး

ေရႊျပည္ေတာ္ရယ္ ေမွ်ာ္ေလတိုင္းေဝး

ဒီကေန႔ မနက္ ေရႊျပည္သာဂ်ပန္အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံု မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ တပည့္ေလးတစ္ေယာက္ ဖုန္းဆက္လာတယ္။

ဆႏၵျပ အလုပ္သမားေတြက ကြန္တိန္နာ အဝင္အထြက္ေတြ လုပ္လို႔မရေအာင္ပိတ္ဆို႔ ထားၾကေတာ့ စက္႐ံုပိုင္ရွင္ ဂ်ပန္လဲ စိတ္အရမ္းပ်က္သြားၿပီး စက္႐ံု ပိတ္ၿပီး တျခားတိုင္းျပည္ကိုေျပာင္းဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ၿပီတဲ့။

သူတို႔ေတြအတြက္ျမန္မာႏိုင္ငံမွာဥပေဒကဘာမွကာကြယ္မႈမေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။

အဲဒီ စက္႐ံုက လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ေလာက္ထဲက ျမန္မာျပည္ မွာ ဖြင့္လာခဲ့တာပါ။

သူက အဲဒီစက္႐ံုဖြင့္ထဲကလုပ္ေနေတာ့ လစာလဲအေတာ္ေလးေကာင္းေနၿပီေလ။ အဲဒီေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေတာ့မွာကိုအရမ္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။

အဲဒီဖုန္းကမခ်ေသးဘူး။

လႈိင္သာယာက တိုင္ရီ ဖိနပ္စက္႐ံုမွာလဲဆႏၵျပေနၾကတယ္တဲ့။

2010 ေရွ႕ပိုင္း ျမဝတီ နယ္စပ္ကိုအလုပ္ကိစၥ သြားလာရင္းနဲ႔ မဲေဆာက္ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံု ေတြမွာ သြားအလုပ္လုပ္ ေနၾကတဲ့ ျမန္မာ အလုပ္သမား မိန္းခေလး ေတြရဲ႕ဘဝကို ေသခ်ာေလ့လာခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

ယိုးဒယား အလုပ္ရွင္ေတြဟာ အလုပ္မ်ားခ်ိန္မွာ ျမန္မာ အလုပ္သမားေလးေတြကို ေခၚယူေပမဲ့ အလုပ္နဲခ်ိန္ မွာေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးကိုအေၾကာင္းၾကားၿပီး ျပန္ဖမ္းခိုင္းပါတယ္။

သူတို႔ အလုပ္ျပန္ခိုင္းခ်င္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ယိုးဒယား ေငြ ဘတ္ ႏွစ္ေထာင္ (ျမန္မာေငြ က်ပ္ေျခာက္ေသာင္းခန္႔) နဲ႔ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ေရြးရပါတယ္။

တခ်ဳိ႕ေတြၾကေတာ့ အလုပ္ရွင္က စိုက္ေရြးေပးၿပီး လစာထဲကျပန္ျဖတ္ပါတယ္။

ေနာက္တခါ ကြၽန္ေတာ့အေနနဲ႔"ျမန္မာထပ္" ဆိုၿပီး ျမန္မာကြၽန္ေတြလို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားကိုလဲအရမ္းနာက်င္ခဲ့ရတယ္။

လစာအေနနဲ႔ ဘတ္ေလးေထာင္ (တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္းက်ပ္) ေလာက္ရေပမဲ့တကယ္တန္း မစုမိၾကပါဘူး။

တကယ္တန္း ျမဝတီ (၉၉၉) ဂိတ္ ကေနျမန္မာျပည္ဘက္ျပန္ ဖုိ႔ ေငြ ငါးရာေတာင္မရွိ လို႔ ျမန္မာျပည္ဘက္ကမ္းကိုမျပန္ႏိုင္ၾကပါဘူး။

ဒုကၡ ေရာက္ေနတဲ့ အဲဒီကေလးေတြကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တဲ့စရိတ္အထိ ကူညီေပးခဲ့ ပါတယ္။

ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူတို႔ေလးေတြရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကို ကိုယ့္မ်က္လံုးက က်သလိုနာက်င္ခံစားခဲ့ရပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ျမန္မာအလုပ္သမားေတြကို ျပန္ေခၚၿပီး ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲမွာပဲ အလုပ္ေပးခ်င္စိတ္တဲ့ ဆႏၵေတြ ျပင္းထန္ ခဲ့ရပါတယ္။

၂၀၁၂ ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံျခားကေနစက္႐ံုအလုပ္႐ံုေတြ လာဖြင့္ၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ အိပ္မက္ေတြရွင္သန္လာခဲ့ရပါတယ္။

ႏိုင္ငံျခား မွာ အႏွိမ္ခံၿပီး အလုပ္ လုပ္ေနၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား အလုပ္သမားေတြကိုျပန္ေခၚဖုိ႔။

ဒါေပမဲ့ ၂၀၁၄ ႏွစ္စပိုင္း ကစၿပီး ဆႏၵ ျပမႈေတြေတာက္ေလွ်ာက္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကေန စက္႐ံုေတြ ပိတ္ၿပီး တျခားႏိုင္ငံေတြကို ထြက္ခြာသြားၾကပါၿပီ။

အလုပ္သမားအမ်ားစု နားမလည္ၾကတာက ဆႏၵျပတာေတြမ်ားၿပီး လာေရာက္ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြ မလာေတာ့ရင္ အလုပ္ရွင္စိတ္ႀကိဳက္ေဈးကြက္ျဖစ္မွာပါပဲ။

အလုပ္ေနရာတစ္ခုထဲကို လူတစ္ရာေလာက္ကျပံဳတိုးေနသမွ် အလုပ္ရွင္က ထိုက္သင့္တဲ့ လစာေပးမွာမဟုတ္သလို သူ႔စိတ္ႀကိဳက္အရည္အခ်င္း ရွိသူေတြပဲေရြးေခၚေတာ့မွာပါ။

တကယ္တမ္း အလုပ္သမားေတြႀကိဳးစားၾကရမွာကအလုပ္သမားေဈးကြက္ျဖစ္ေအာင္ပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက ေျမေဈးႀကီးမႈေတြ၊မီးမမွန္တာေတြ၊ဆိပ္ကမ္းဝန္ေဆာင္မႈ အားနဲတာေတြ အျပင္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြ စိတ္ပ်က္စရာ တျခားအားနည္းခ်က္ေတြအမ်ားႀကီးပါ။

ဒါ့ေတြအားလံုးကို အစိုးရဘက္ကလဲဘာမွ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္တာကလဲ တကယ့္ကိုစိတ္ပ်က္စရာပါ။

ဒါေၾကာင့္မို႔ Samsung လိုကုမၸဏီ ႀကီးေတြရဲ႕ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြကိုဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတာပါ။

ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြ အတြက္ လုပ္ေပ်ာ္တဲ့ အေျခအေနတခုကို အလုပ္သမားေတြေရာ အစိုးရဘက္ကပါ ဖန္တီးေပးၾကရမွာပါ။

ဥပမာ ဗီယက္နန္ႏိုင္ငံ

ဗီယက္နန္ မွာဆိုရင္ အနိမ့္ဆံုး လုပ္ခ 150$ ေဒၚလာ တစ္ရာ့ငါးဆယ္သတ္မွတ္ထားေပမဲ့ 150$ နဲ႔ဘယ္သူမွ မလုပ္ပါဘူး။

အနိမ့္ဆံုး $300 ကေန $400 $500 ေလာက္ေတြေပးၾကရပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အလုပ္သမားေဈးကြက္ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြအတြက္ အာမခံခ်က္နဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းေတြရွိေနတဲ့အတြက္ စက္႐ံုေတြကမ်ားၿပီး အလုပ္သမားနဲပါးေနတဲ့အတြက္ အလုပ္သမားအၿပိဳင္အဆိုင္ေခၚယူၾကရင္း အေျခခံလစာေတြ တက္လာတာပါပဲ။

အလုပ္ေခၚဖုိ႔ အရည္အခ်င္းသတ္မွတ္ခ်က္ကလဲရယ္ဖုိ႔ေတာင္ေကာင္းတယ္။

မ်က္လံုးႏွစ္လံုးနဲ႔ေျခလက္ေတြအေကာင္းတိုင္းရွိရင္ကိုပဲအလုပ္ခန္႔တယ္တဲ့။

ဘယ္သူမွလဲ လစာတိုးေတာင္းစရာမလိုသလို ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြလဲအိပ္မက္ဆိုးေတြမမက္ပါဘူး။

ႏိုင္ငံျခားသားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြအထူးသျဖင့္ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ က လစာလုပ္ခဘယ္ေလာက္ပဲ သက္သာ သက္သာ စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႔ မအိပ္ႏိုင္ပဲ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ရမဲ့ ႏိုင္ငံ (Nightmare country)တစ္ခုကို ဘယ္ေတာ့မွ မလာခ်င္ၾကပါဘူး။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ဟာတကယ့္ေရႊႏိုင္ငံ ျဖစ္ဖုိ႔ဆိုရင္ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုေတြအမ်ားႀကီးလိုပါတယ္။

လူတစ္ေထာင္ရွိတဲ့ စက္႐ံုတစ္႐ံုဟာ အနည္းဆံုး ခန္႔မွန္းေခ် တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာသုံးသန္းနဲ႔အထက္ ႏိုင္ငံျခားေငြရွာႏိုင္ပါတယ္။

ေဒၚလာသုံးသန္းရဖုိ႔ ဆန္တန္ခ်ိန္ တစ္ေသာင္း (ဆန္အိတ္ႏွစ္သိန္း) တင္ပို႔ရမွာပါ။

ဆန္တန္ခ်ိန္တစ္ေသာင္း တင္ပို႔ဖုိ႔ စပါး ဧက တစ္ေသာင္းခြဲကေန ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ စိုက္ပ်ဳိးရမွာပါ။

တကယ္ေကာ အစိုးရေရာ တခ်ဳိ႕ အတိုက္အခံေတြပါတြက္မိၾကရဲ႕ လား?

အဲေလာက္လယ္ေတြစိုက္ပ်ဳိးဖုိ႔ ကုန္က်မဲ့ ေလာင္စာဆီနဲ႔ အလုပ္သမားခေတြက အဲေလာက္က ပါ့မလားဆိုတာ။

လူတစ္ေထာင္အလုပ္ေပးႏိုင္မဲ့ စက္႐ံုတစ္႐ံုတည္ေဆာက္ဖုိ႔ ေျမ သုံးဧက ပဲလိုအပ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံျခားေငြ ေဒၚလာသုံးသန္း ရဖုိ႔ လယ္သမား တစ္ေသာင္းေလာက္ကအ႐ံႈးခံၿပီး ဒုကၡ ေရာက္ခံမလား?

ေျမသုံးဧကေပၚ မွာစက္႐ံုတစ္ခုတည္ၿပီး မိသားစုတစ္ေထာင္ေလာက္ကိုထမင္းအိုးတည္ေပးမလား?

ေနာက္တခါ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သယံဇာတေတြကို လံုးဝထိခိုက္စရာမလိုတဲ့အျပင္ လူေတြရဲ႕ capicity ပါတက္လာမွာပါ။

အဲတာဆိုရင္တဲ့ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ လယ္သမား ေလးငါးသန္းေလာက္က လယ္မစိုက္ပဲ စက္႐ံုေတြ မွာပဲလုပ္ၾကရင္ လယ္စိုက္မဲ့သူေတြမရွိေတာ့လို႔ ထမင္းငတ္သြားမယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ေတြးတဲ့လူကေတြးပါတယ္။

Okay ပါ။ကြၽန္ေတာ္ အခုေျပာတာ အစြန္းေတာ့ေရာက္တယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ စပါးတစ္ပင္မွမစိုက္ေတာ့ဘူးဆိုပါေတာ့။

လူတစ္ေယာက္တလကို ဆန္ေျခာက္ျပည္ထက္ပိုမစားႏိုင္ပါဘူး။

အဲေတာ့ တစ္ႏွစ္ 50 kg သုံးအိတ္။(0.15 တန္)လူသန္းငါးဆယ္ ကေလး ပုစုခ႐ု ပမက်န္ အဲေလာက္ စားတယ္ ဆိုၿပီးတြက္ၾကည့္ပါ။

0.15 x 50 million= 7.5 million tons.

ကမၻာ့ ဆန္ေပါက္ေဈး $400နဲ႔တြက္ ရင္ေတာင္ တႏိုင္ငံ လံုး ႏိုင္ငံျခားကဆန္ဝယ္စား ။

တစ္ႏွစ္ကို အမ်ားဆံုး 3 billion $ ပဲကုန္က်မယ္။

လူငါးသန္း စက္႐ံုေတြမွာ အလုပ္လုပ္ရင္ လူတစ္ေယာက္ကို အနဲဆံုး တစ္ႏွစ္ ေဒၚလာ သုံးေထာင္ႏိုင္ငံျခားေငြ ရွာႏိုင္ပါတယ္။

အဲေတာ့...

3,000$ x 5 million = 15 billion $ ပါ။

ႏိုင္ငံျခားကတစ္ႏိုင္ငံလံုးဆန္ဝယ္စားရင္ေတာင္

15 billion - 3 billion= 12 billion $ ေတာင္ႏိုင္ငံျခားေငြ ျမတ္ပါေသးတယ္။

ဒါက အနဲဆံုး အလုပ္သမားဦးေရအင္အားနဲ႔ ဆန္ကို 100% ႏိုင္ငံျခား ကဝယ္စားမယ္ဆိုၿပီးတြက္ခ်က္တာပါ။

တကယ္ဆိုအဲလိုလဲလုပ္ဖုိ႔ မလိုအပ္ပါဘူး။

တကယ္ျဖစ္သင့္တာကေတာ့ စပါးအထြက္ အရမ္းေကာင္းတဲ့ ဧရာဝတီတိုင္း လိုေနရာမ်ဳိးက လယ္သမားေတြကို High Technology နဲ႔ ေငြေၾကးေတြ လံုေလာက္မႈ ရွိေအာင္ ပံ့ပိုး ကူညီပါ။

ၾကည့္ျမင္တိုင္ တဘက္ကမ္းကလယ္ေတြလို တစ္ဧက စပါး ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ပဲထြက္တဲ့ လယ္ေတြကို လယ္သမားေတြနစ္နာ မႈမရွိေစရေအာင္ စက္မႈေျမေတြ အျဖစ္ေျပာင္းလဲေပး ဒါမွမဟုတ္ တျခား ငါးပုဇြန္ေမြးျမဴေရး လုပ္ငန္း လို တျခားသီးႏွံစိုက္ပ်ဳိးေရးေတြလို သူတို႔အမွန္တကယ္အျမတ္ရမဲ့ လုပ္ငန္းေတြလုပ္ဖုိ႔ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပး။

တစ္ဘက္မွာေတာ့ စက္မႈလုပ္ငန္း ေတြဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာေအာင္ အဘက္ဘက္ကဝိုင္းဝန္းကူညီေပး။

အဲလိုသာဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ ေရႊႏိုင္ငံႀကီးျဖစ္လာမွာပါ။

တကယ္ေတာ့ ေရႊႏိုင္ငံ ဆိုတာ လူတိုင္း လံုေလာက္တဲ့ အလုပ္အကိုင္ေတြနဲ႔ ဝင္ေငြေတြရွိတဲ့ ႏိုင္ငံ ပါပဲ။

အလုပ္မလုပ္ဘဲကေတာ့ ဘာမွျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ ဘယ္ကိစၥမွာပဲျဖစ္ေစ ဆႏၵ ျပေနၾကတဲ့ ညီငယ္ ညီမငယ္ေတြကို သိေစခ်င္တာတစ္ခုက 100-1=0 ဆိုတဲ့ သီအိုရီတစ္ခုပါပဲ။

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကတစ္ေယာက္ထြက္သြားရင္ 99 ေယာက္ က်န္ခဲ့မယ္လို႔ထင္ရင္မွားပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ေဟာ္တယ္ဝန္ေဆာင္မႈ ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြမွာပါ။

တစ္ဦး အဆင္မေျပလို႔ထြက္သြားခဲ့ၿပီ ဆိုရင္ က်န္တဲ့ လူအားလံုးလဲမလာေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီအခါက်ရင္ ပိုၿပီးနဲပါး တဲ့အခေၾကးေငြနဲ႔ေတာင္ အလုပ္ရဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။

အညာေနပူႀကီးထဲမွာျဖစ္ေစ ေတာင္တန္းေဒသေတြမွာျဖစ္ေစ တခ်ဳိ႕ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕တိုင္းရင္းသားေတြ အရမ္းနဲပါးတဲ့ အခေၾကးေငြနဲ႔ ပင္ပင္ပန္းပန္း နဲ႔လုပ္ေနၾကရပါတယ္။

အခုစက္႐ံုေတြမွာ လုပ္ေနရတဲ့လစာေတြဟာ သူတို႔ေတြထက္စာရင္ အမ်ားႀကီး မ်ားေနပါေသးတယ္။

ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးျဖစ္မွ အလုပ္အကိုင္ရရွိ ၾကမဲ့သူတို႔မ်က္ႏွာေလးေတြ တခ်က္ေလာက္ ငဲ့ညႇာၾကေစခ်င္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာလာေရာက္ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြအတြက္ျမန္မာအလုပ္သမား ေတြလိမၼာပါတယ္ ဆိုတဲ့ Image ေလးရတဲ့တေန႔မွာ အခုရေနတဲ့လစာေတြထက္အမ်ားႀကီးပိုရသလို အလုပ္အကိုင္ေတြလဲေပါမ်ားလာမွာပါ။

မွန္တဲ့စကားေျပာၿပီးတည့္မတ္ေပးရင္ လူမိုက္ေတြကမုန္းၿပီး လူလိမၼာ ေတြကေတာ့ ႀကိဳဆိုလိုက္မယ္တဲ့။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္သူခ်စ္ခ်စ္ ဘယ္သူမုန္းမုန္း မွန္တဲ့အတိုင္းေျပာျပမွာပါပဲ။

အခုလို ထစ္ခနဲရွိဆႏၵျပတာမ်ဳိးေတြ လုပ္ငန္းခြင္အေႏွာင့္ယွက္ ျဖစ္ေအာင္ မင္းမဲ့စ႐ိုက္ဆန္ဆန္ ပိတ္ဆို႔မႈေတြကို ေသြးထိုးေနသူေတြေၾကာင့္ဆက္လုပ္ေနၾကရင္ေတာ့ "ေရႊျပည္ေတာ္ ရယ္ေမွ်ာ္ေလ တိုင္းေဝး"   ေနဦးမွာပါပဲ။

Ref:facbook/myanmar civil engineer