လီကြမ္ယုက စံနမူနာျပ ပုုဂၢိဳလ္ျဖစ္လိုုရင္!

အဲဒါပါဘဲဗ်.... မွန္လြန္းလို႔ပါ....

အမိေျမမွာ သဘာ၀ေပးထားတဲ့ သယံဇတာေတြေပါမ်ားေနတာမွန္ပါတယ္ တခ်ိန္က ေရႊထီးေဆာင္းတဲ့ ေ ခတ္ကိုု အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ထိပ္တန္းကေနအသံုုးမက်တဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြေၾကာင့္ ဘာမွ သံုုးစားလိုု႔မရေတာ့ပါဘူး....

ေရႊဗမာေတြ ခၽြန္တဲ့ေနရာေတာ့ ရွိပါတယ္...အေျခာက္တုိက္ ဘ၀င္ျမင့္တဲ့ေနရာႏွင့္ မနာလိုေခ်ာက္တြန္း တတ္တဲ့သူေတြမ်ားမွမ်ား.... ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြကိုု လိုုက္အတုုမယူႏိုုင္ဘဲ ႏွင့္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့ မွ ျဖစ္လာမွာ မဟုုတ္တဲ့ နဂိုု အတၱႀကီးေတြကိုု စြဲလမ္းေနရင္ေတာ့ ... 

ေခတ္အလိုုက္လိုုက္ေျပာင္းသင့္ရင္ေျပာင္းရေတာ့မဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေနပါၿပီ....

အခုုေခတ္ကာလက  IT ေခတ္ေျပာင္းေလးပါ ၊ တခ်ိန္က နာမည္ႀကီး ဘယ္ေလာက္ဘဲ ရႊမ္းရႊန္းေတာက္ နာမည္ႀကီး ေနပါေစ ေခတ္ကုုိအမွီ အလိုုက္ႏိုုင္ရင္ေတာ့ က်ဆံုုးမွာဘဲ (  nokia,motorolla, blackberry) ကိုုနာမူမာယူႏိုုင္က်ပါေစ.....

နတၳိတို႔ေျမ

စစ္ဗိုလ္ေတြတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သူေတြဟာ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ နည္းလမ္းတက် လည္ပတ္ႏိုင္မယ့္ ေငြေၾကးကို မရွာေဖြတတ္ဘူး။ကုန္သြယ္မႈ အတတ္ပညာမွာ နတၳိ။ စီးပြားေရး အသိပညာမွာ ဘဲဥ။ ေငြေၾကးစီမံခန္႔ခဲြမႈမွာ ဗလာ။

သူတို႔သိတာက လိုရင္ ရွိတာ ထုတ္ေရာင္းဆိုတဲ့ အထည္ႀကီးပ်က္ စီးပြားေရးပဲ။ တရုတ္-အိႏိၵယ ဆိုတဲ့ ႀကီးမားတဲ့ ေစ်းကြက္ႀကီး ႏွစ္ခုၾကားမွာ ရွိေပမယ့္၊ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါကမ်ား ထိုႏွစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ ကုန္သြယ္စီးပြား တိုးတက္ေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါသလဲ။

ေငြလိုရင္ ကၽြန္းသစ္ထုတ္ေရာင္း၊ ေျမႀကီးက ေက်ာက္တံုးေတြ တူးေရာင္း၊ ဒါမ်ဳိးပဲ ျမန္မာေတြ လုပ္တတ္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ သံုးမရတဲ့ စီးပြားေရး အသိဥာဏ္ကို ယွဥ္ႏိုင္တာ ျမန္မာဘုရင္ေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ၿဗိတိသွ်တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ သိမ္းၿပီးတဲ့အခါက်မွ ဒီေျမမွာ ဆန္ပိုထြက္ႏိုင္တယ္။ ဒီဆန္ကို ကမာၻ႔ေစ်းကြက္သို႔ တင္ေရာင္းရမယ္ဆိုတဲ့ စေကာ့နဲ႔ အိႏိၵယ စီးပြားေရးသမားေတြ လုပ္လာမွသာ ကုန္သြယ္မႈဆိုတာ ေရးေရးေလး ျမင္လာတာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီထက္ ပိုထိုးထြင္း မသိဘူး။ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။

ဖဆပလေခတ္ ေရႊသီးတယ္ဆိုေပမယ့္ ၿဗိတိန္နဲ႔ ဂ်ပန္ဆီက ရတဲ့ စစ္ေလ်ာ္ေၾကးေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တာပါ။ စစ္ၿပီးေခတ္ ျပန္လည္ထူေထာင္ရာမွာ စိုက္ပ်ဳိးေရးဘက္ ေျခဦးမလွည့္ႏိုင္ေသးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ျမန္မာ့ဆန္ကို အၿပိဳင္အဆိုင္ သေဘာမ်ဳိး ၀ယ္ယူရာက ဆန္ေစ်းတက္ၿပီး ပိုေခ်ာင္လည္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါပဲ ရွိတယ္။ ဒါကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ ကုန္သြယ္မႈ ကၽြမ္းက်င္တာ မဟုတ္ဘဲ၊ ၀ယ္သူက ကိုယ့္ဆီလာ၀ယ္လို႔သာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

မဆလေခတ္ ထပ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ အရင္းအႏီွးေတြ ကိုယ့္ဆီလာဖို႔ အၿပိဳင္ေခၚေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အရင္းအႏီွးေတြ ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားေအာင္ အတင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ စီးပြားေရးအျမင္ကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ႏံုနဲ႔ခဲ့သလဲဆိုတဲ့ ေထာင့္ကသာ သုေတသန လုပ္သင့္တယ္။

န၀တ၊ နအဖ။ ထူးမျခားနား။ ဂက္စ္ေလး ဘာေလး ေတြ႔ေတာ့ ထပ္ေရာင္းစားေပါ့။ ရလာတဲ့ ေငြေတြ ဘာလုပ္လဲ။ ၾကပ္ေျပး ေရာက္ကုန္တယ္။ ရုရွားနဲ႔ တရုတ္ လက္နက္စက္ရံုေတြထဲ ေရာက္ကုန္တယ္။

အခု အစိုးရ ဘာထူးလဲ။ ဟိုဟိုဒီဒီက ဆက္ဆံလာေတာ့ မ်က္ႏွာေျပာင္နဲ႔ ေငြလွည့္ေခ်းတယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္မွာလဲ စီးပြားေရး အတတ္ပညာ။ သုည သုည သုည။

စစ္ဗိုလ္ေတြတင္ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ျမန္မာ့ေျမ၀ယ္ မီွတင္းေနထိုင္ၾကသူ အမ်ားစုမွာ စီးပြားေရး အသိဥာဏ္ အလြန္နည္းၾကတယ္။ စီးပြားေရး ညံ့တယ္ဆိုလို႔ က်န္တာေတြေကာ ေမး။ မထူးပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး ဇီးရိုး၊ ပညာေရး အ၀ီဇိ၊ အေတြးအေခၚ ကုန္းေကာက္။

ခၽြန္တဲ့ေနရာေတာ့ ရွိပါတယ္။ အေျခာက္တုိက္ ဘ၀င္ျမင့္တဲ့ေနရာ။ ေတာ္စတိြဳင္းက သူ႔ရုရွားေတြကုိ ဘ၀ျမင့္လြန္းတယ္ဆိုၿပီး တစ္ႀကိမ္မက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ျမန္မာေတြကိုသာ ေတာ္စတိြဳင္းေတြ႕ခဲ့ရင္ သူ႔လူမ်ဳိးေတြဟာ ဒုတိယ ေနရာမွာသာ ရွိေၾကာင္း သိသြားပါ

ဘာဆိုဘာမွမရွိတာကို ရေအာင္လုပ္သြားတ့ဲ ဂ႐ုႀကီးကိုုမေအာင္ျမင္တုန္းက အ႐ူးႀကီးလို႔ေျပာက်တယ္...

အခုေတာ့ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားလိုက္နာက်င့္သံုးေနရတယ္ဗ်...အခုေတြဂ႐ုႀကီးလို႔ေခၚေနရၿပီေလ... အခုလဲၾကည့္ စကာၤစေတာ့ေစ်းကြက္ကိုေတာင္ကိုင္လုပ္သြား်စတယ္ဗ်....

(လူသားေတြရဲ႕ အရင္းအျမစ္ လုပ္အားေတြအေပၚအျမတ္ထုတ္သြားတဲ့)

စင္ကာပူ ဘာေၾကာင့္ေအာင္ၿမင္သလဲ ၊ တၿခားႏိုင္ငံမ်ားက်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မေအာင္ၿမင္သလဲ ၊ ဘာေတြခ်ိဳ ့ယြင္းေနလို ့လဲ ဆိုၿပီး လီကြမ္ယု ကိုေမးတယ္။
လီကြမ္ယု က
အေၿခခံအခ်က္ ၃ ခ်က္ကိုေၿပာၿပတယ္။
၁။ လူထုအသိုင္းအ၀န္းတြင္ တည္ၿငိမ္မွုရရွိေရး
၂။ အလုပ္ၾကိဳးစားေသာ ၿပည္သူမ်ားအၿမဲတေစ အနာဂတ္အတြက္ ရင္းႏွီးၿမွပ္ႏွံလိုစိတ္ရွိေအာင္ ၿပဳလုပ္ေပးေရး၊ အိုစာနာစာ ၾကိဳတင္၍စုေဆာင္းေရး ၊ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အတြက္ အရင္းအႏွီးၿပဳေရး
၃။ ပညာေရး နဲ ့အသိပညာ တိုးတက္ဖို ့အတြက္ စနစ္ေကာင္းတရပ္ဖန္တီးေပးေရး
ဆိုၿပီး 

ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ လီကြမ္ယုက စံနမူနာျပ ႏွစ္လိုဖြယ္ပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ပါ 

လီကြမ္ယုကို အင္ဒိုနီးရွားအာဏာရွင္ ဆူဟာတိုႏွင့္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလအတြင္းက ဂ်ကာတာ၌ေတြ႕ရစဥ္ (Photo-AFP)

မတ္၂၃ရက္ နံနက္ပိုင္းမွာ စင္ကာပူဝန္ႀကီးခ်ဳပ္  ေဟာင္း လီကြမ္ယု ကြယ္လြန္ပါတယ္။ အသက္ ၉၁ ႏွစ္။ သာမန္လူတစ္ဦးအတြက္ မီးစာကုန္၊ ဆီခန္းခ်ိန္ ကြယ္လြန္မႈျဖစ္ေပမယ့္ စင္ကာပူႏိုင္ငံအဖို႔ ဆံုး႐ံႈးမႈႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။

လီကြမ္ယုဟာ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ငယ္တစ္ခုကို ခ်မ္းသာတဲ့ ၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံငယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ စင္ကာပူျပည္သူေတြက ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေၾကာင္း ျပသခဲ့ပါတယ္။ 

လူမႈကြန္ရက္ Facebook သံုးစြဲသူ ျမန္မာလူငယ္အမ်ားစုကလည္း လီကြမ္ယုအတြက္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲျပၾကပါတယ္။ စင္ကာပူဆိုတာ ျမန္မာလူငယ္ သိန္းခ်ီ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ ေနရာျဖစ္တာေၾကာင့္ လီကြမ္ယု ကြယ္လြန္ျခင္းကို သူတို႔ ဝမ္းနည္းျပတာ မဆန္းဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ 

ဒါေပမဲ့ စံနမူနာျပ ေလးစားအားက်ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအျဖစ္ သေဘာထားၿပီး ဝမ္းနည္းျပတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြ ရဲ႕ ယံုၾကည္နားလည္မႈလြဲစရာ ျဖစ္လာမွာကို စိုးရိမ္ပါတယ္။ 

(၂)

 လီကြမ္ယုက အာဏာရွင္တစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီအာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ ဖခင္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ သူတင္မဟုတ္ပါဘူး။ သူနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ မေလးရွားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း မဟာသီမိုဟာမက္တို႔ ႏွစ္ဦးစလံုးက “ အာရွတန္ဖိုး” ေၾကြးေၾကာ္မႈနဲ႔ သူတို႔ႏိုင္ငံ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီ အာဏာရွင္ၾကီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။  

လီကြမ္ယုျပဳလုပ္ခဲ့သမွ် အရာတိုင္းကလည္း အာဏာရွင္အမူအက်င့္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုင္းမွာ ဘုရင္စနစ္ကို ေၾကာက္ရြံ႕မေဝဖန္ရဲေအာင္ ဖိႏွိပ္ခံထားရသလို စင္ကာပူမွာလည္း လီကြမ္ယုအစိုးရကို မထိပါးရဲေအာင္ ဖိႏွိပ္ထားပါတယ္။ 

တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ  အစိုးရသာလွ်င္ အဓိကဆိုတာ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးၿပီး ၿပိဳင္ဘက္ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ေခါင္းမေထာင္ႏိုင္ေအာင္ ႏွိပ္ကြပ္၊ ေထာင္ထဲပို႔ခဲ့သလို မွ်တမႈမရွိတဲ့ ေငြဒဏ္ေတြခ်မွတ္ၿပီး ယိုင္လဲေအာင္ လုပ္ခဲ့သူပါ။  သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္အပိုင္းမွာလည္း ႏိုင္ငံတိုးတက္မႈနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္မရေအာင္ နိမ့္က်တဲ့အေျခအေနမွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ 

သူ႔ႏိုင္ငံကို တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာမို႔ သူ႔ရဲ႕အာဏာရွင္စ႐ိုက္ အက်ည္းတန္မႈမျဖစ္ေအာင္ ဖံုးကြယ္ႏိုင္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ အေျခခံလြတ္လပ္ခြင့္ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံေနရတာက အေမွာင္ခ် ခံခဲ့ရပါတယ္။   

စင္ကာပူကို တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာ စီးပြားေရးတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ လီကြမ္ယုရဲ႕ စီးပြားေရးမူဝါဒေၾကာင့္  စင္ကာပူတိုးတက္ခဲ့ေပမယ့္ လီကြမ္ယုရဲ႕ အာဏာရွင္ႏိုင္ငံေရး မူဝါဒေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျပင္ပ ထြက္ေျပးရၿပီး ျပည္ေျပးဘဝ ျဖစ္ခဲ့သူေတြ  ရွိခဲ့တာကိုလည္း ေမ့ထားလို႔မရပါဘူး။ 

ဒီအတြက္ လီကြမ္ယု ဝန္ခံခဲ့တာလည္း ရွိပါတယ္။ ၂ဝ၁ဝ ျပည့္ႏွစ္တုန္းက အေမရိကန္သတင္းစာဆရာေတြနဲ႔ ေတြ႕ခ်ိန္မွာ ေျပာခဲ့ဖူးတာပါ။ 

“ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တာမွန္သမွ်  မွန္တယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ဘူး။ မြန္ျမတ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ နဲ႔ လုပ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ရံမွာ အမႈမစစ္ဘဲ ေထာင္ခ်ခဲ့တာမ်ဳိးလို ဆိုးဆိုးရြားရြား လုပ္ရပ္ေတြလည္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္”လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။ 

(၃)

လက္ေတြ႕အားျဖင့္ စင္ကာပူႏိုင္ငံဟာ ၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံငယ္ (City-state) တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ေရာမေခတ္က ၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံငယ္၊ ဂရိေခတ္က ၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံငယ္ ပံုစံမ်ိဳးပါပဲ။ ၿမိဳ႕ျပ ႏိုင္ငံငယ္တစ္ခုက ၿမိဳ႕ျပအဆင့္ပဲ ရွိပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပအဆင့္ တိုးတက္မႈဆိုတာ ႏိုင္ငံထူေထာင္ေရးမွာ တာရွည္မခံတတ္ပါဘူး။  

လီကြမ္ယုက သူ႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ျပႏိုင္ငံငယ္ကို အာရွတန္ဖိုးဆိုတဲ့ ဖြင့္ဆိုခ်က္နဲ႔ ထူေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ကြန္ျဖဴးရွပ္ရဲ႕ အေတြးအေခၚအရ ျဖစ္လာတဲ့ အာရွတန္ဖိုးဆိုတာမွာ ပထမတစ္ခ်က္က မိသားစုအေပၚ သစၥာေစာင့္သိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယတစ္ခ်က္က တိုင္းျပည္ အေပၚ ႐ိုေသနာခံမႈ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အာရွတန္ဖိုး အေျခခံအခ်က္ႏွစ္ခ်က္စလံုးက ပဋိပကၡျဖစ္တတ္သလို တိုင္းျပည္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ မ်က္ကန္းသစၥာခံျခင္းကို မေထာက္ခံဘူးလို႔ ကြန္ျဖဴးရွပ္ကိုယ္တိုင္  ေျပာထားတာရွိပါတယ္။ 

လီကြမ္ယုက အာရွတန္ဖိုးကို  စင္ကာပူအတြက္ ေရြးခ်ယ္အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕တန္ဖိုးကို အေျခခံၿပီး ကြဲျပားျခားနားမႈ (Divergence) ကို ထည့္မတြက္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈက စင္ကာပူလိုၿမိဳ႕ ျပႏိုင္ငံအတြက္ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းခဲ့ေပမယ့္ ေရရွည္မွာ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ 

အခုလည္း လီကြမ္ယုအလြန္ စင္ကာပူႏိုင္ငံကို ဘယ္လိုဆက္သြားမလဲဆိုတာ စိန္ေခၚမႈ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ 

႐ုပ္ဝတၳဳအားျဖင့္ တိုးတက္မႈရွိခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဆုတ္ယုတ္လာမႈေတြက အနာဂတ္စင္ကာပူကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနပါတယ္။ လီကြမ္ယုရဲ႕ အာရွတန္ဖိုးဆိုတာ အခုခ်ိန္ ရယ္စရာျဖစ္လာပါျပီ။ 

(၄) 

လီကြမ္ယုလို ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိး ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ မလိုအပ္ပါဘူး။ 

ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ လိုအပ္တာ ခိုင္မာတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေပၚေပါက္ေရး ျဖစ္ပါတယ္။ စင္ကာပူလို ဒီမိုကေရစီ အာဏာရွင္စနစ္ ျဖစ္လို႔မရပါဘူး။ စင္ကာပူနဲ႔ မေလးရွားပံုစံက ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ မတူပါဘူး။  

စင္ကာပူဟာ စီးပြားေရးတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ တိုးတက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ စီးပြားေရးတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ တိုးတက္မႈ မရွိႏိုင္ပါဘူး။ သမိုင္းေၾကာင္းရွည္လ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာကို အေျခခံျပီး မတူညီတဲ့ ကြဲျပားျခားနားမႈ(Divergence) မ်ားပါတယ္။ စင္ကာပူမွာ လူဦးေရ အနည္းငယ္ပဲရွိေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစံုရွိသလို လူဦးေရထူထပ္တဲ့ တ႐ုတ္နဲ႔အိႏၵိယႏွစ္ႏိုင္ငံၾကားမွာ ရွိေနပါတယ္။ 

ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ နမူနာယူစရာက စင္ကာပူနဲ႔ မေလးရွား မဟုတ္ပါဘူး။ အနီးစပ္ဆံုးယူႏိုင္တာက အိႏၵိယျဖစ္ပါတယ္။ 

ေနာက္ၿပီး လီကြမ္ယုကို ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔ မရပါဘူး။  အိႏၵိယက ဂႏၵီ၊ ေန႐ူး၊ အင္ဒီယာဂႏၵီ အစရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္ေတြနဲ႔ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ျခံဳငံုသံုးသပ္မွ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ 

(၅)

ေနာက္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လီကြမ္ယုရဲ႕သေဘာထားက ႐ိုးေျဖာင့္တယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ သူ႔ဆီက ထြက္လာတဲ့ ျမန္မာ့အေရးသေဘာထား၊ လုပ္ေဆာင္မႈေတြဟာ သူ႔ႏိုင္ငံ အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ ယွဥ္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ သက္ဆိုးရွည္ေအာင္ ေထာက္ပံ့ကူညီေပးခဲ့တာပါပဲ။ 

ျမန္မာ့တပ္မေတာ္သာလွ်င္ တိုင္းျပည္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေရးနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးကို စြမ္းေဆာင္မႈရွိတယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အာဏာရလာခဲ့ရင္ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ကတည္းက လီကြမ္ယု ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ျပႆနာတစ္ခုအျဖစ္ ႐ႈျမင္ခဲ့ပါတယ္။ 

 အဲဒီအျမင္ကို သူ႔ေနရာဆက္ခံခဲ့တဲ့ ဂိုေခ်ာက္ေတာင္က လက္ဆင့္ကမ္းပါတယ္။ 

စင္ကာပူအစိုးရဟာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာကိစၥေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့ပါတယ္။ 

စစ္အာဏာရွင္ေတြအတြက္ စစ္လက္နက္ေရာင္းခ်ျခင္း၊ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ဝင္ေငြရရွိေအာင္ ဖန္တီးေပးျခင္း၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ ခ႐ိုနီလုပ္ငန္းရွင္ေတြ ေငြမည္းခဝါခ်ႏိုင္ဖို႔  ဘဏ္စာရင္းဖြင့္ေပးျခင္း စတဲ့ေနရာေတြမွာ စင္ကာပူအစိုးရက ၾကားခံဝင္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ 

ဒါေပမဲ့ ၂ဝ၁ဝ ျပည့္ႏွစ္မွာ ထြက္ေပၚခဲ့တဲ့ ဝီကီလိခ္မွတ္တမ္းေတြမွာ လီကြမ္ယုက ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ခဲ့တဲ့အခ်က္ ေပၚထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ “မိုက္မဲတဲ့သူေတြ”၊ “ထံုေပေပ ႏိုင္သူေတြ”လို႔ သူက ေျပာခဲ့တာပါ။ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတာ “လူေသမ်ားနဲ႔ စကားေျပာရသလိုပဲ”လို႔လည္း သူကေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။ 

ဒီေဝဖန္မႈကို ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္မွာ သူေျပာခဲ့တာပါ။ အဲဒီေဝဖန္ခ်က္က ျမန္မာျပည္သူလူထုအတြက္ စာနာၿပီးေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အက်ဳိးစီးပြား ထိခိုက္ခဲ့လို႔ ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

အင္ဒိုနီးရွား အာဏာရွင္ ဆူဟာတိုရဲ႕ ယူနီေဖာင္းခြ်တ္ အရပ္သားပံုစံေျပာင္း အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ လမ္းစဥ္အတိုင္း လိုက္လုပ္ဖို႔ ဦးခင္ညြန္႔ကို တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ ဆူဟာတို ျပဳတ္က်သြားတဲ့အတြက္ သူ႔အၾကံေပးခ်က္ကို ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက အေစာပိုင္းမွာ လက္မခံခဲ့ဘူး။ ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္မွာပဲ ဦးခင္ၫြန္႔ အေရးယူခံလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြမွာပဲ လီကြမ္ယုရဲ႕ အၾကံဉာဏ္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လာေရာက္ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံခဲ့တဲ့ စင္ကာပူ ဟိုတယ္လုပ္ငန္းေတြ ေဒၚလာသန္းခ်ီ အ႐ံႈးေပၚ ခဲ့ပါေသးတယ္။

(၆) 

လီကြမ္ယုရဲ႕သားျဖစ္သူ လီရွန္လြန္း လက္ထက္မွာေတာ့ သေဘာထားအနည္းငယ္ ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးကို လက္တြဲမျဖဳတ္ခဲ့ဘဲ  ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အဆင္ေျပေရးအတြက္ပါ ေျခလွမ္းျပင္ခဲ့တာပါ။ 

 ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရြးခ်ယ္ခံခဲ့ရရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အရည္အခ်င္းျပည့္မီတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးရမယ္ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္စကားကို ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္တုန္းက လီရွန္လြန္း ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ 

ဒါေပမဲ့ ဒါဟာလည္း ျမန္မာျပည္သူလူထုအတြက္ မဟုတ္ဘဲ သူတို႔အက်ဳိးစီးပြား ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညွိဖို႔အတြက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ျမန္မာျပည္သူေတြအဖို႔ လီကြမ္ယု၊ လီကြမ္ယုေနရာဆက္ခံခဲ့တဲ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဂိုေခ်ာက္ေတာင္၊ မေလးရွားဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း မဟာသီမိုဟာမက္တို႔ဆိုတာ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ 

ပညာတတ္ၿပီး ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္သူေတြကို ေခၚယူေနရာေပး၊ သူ႔ႏိုင္ငံအတြက္ အလုပ္လုပ္ေစတဲ့ စင္ကာပူအစိုးရရဲ႕ ေစတနာဆိုလည္း ေမးခြန္းထုတ္စရာ အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။ေသခ်ာတာကေတာ့ စင္ကာပူေတြအတြက္ လီကြမ္ယုက စံနမူနာျပ ႏွစ္လိုဖြယ္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာေတြအတြက္ေတာ့ စံနမူနာျပ ပုဂၢိဳလ္မဟုတ္ပါဘူး။ 

ဒီလိုပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ လိုအပ္ေနတာကလည္း စင္ကာပူပံုစံ ဒီမိုကေရစီအာဏာရွင္စနစ္ မဟုတ္ဘဲ စနစ္ကိုအေျခခံၿပီး ခိုင္မာတဲ့ ဒီမိုကေရစီရရွိေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

Writer: 

ေနထြန္းႏိုင္

- 

See more at: http://news-eleven.com

Lee Kuan Yew's Singapore --- An astonishing record


THE DATA TEAM of The Economist

ONE of the world’s great economic success stories, Singapore owes much of its prosperity to a record of honest and pragmatic government, the legacy of Lee Kuan Yew, who has died aged 91.

He retired as prime minister in 1990 but his influence shaped government policy until his death, and will continue to do so beyond.

Born when Singapore was a British colony, the young Mr Lee saw the humiliation of the colonial power by Japan and the tough years of Japanese occupation.

A brilliant scholar, he thrived in London and Cambridge after the war and came back to Singapore to assume a leading role in the anti-colonial struggle, co-founding the People’s Action Party (PAP), which governs Singapore to this day.

Mr Lee was its leader, and Singapore’s prime minister, when it won self-government from Britain in 1959. He led Singapore into merger with Malaysia in 1963 and, after their divorce in 1965, as a small, fragile independent nation.

Singapore’s prosperity and orderliness won admirers East and West, and came to be viewed as a kind of model.

Mr Lee’s political views, however, were controversial. Decrying the decadence and welfarism which he thought had sapped the strength of countries such as Britain, he supported tough laws and punishments, making Singapore orderly, clean and disciplined.

He was quick to use British-era legislation, including a draconian Internal Security Act, to quell anything that smacked of subversion. Defamation suits were used to tame the press and, on occasion, bankrupt his critics.

The current prime minister is his son, Lee Hsien Loong, ensuring continuity of a sort.

The elder Mr Lee left the cabinet in 2011, after the PAP’s worst-ever general-election performance. It still won 60% of the vote, but there was growing resentment at the high levels of immigration—a consequence of Singaporean women’s very low fertility rates. After the election, although he retained his seat in parliament, Mr Lee looked visibly frail.

Yet he was so towering a figure in Singapore’s half-century history that many of its people will find his passing an unnerving moment.

.

http://www.economist.com/…/…/2015/03/lee-kuan-yews-singapore

The Singapore that Lee Kuan Yew built

''Once in a long while in the history of a people there comes a moment of great change.''

Mr Lee Kuan Yew's victory speech in 1959, after being elected Singapore's first Prime Minister, foretold the transformation of the country from a tiny slum-ridden trading post into a global metropolis by the time he stepped down in 1990.

- See more at: http://www.straitstimes.com/news/singapore/more-singapore-stories/story/the-singapore-lee-kuan-yew-built-20150329#sthash.RQrTRyhp.dpuf