ဗမာလူမ်ဳိးျဖစ္တည္လာပုံသမုိင္းအက်ဥ္း

ဗမာလူမ်ဳိးျဖစ္တည္လာပုံသမုိင္းအက်ဥ္း

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

(မိမိတို႕၏အသက္နွင္ ့မမီခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာတို႕သည္ကားသမိုင္းစာမ်က္နာထက္၌သာေတြ႕ရ၏.. ထို႕ေၾကာင့္ သမိုင္းသည္စိတ္ဝင္စားစရာအလြန္ေကာင္း၏) 

လူသားမ်ဳိးႏြယ္တုိ႔သည္ တစ္မ်ဳိးနဲ႔တစ္မ်ဳိးေရာစပ္မိရာမွအခ်ိန္ကာလၾကာေညာင္းလာေသာအခါဝယ္အျခား
မ်ဳိးႏြယ္စုအမည္သစ္မ်ားျဖင့္ လူမ်ဳိးအသစ္မ်ားအျဖစ္သီးျခားရပ္တည္လာၾကသည္။ ထုိအထဲတြင္ ယေန႔ဗမာဟု ျဖစ္တည္ေနေသာ မ်ဳိးႏြယ္စုသည္လည္းမ်ဳိးႏြယ္စုအခ်င္းခ်င္း ေဒြးေရာယွက္တင္ရာမွတစ္ဆင့္ ေပါက္ဖြားလာျခင္းျဖစ္သည္။

သုိ႔ေသာ္မ်ဳိးႏြယ္စုခ်င္း မည္မ်ွပင္ ေဒြးေရာယွက္တင္ ရွိေစကာမူ ေအာက္ပါ စံခ်ိန္စံညႊန္းမ်ားမရွိပါက လူမ်ဳိး
တမ်ဳိးအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳခံရလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။

လူမ်ဳိးတစ္ခုအျဖစ္ သီးျခားရပ္တည္ရန္

၁။ကုိယ္ပုိင္ဘာသာစကား

၂။ကုိယ္ပုိင္စာေပ

၃။ကုိယ္ပုိင္ယဥ္ေက်းမႈ တုိ႔ သီးျခားရွိေနရမည္။

ထုိခ်က္အလက္မ်ားထဲမွ တစ္ခုခုေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔လ်ွင္ထုိလူမ်ဳိးစုသည္ သီးျခားလူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအျဖစ္

ရပ္တည္ရန္ မည္သုိ႔မ်ွ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။

အားၾကီးျပီးအင္အားမ်ားေသာ မ်ဳိးႏြယ္စုထဲတြင္ေပ်ာ္ဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္မွာ ေသခ်ာေနသည္။သုိ႔ေသာ္ ထုိအခ်က္အလက္မ်ားမည္မ်ွပင္ ထိန္းသိမ္းထားေစကာမူ မိမိအမ်ဳိးအႏြယ္ကုိ မေစာင့္ထိန္းဘဲ ေတြ႔သမ်ွလူမ်ဳိး ဘာသာမေရြး အိမ္ေထာင္သားေမြးေနပါကထုိလူမ်ဳိးသည္ အလ်င္အျမန္ ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မည္မွာေဗဒင္ၾကည့္စရာမလုိေပ။သုိ႔အတြက္ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအျဖစ္ ထာဝရ ရပ္တည္ရွင္သန္ေစလုိလ်ွင္ ထုိအခ်က္ သုံးခ်က္ကုိမ  ျဖစ္မေနတည္ရွိထိန္းသိမ္းရမည့္အျပင္ အေရးအၾကီးဆုံးျဖစ္သည့္ အမ်ဳိးအႏြယ္ေစာင့္ထိန္းျခင္း(လူမ်ဳိးျခားကုိမယူျခင္း)ကုိ အထူးဂရုျပဳ၍ ထိန္းသိမ္းရပါမည္။

ဗမာလူမ်ဳိးစုသမုိင္းဆရာမ်ားသည္ ၄င္းတုိ႔၏ဗမာလူမ်ဳိးျဖစ္တည္ပုံသမုိင္းကုိ မည္သူမ်ွအေပါစားသမုိင္းဆရာ ဘုန္းတင့္ေက်ာ္အဆုံးထိဗမာလူမ်ဳိး၏ ျဖစ္တည္ပုံဇစ္ျမစ္ကုိ လုံးဝလုံးဝမေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ေသး။ ထုိသမုိင္းဆရာကတစ္မ်ဳိးသည္သမုိင္းဆရာကတစ္ဖုံျဖင့္ မအူမလည္အျဖစ္ျဖင့္ ဝိဝါဒကြဲျပားေနၾကသည္မွာ မ်က္မျမင္
ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္ပုံျပင္ကဲ႔သုိ႔ျဖစ္ေနသည္။

ဗမာသမုိင္းဆရာတစ္ခ်ဳိ႕က ဗမာအစတိဗက္ကုန္းျမင့္(တရုတ္)ကဟူ၍ပင္။တစ္ခ်ဳိ႕က ဗမာအစတေကာင္းက၊တစ္ခ်ဳိ႕ကဗမာအစေက်ာက္ဆည္က၊တစ္ခ်ဳိ႕က ဗမာအစ အိႏၵိယက၊တစ္ခ်ဳိ႕က ဗမာအစပ်ဴက စသည္ျဖင့္ ဗမာရာဇဝင္ေျပာလ်ွင္တုတ္ထမ္းေျပာရမည္ဆုိသကဲ႔သုိ႔ တစ္ရြာတစ္မ်ဳိးတစ္ေက်ာင္းတစ္ဂါထာျဖင့္အေျဖရွာမရေတာ့သည့္ပုစၧာတစ္ပုဒ္ပမာအမ်ဳိးမ်ဳိးကြဲျပားလ်က္ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။မည္သုိ႔ပင္ဝိဝါဒကြဲျပားေနေစကာမူ အမွန္ကန္ဆုံးနဲ႔အတိက်ဆုံးေသာအေျဖမွာယေန႔ဗမာဟုေခၚတြင္ေနေသာလူမ်ဳိးစုသည္ ပင္မလူမ်ဳိးစုသုံးစုေပါင္းစပ္  ျပီးမွသာလ်ွင္ျဖစ္တည္လာေသာ လူမ်ဳိးသစ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။

ျမန္မာျပည္ေဒသတြင္ အေစာဆုံးေနထုိင္ခဲ႔ေသာ ျဒာဗီဒီယန္လူမ်ဳိး

****************************************

အသားအေရာင္မွာ မီးေသြးခဲအလားမည္းမည္းပုတ္ပုတ္၊အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ကုိယ္ခႏၶာသန္မာထြားက်ဳိင္းေသာ ျဒာဗီဒီယန္လူမ်ဳိးႏြ္ယ္စုသည္ ျမန္မာျပည္ေဒသတြင္ အေစာဆုံးေနထုိင္ခဲ႔ၾကသည္။
ထုိလူမ်ဳိးမ်ားကုိမြန္သမုိင္းနဲ႔ရကၡဳိင္သမုိင္းမ်ားတြင္ ဘီလူး ဟု တင္စားေခၚေဝၚထားၾကသည္ကုိေတြ႔ရသည္။ သားစိမ္းငါးစိမ္းမ်ားကုိစားျပီး ဘီလူးကဲ႔သုိ႔ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ လူထြားၾကီးမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထုိလူမ်ဳိးမ်ားကုိ ဘီလူးဟုေခၚသည္ဟုသိရသည္။ ထုိဘီလူးျဒာဗီဒီယန္လူမ်ဳိးမ်ားကုိ ငရကၡဳိက္ ဟုလည္းေခၚၾကသည္။ထုိ ဘီလူးေခၚ ငရကၡဳိက္ ေခၚျဒာဗီဒီယန္လူမ်ဳိးမ်ားကုိ ကပၸလီဟု လည္း ေခၚၾကျပန္သည္။ထုိကပၸလီမ်ားသည္ အာရီယန္လူမ်ဳိးမ်ား ျမန္မာျပည္ေဒသ မဝင္လာခင္ကတည္းမွပင္ ေနထုိင္ခဲ႔သည္ဟုသိရသည္။

အာရီယန္လူမ်ဳိး

•••••••••••••••••••

အာရီယန္မ်ားသည္ ျမန္မာျပည္ေဒသသုိ႔ ဒုတိယအေစာဆုံး ဝင္ေရာက္ခဲ႔သူမ်ားျဖစ္ျပီးနဂုိရွိႏွင့္ျပီးျဖစ္သည့္ ဘီဘူးေခၚ ျဒာဗီဒီယန္အသားမည္းမ်ားကုိ တုိက္ထုတ္ကာ ျမဳိ႕ျပႏုိင္ငံမ်ားထူေထာင္ခဲ႔ၾကသည္ဟု မြန္သမုိင္း

ရခုိင္သမုိင္းမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည္။

အာရီယန္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ယေန႔ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေခတ္စားေနေသာ ပ်ဴလူမ်ဳိးမ်ားပင္ျဖစ္ျပီးယဥ္ေက်းမႈ၊စာေပအတင့္အတန္း အထူးျမင့္မားသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထုိအာရီယန္လူမ်ဳိးမ်ားသည္ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာ အိႏၵိယ မဇၨ်ိမေဒသ မာဂဓတုိင္းျပည္မွဝင္ေရာက္လာသူမ်ားျဖစ္သည္။ ယေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံပင္မတုိင္းရင္းသားထဲမွ မြန္နဲ႔ရခုိင္မ်ားသည္ တစ္ခ်ိန္ကမာဂဓတုိင္းတြင္ေနထုိင္ခဲ႔ၾကသူမ်ားျဖစ္ျပီး ထုိမွတစ္ဆင့္နယ္နိမိတ္ခ်င္းထိစပ္ေနသည့္ ရကၡပူရျပည္(ရကၡဳိင္)နဲ႔ဧရာဝတီျမစ္ဝကြ်န္းေပၚေဒသ(မြန္)မ်ားသုိ႔ေရာက္ရွိခဲ႔သည္။မြန္မ်ားသည္ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚေဒသမွမွတစ္ဆင့္ သုဝဏၰဘူမိဘက္သုိ႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေရြ႔လ်ားသြားခဲ႕သည္။အာရီယန္မ်ားျမန္မာျပည္ေဒသသုိ႔ဝင္ေရာက္ခဲ႔ခ်ိန္မွဘီစီ၃၀၀၀ ဝန္းက်င္ခန္႔ျဖစ္သည္။

တိဗက္ဘားမန္းတုိ(တရုတ္အႏြယ္)

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

ျမန္မာျပည္ေဒသသုိ႔ ေနာက္အက်ဆုံးဝင္ေရာက္ခဲ႔သည့္ မ်ဳိးႏြယ္စုမွာတိဗက္ဘားမန္းတုိအုပ္စုမ်ားျဖစ္သည္။

ဝင္ေရာက္ခဲ႔ေသာ ရာစုႏွစ္မွာ ေအဒီ ၁၀ ရာစုတြင္ျဖစ္ျပီး နဂုိရွ္ိႏွင့္ျပီးသား အာရီယန္မ်ား(ပ်ဴ)၏ ျမဳိ႕ျပႏုိင္ငံမ်ားကုိ သိမ္းပုိက္ကာ ေအဒီ ၁၁ ရာစုတြင္ ပုဂံထီးနန္းကုိတည္ေထာင္ခဲ႔ၾကသည္။တိဗက္ဘားမန္းတုိမ်ားသည္ ယဥ္ေက်းမႈျမင့္မားေသာအာရီယန္(ပ်ဴ)မြန္၊ရကၡဳိင္တုိ႔ထံမွတစ္ဆင့္ စာေပယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ကူးခ်ကာ အာရီယန္တုိ႔၏ ထီးနန္းကုိ သိမ္းပုိက္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔ၾကသည္။ထုိ ေအဒီ ၁၀ရာစုတြင္ပင္ရကၡိဳင္တုိ႔၏ ေဝသာလီျပည္အား ဖ်က္ဆီး၍ထီးနန္းစုိးစံအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ႔ၾကသည္။

ထုိအခ်ိန္မွစ၍ အာရီယန္မ်ားသည္ တိဗက္ဘားမန္းတုိ အုပ္စုတြင္ ေသြးေရာရင္းတျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔သည္။

ယေန႔ဗမာဟုေခၚဆုိေနေသာ မ်ဳိးႏြယ္စုသည္အထက္ပါျဒာဗီဒီယန္၊အာရီယန္၊တိဗက္ဘားမန္းတုိတုိ႔ ေရာစပ္ရာမွ ျဖစ္တည္လာေသာလူမ်ဳိးႏြယ္စု အသစ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗမာလူမ်ဳိးတုိ႔သည္ ေအဒီ ၁၁ရာစုေနာက္ပုိင္းမွသာ ေပၚေပါက္လာခဲ႔ေသာေနာက္ေပါက္ေခတ္ေပၚလူမ်ဳိးစုတစ္စုသာျဖစ္သည္။ဗမာတုိ႔သည္ အာရီယန္(ပ်ဴ) ရကၡဳိင္ မြန္ တုိ႔ေနာက္ ယဥ္ေက်းမႈ၊စာေပ အစစအရာေနာက္ေကာက္က်ခဲ႔သည္ကုိအာရီယန္ မြန္ ရကၡဳိင္တုိ႔၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားဖုံးလႊမ္းေနေသာ ဗမာ့ေကာ္ပီယဥ္ေက်းမႈမ်ားကသက္ေသတည္လ်က္ရွိသည္မဟုတ္ပါေလာ။

အႏွစ္ခ်ဳပ္လုိက္ေသာ္-

ဗမာလူမ်ဳိးဟူသည္မွာ ျဒာဗီဒီယန္၊အာရီယန္(ပ်ဴ)တိဗက္ဘားမန္းတုိ၊ရကၡဳိင္နဲ႔ မြန္ တုိ႔နဲ႔ ေပါင္းစပ္ျပီးမွ ျဖစ္တည္လာျခင္းျဖစ္သည္။

ျဒာဗီဒီယန္ေသြးနဲ႔အျဖဴအုပ္စု(အာရီယန္၊တိဗက္)ပါေသာေၾကာင့္ဗမာလူမ်ဳိး၏ အသားအေရာင္မွာမျဖဴမမည္းသာ အသားလတ္ လူမ်ဳိးအျဖစ္ကုိရရွိခဲ႔သည္။ျဒာဗီဒီယန္ေသြးမ်ားေသာ ဗမာမ်ား၏အသားအေရာင္မွာ ဘဂၤလီကဲ႔သုိ႔မည္းနက္ေန၍ တိဗက္နဲ႔အာရီယန္ေသြးမ်ားေသာ ဗမာမ်ားမွာအျဖဴေရာင္သန္းေသာ အသားအရည္ရွိသည္။

အညာေဒသရွိ ဗမာမ်ားမွာ ဘဂၤလီကဲ႔သုိ႔ျဒာဗီဒီယန္ေသြးမ်ားေသာသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ အမ်ားအားျဖင့္ မည္းေမွာင္ေသာ အေရာင္အဆင္းရွိသည္။

ဗမာလူမ်ဳိးျဖစ္တည္ပုံအား ေဖာ္ျမဴလာျဖင့္ခ်ျပလုိက္သည္။

ျဒာဗီဒီယန္+အာရီယန္+တိဗက္ဘားမန္းတုိ=ဗမာ

နန္းမူရာစုိး

ဗမာလူမ်ဳိးစုဆင္းသက္လာပုံအားအပတ္တကုတ္ ေလ့လာဆည္းပူးတင္ျပည္သည္။

ကုန္းေဘာင္ေခတ္နဲ႔ ကုိလုိနီေခတ္မွေရွးေခတ္ဗမာ့ပုံမ်ားအား ပူတြဲတင္ျပထားသည္။

(''ဇာမထီ အာဇာနီမ်ိဳး''စာမ်က္နာမွ ကူးယူေဖၚျပပါ၏)

Ref:https://m.facebook.com/aye.zaw.7/posts/pcb.862231960512551/?photo_id=862223923846688&mds=/photos/viewer/?photoset_token=pcb.862231960512551&photo=862223923846688&profileid=100003941173332&source=48&refid=7&_ft_=qid.6148331326297737511%3Amf_story_key.-8659766395275780943&cached_data=false&ftid=u_6_8&mdf=1

ျမန္မာလူမ်ဳိး ( ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း )

by တို႕ဗမာအစည္းအရုံး Dobama Asiayone on Tuesday, January 8, 2013 at 6:23pm ·

 ျမန္မာ့စြယ္စုံ က်မ္းကုိ စာေပဗိမာန္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဘာသာျပန္ စာေပအသင္းက ၁၉၄၉ခုႏွစ္တြင္ စတင္ျပဳစုခဲ့  ျပီး ၁၉၅၄ခုႏွစ္ အတြဲ(၁)မွ စ၍ ၁၉၇၆ခုႏွစ္ အတြဲ(၁၅)အထိ ျမန္မာအကၡရာစဥ္အတုိင္း ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ စာေပဗိမာန္သည္ ကမၻာ့ႏုိင္ငံအ မ်ားအျပားတြင္ ထုတ္ေ၀သည့္ စြယ္စုံက်မ္းမ်ားနည္းတူ မိမိတုိင္းျပည္ အပါအ၀င္ တကမၻာလုံးရွိ တုိးတက္တီထြင္ မႈမ်ား၊ သိပၸံပညာရပ္မ်ား၊ ကမၻာ့သမုိင္းႏွင့္ ႏုိင္ငံ့သမုိင္း၊ စုိက္ပ်ဳိးေရး၊
 ေမြးျမဴေရး၊ ကူးသန္းသြားလာေရးႏွင့္ ယဥ္ ေက်းမႈ၊ စာေပ၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ အႏုပညာ အရပ္ရပ္မွ ေက်ာ္ၾကား
ထင္ရွားသူမ်ား၊ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အတၳဳပၸတၱိအက်ဥ္းမ်ား၊ ကမၻာ့ႏုိင္ငံမ်ား၊ ၿမိဳ႕ရြာမ်ား၊ သက္ရွိသတၱ၀ါမ်ား စသျဖင့္ ေကာင္းကင္၊ ေရ၊ ေျမ၊ စၾကာ၀ဠာ က႑အသီးသီး၊ ေဒသႏၱရ အရပ္ရပ္ရွိ သိစရာ မွတ္စရာ၊ ဗဟုသုတ အျဖာျဖာကုိ စုေဆာင္းလ်က္ စာေပဗိမာန္၏ ရုပ္ျပဗဟုသုတဘဏ္ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းအျဖစ္
ထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

စြယ္စုံက်မ္းမ်ားမွာ ၾကားဖူးသိဖူးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ပုိမုိသိရွိလာေစသလုိ၊ အနည္းငယ္မွ် မၾကားခဲ့ မသိခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိလည္း ေလ့လာသိရွိလာေစသည့္ ဗဟုသုတဟင္းေလးအုိးႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။

၁၉၆၇ခုႏွစ္ ထုတ္ေ၀ေသာ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းအတြဲ (၁၀) (ျမတ္-ယူး)တြင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးအေၾကာင္းကုိ
စာမ်က္ႏွာ ၃၃၇မွ ၃၅၃အထိ ေတြ႕ရွိရသည္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးႏွင့္ ပတ္သက္၍ မ်ဳိးႏြယ္စု၊ မ်ဳိးရုိးဗီဇ၊ ျမန္မာဟူေသာ အမည္ျဖစ္ေပၚလာပုံႏွင့္ အျခားမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားက ေခၚေ၀ၚပုံမ်ား၊ မိရမာ၊ မရမာ၊ ၿမံမာ၊ ျမန္မာ၊ ျမမၼာ စသျဖင့္ ေက်ာက္စာ၊ မင္စာတုိ႔တြင္ ေရးထုိးလာခဲ့ပုံမ်ားႏွင့္ ျမန္မာတုိ႔၏ စစ္ေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သမုိင္း
ေၾကာင္း အေထြေထြကုိ အကုိးအကား အေထာက္အထားမ်ားျဖင့္ အေတာ္ကေလး ျပည့္စုံစြာ ေဖာ္ျပထားသည္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးအေၾကာင္းကုိ သမုိင္းေၾကာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ျပည့္စုံစြာ ေဖာ္ျပထားေသာ စြယ္စုံက်မ္းႀကီး၌ တုိင္း ျပည္ႏွင့္အ၀ွမ္း တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သုံးစြဲေခၚေ၀ၚေနၾကေသာ ဗမာဟူသည့္ ေ၀ါဟာရႏွင့္ ဗမာလူမ်ဳိးအေၾကာင္း လည္း အနည္းငယ္မွ်ပင္ျဖစ္ေစ ပါကုိ ပါရွိရမည္ဟု ယူဆကာ ရွာၾကည့္သည္။

ထုိမွ် ဖတ္စရာ မွတ္စရာ ဗဟုသုတအေထြေထြ စုံလင္ႂကြယ္၀ေသာ ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း၌ အတြဲ (၅) (တူ-နိ) စာမ်က္ႏွာ ၄၄ မွ ၄၉တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည့္ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံး အေၾကာင္းမွလြဲ၍ ‘‘ဗမာ”ဟူေသာ လူမ်ဳိးအ ေၾကာင္းကုိမူ ဗထက္ၿခိဳက္ အကၡရာပါေသာ အတြဲ (၇) (ပဥ္-ဗီး)ႏွင့္ အတြဲ (၈) (ဗီး-မေဟာ)တြင္သာမက ရွိရွိသမွ် အတြဲမ်ားအားလုံး ကုန္ေအာင္ ရွာၾကည့္ေသာ္လည္း တစြန္းတစမွ်ပင္ မေတြ႕ရွိရေခ်။ ကမၻာတြင္ ဗမာလူမ်ဳိးဟူ၍ မရွိ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးဟူ၍သာရွိေၾကာင္း ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းက သက္ေသျပေနေလသည္။ ပုံ-(၃)

ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္းမွ ျမန္မာလူမ်ဳိး

ျမန္မာ့ စြယ္စုံက်မ္း အတြဲ (၁၀)တြင္ ပါရွိသည့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးအေၾကာင္းတြင္ ေရွးျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔ ၀င္ ေရာက္လာပုံ၊ ျမန္မာအစု၀င္ လူမ်ဳိး အမ်ဳိးအႏြယ္မ်ား၊ ျပည္ေထာင္စု၏ အပသုိ႔ ေရာက္ေနေသာ ျမန္မာမ်ား၊ ေရွးဦး     ျမန္မာစကားေျပာသူမ်ား၊ ေရွးျမန္မာတုိ႔၏ စရုိက္သဘာ၀ ေယ်ဘုယ်လကၡဏာႏွင့္ ျမန္မာမ်ား ေရႊ႕ေျပာင္း ေရာက္ရွိလာၾကပုံ သမုိင္းေၾကာင္း အေထာက္အထားမ်ား၊ ခန္႔မွန္းသုံးသပ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပထားသည္ကုိ ေတြ႕ရွိရသည္။

ျမန္မာအစတေကာင္းက ဆုိသည္မွာ ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ အစကို ဆုိလုိျခင္းမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာမင္းတုိ႔၏ အစ ကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ မဇၩိမေဒသ ကပၸိလ၀တ္မွ သက်သာကီ၀င္မင္း အဘိရာဇာမွ အစျပဳခဲ့ေသာ တေကာင္း မင္းဆက္၊ ၎မင္းဆက္၏ အႏြယ္တို႔က၊ ဓည၀တီႏွင့္ သေရေခတၱရာတုိ႔ကုိ တည္ခဲ့ၿပီးေနာက္၊ သေရေခတၱရာ အႏြယ္၀င္ ပ်ဥ္ျပားမင္းက ပုဂံကုိ ေအဒီ ၈၄၉ခုႏွစ္မွာ တည္ခဲ့ေၾကာင္း၊ တကယ့္ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ အစသည္ တိဘက္ျပည္ အေရွ႕ေျမာက္ဖက္ ကန္စုနယ္၏ ေတာင္ပုိင္းေဒသမွ ျဖစ္ခဲ့ဟန္တူေၾကာင္း သမုိင္းပညာရွင္
 ေဒါက္တာဂ်ီအိတ္ခ်္လု(စ္)၏ အဆုိမ်ားကုိ ကုိးကား ေဖာ္ျပထားသည္။

ေရွးျမန္မာတုိ႔၏ အရည္အေသြးမ်ားတြင္ ေရွးျမန္မာတုိ႔သည္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမ်ဳိး၏ အေျခအေန တုိး တက္မႈတုိ႔ထက္ လြတ္လပ္ေရးကုိ ျမတ္ႏုိးၾကသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ တရုပ္တုိ႔၏ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ မူရင္းေဒသ ကန္စုမွ ဖဲခြာေရွာင္တိမ္းလာၾကရာ ဆင္းရဲဒုကၡက်ပ္တည္းပင္ပမ္းမႈမ်ဳိးစုံကုိ အျခားေသာ တိဘက္-ျမန္မာ အႏြယ္၀င္မ်ား ထက္ ပုိမုိေတြ႕ႀကံဳခံစားခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒုကၡဆင္းရဲမ်ားကုိ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံ၍ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ၾကရာမွ
ဆင္းရဲမႈတုိ႔ကုိ ခံယူႏုိင္ျခင္း၊ ဇြဲ၊ သတိၱႏွင့္ အမ်ဳိးအတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္ျခင္း၊ လူမ်ဳိးစု ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဓေလ့တုိ႔ကုိ ထိန္းသိမ္း လုိျခင္း၊ စည္းလုံးညီညြတ္လုိျခင္း စသည့္ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ အရည္အေသြးမ်ားကုိ ခုိင္ခုိင္ၿမဲၿမဲ ရခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ထုိအရည္အေသြးမ်ားအျပင္ ယူနန္နယ္ အေနာက္ပုိင္း နန္ေက်ာ၀္ (နန္ေခ်ာင္) ေဒသတြင္ ေနခဲ့ရစဥ္က ကုိယ္တုိင္ပါ၀င္ဆင္ႏြဲရေသာ စစ္မ်ားႏွင့္ တုိက္ပြဲမ်ားမွ ရရွိခဲ့ေသာ အေတြ႕အႀကဳံတုိ႔   ေၾကာင့္ စစ္ဆင္စစ္ထုိးအ တတ္ႏွင့္ တုိက္ရည္ခုိက္ရည္တုိ႔မွာ ပုိမုိတုိးတက္ေကာင္းမြန္ခဲ့မည္သာ ျဖစ္         ေၾကာင္း၊ နန္ေက်ာ၀္ေဒသတြင္ ေနစဥ္ က ၎လူမ်ဳိးတုိ႔အား မန္၊ မန္ေက်ာ၀္၊ ၀မ္က်ဳ၊ ၀မ္ဖုိင္ယု၊ ဖူ စေသာ
အမည္မ်ားျဖင့္ တရုတ္တုိ႔က ေခၚေ၀ၚခဲ့ ေၾကာင္း၊ စစ္ထုိးေကာင္းသူမ်ား၊ ျမင္းသည္ေက်ာ္မ်ား၊ ခြန္အားႀကီးသူမ်ား၊ သတိၱေကာင္းသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပ ထားသည္။

စြယ္စုံက်မ္းမွ ျမန္မာအေၾကာင္းတြင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာတုိ႔၏ ရုိးရာဓေလ့ထုံးတမ္းစဥ္လာမ်ား၊ ပြဲလမ္းသဘင္ ဆင္ယင္က်င္းပမႈမ်ား၊ ဘာသာေရးယုံၾကည္ကုိးကြယ္မႈမ်ား စသည္တုိ႔မပါရွိပဲ စစ္ေရးႏွင့္ပတ္ သက္၍သာ စစ္ထုိးေကာင္းသူမ်ား၊ သန္စြမ္းသူမ်ား၊ နည္းပရိယာယ္ကြၽမ္းက်င္သူမ်ား စသျဖင့္ စစ္ေရးကုိ အဓိက ထား၍ ဂုဏ္ယူစြာ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္ကုိ ေတြ႕ရွိရသည္။

စစ္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဖာ္ျပရာတြင္လည္း လက္ဦးမဆြ ေရာက္ရွိအေျခခ်ေနထုိင္ၾကသည့္ ပ်ဴ၊ မြန္၊ ကရင္၊ ပေလာင္၊ ခ်င္း စေသာ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ နယ္ေျမမ်ားသုိ႔ က်ဴးေက်ာ္စစ္ျပဳ၊ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ နယ္ခ်ဲ႕မႈမ်ား။ ယုိးဒယားႏွင့္ အာသံ မဏိပူရအထိ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ တရုတ္တပ္မ်ားကုိပင္ အႏုိင္တုိက္ႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္းမ်ားလည္း အက်ဥ္းမွ် ေဖာ္ျပထားသည္။ တရုတ္တပ္ႀကီးကုိ ရင္မဆုိင္၀ံ့ဘဲ အရႈံးေပးၿပီး
 ေျပးရသည့္ တရုတ္ေျပးမင္းဟူ၍ ရွိခဲ့သည့္ ရာဇ၀င္ေၾကာင္းကုိေတာ့ တစြန္းတစမွ် မေဖာ္ျပ။

တုိင္းရင္းသားႏွင့္ ျမန္မာ

ဗမာလူမ်ဳိးကုိ စြယ္စုံက်မ္းထဲ၌ အဘယ့္ေၾကာင့္ မထည့္သြင္းရသနည္း။ ဗမာလူမ်ဳိးဟူသည္မွာ တကယ္မရွိခဲ့၍ ျဖစ္သည္။

ပထမ အဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္၊ ဒုတိယ အဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္မ်ား ေႏွာင္းပုိင္း၊ ၿဗိတိသွ်တုိ႔၏ အေခၚအေ၀ၚ “ဘားမား”ကုိ မွွီး၍ မိမိတုိ႔ကုိယ္မိမိတုိ႔ ေခၚေ၀ၚသည့္ “ဘမာ”ဆုိသည္မွာလည္း စြယ္စုံက်မ္းထဲတြင္ မရွိ။ ႏႈတ္အ
 ေခၚအေ၀ၚအားျဖင့္သာ ရွိေနေသာ ဘမာ စာလုံးကုိ ဘကုန္းျဖင့္ မေပါင္းဘဲ အသံထြက္ ပုိမုိမာေက်ာ၍ ဖဦးထုပ္ သံႏွင့္ အေရာေရာအထြးေထြး ျဖစ္စရာလည္း မလိုေသာ ဗထက္ၿခိဳက္ျဖင့္ “ဗမာ”ဟု ေရးသားေခၚေ၀ၚခဲ့ျခင္းမွာ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံး၏ တီထြင္မႈသာ ျဖစ္ေလသည္။ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံးသည္ ျမန္မာႏွင့္ ျမန္မာမဟုတ္ေသာ တုိင္းရင္းသားအားလုံးကုိ သိမ္းက်ဳံးေပါင္းရုံး ေခၚဆုိသည့္ အမည္အျဖစ္ မည္သည့္အခါကမွ် မရွိခဲ့ေသာ “ဗမာ ျပည္” “ဗမာလူမ်ဳိး”ဟူေသာ အသုံးအႏႈန္းကုိ တီထြင္သုံးႏႈန္း အသိအမွတ္ျပဳေစခဲ့သည္။

ဤႏုိင္ငံသည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတဦးတည္း ေနသည့္ႏုိင္ငံမဟုတ္။ ျမန္မာမ်ား ဤႏုိင္ငံသုိ႔ မေရာက္မီ ႏွစ္ကာလ    ၾကာရွည္စြာကပင္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအခ်ဳိ႕ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ၊ အင္အားႀကီးသူမ်ား၏ ထိပါးေႏွာက္မႈ အႏၱရာယ္ကင္းေ၀း ၿငိမ္းေအးရာ ရွာေဖြေရႊ႕ေျပာင္းေရာက္ရွိ နထုိင္လာခဲ့ၾကသည္။ မူလေဒသခံမ်ားဟု
ဆုိႏုိင္သည္။ ထီးက်ဳိးစည္ေပါက္ သူ႕ကြၽန္ဘ၀သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ရေသာ ႏုိင္ငံအား လြတ္ေျမာက္ရန္ ေတာ္လွန္ တုိက္ခုိက္ခဲ့ရာတြင္လည္း တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ အခန္းက႑မွာ အေတာ္ပင္ အေရးပါအရာေရာက္သည္။ မိမိတုိ႔ ထက္ လက္နက္အင္အားသာလြန္သည့္ နယ္ခ်ဲ႕ကုိ အရႈံးမေပး အညံ့မခံဘဲ တုိက္ခုိက္ခဲ့ေသာ တုိင္းရင္းသားမ်ား အေၾကာင္း ႏုိင္ငံ့သမုိင္းမွာ ရွိခဲ့သည္။

၀န္းသုိေစာ္ဘြား၊ စကားေစာ္ဘြား၊ ရွမ္းျပည္မွ လင္းပင္မင္းသား၊ က်ဳိင္းတုံ၊ မုိးနဲ၊ ေမာက္မယ္ ရပ္ေစာက္၊
မုိင္းပြန္တုိ႔မွ ေစာ္ဘြားမ်ား၊ ကယား ေစာလေပါ၊ ခ်င္းေတာင္ ဗုိလ္ဆြန္ပက္၊ ကခ်င္ ဖုန္ကန္ဒူး၀ါး၊ ဆမားဒူး၀ါး၊ လြယ္ဆုိင္ဒူး၀ါး၊ ဆဒုံးဒူး၀ါး၊ ၀နယ္မွ ေစာမဟာ၊ ေနာ္ခမ္းဦး၊ ဓႏုျဖဴနယ္သား ဗုိလ္ျမတ္ထြန္းႏွင့္ မန္းလုံး၊ ရခုိင္ ဗုိလ္ေဇာ္ဂ်ီ၊ ဗုိလ္မ်က္ကန္း၊ ပအုိ၀္းအမ်ဳိးသား မရမ္းေခ်ာင္းဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဗုိလ္ခန္႔ ဦးစီးသည့္ မြန္အမ်ဳိးသား
ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ား စသျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္ သူ႕ကြၽန္မခံ ျပန္လည္ေတာ္လွန္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကေသာ
တုိင္း ရင္းသားမ်ား၏ အခန္းက႑ကုိ အသိအမွတ္မျပဳဘဲ ေန၍ မရ။ ဂ်ပန္ကုိ ေတာ္လွန္ရာတြင္လည္း
တုိင္းရင္းသား တုိ႔၏ ႀကိဳးပမ္းမႈကုိ လ်စ္လ်ဴရႈ၍ မရ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရး ေတာင္းဆုိရာတြင္ တုိင္းရင္းသားေတြမပါဘဲ အလုပ္ျဖစ္မည္မဟုတ္။
 ၿဗိတိသွ်က ျပည္နယ္ႏွင့္ ျပည္မကုိ တသီးတျခားစီ ခြဲထုတ္ခ်င္သည္။ တုိင္းရင္းသားေတြမပါဘဲ ေပးမည့္
လြတ္လပ္ ေရးမွာ ျမန္မာတုိ႔အတြက္ အက်ဳိးရွိႏုိင္မည့္ လြတ္လပ္ေရးမဟုတ္။ ျပည္မႏွင့္ ေပါင္းစည္းရန္အတြက္ တုိင္းရင္း သားတုိ႔၏ သေဘာဆႏၵကုိ ရယူဖုိ႔လုိသည္။ အထူသျဖင့္ ေတာင္တန္းေဒသ တုိင္းရင္းသားေတြကုိ စည္းရုံးဖုိ႔ လုိ သည္။ တုိင္းရင္းသားေတြကုိ စည္းရုံးရန္မွာ ၎တုိ႔အေပၚ သေဘာထား ေစတနာမွန္ဖုိ႔ လုိသည္။ ၎တုိ႔၏ အခြင့္ အေရးေတြကုိ သိနားလည္ရမည္။ ၎တုိ႔ကုိ ေနရာေပးရမည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေတာင္တန္းေဒသ တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ ယုံၾကည္မႈကုိ ရယူႏုိင္ခဲ့၏။

ျမန္မာလူမ်ဳိးႏွင့္ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ သမုိင္းေၾကာင္းကုိ သိထားနားလည္ၾကေသာ ေခတ္ပညာတတ္မ်ား
သည္လည္း ထုိအခ်ိန္တြင္ တုိင္းရင္းသားတုိ႔အေနျဖင့္ ဘမာလည္းျမန္မာ၊ ျမန္မာလည္းဘမာဟု နားလည္မႈလြဲစြာ သိျမင္ထားၾကသည္ကုိ ေခ်ဖ်က္ရွင္းလင္းၿပီး တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံး၏ ရပ္တည္ခ်က္ႏွင့္ “တုိ႔ဗမာ”
ဟူေသာ ေ၀ါဟာ ရအေပၚ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္မႈမ်ားအားျဖင့္ ဗမာႏွင့္ ျမန္မာ အသုံးအႏႈန္းကုိ ကြဲကြဲျပား     ျပား သေဘာေပါက္ေစခဲ့ ေလသည္။

“မဟာ” ျပႆနာ

တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ေနသည့္အခ်ိန္က တုိင္းရင္းသားအားလုံးကုိ ကုိယ္စားျပဳ သည့္ အေခၚအ၀ၚအျဖစ္ “ဗမာျပည္” “ဗမာလူမ်ဳိး”ဟု ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကေသာ္လည္း တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရသည့္အခါမွာေတာ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးအပါအ၀င္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ေနထုိင္ေနၾကသည့္ႏုိင္ငံကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံဟူ၍ မွည့္ေခၚ လုိက္ျခင္းမွာ သခင္ဘေသာင္း စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းတုိ႔ ပါ၀င္ ေသာ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံးက ခ်မွတ္ထားခဲ့သည့္မူကုိ ေျပာင္ေျပာင္ႀကီး ေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္လုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ တုိင္းရင္းသားတုိ႔ အေရးကိစၥအေပၚ နားလည္ေထာက္ထားတတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လုပ္ႀကံခံခဲ့ရၿပီးျဖစ္၍ တုိင္းရင္းသားတုိ႔အေရးအတြက္ က်န္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ ဂရုစုိက္စရာ မလုိဟု ဖဆပလတြင္းမွ မဟာလူမ်ဳိးႀကီး၀ါဒီမ်ားက မွတ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ထုိသူတုိ႔မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ မည္ သည့္အခါကမွ် မတည့္ခဲ့ေသာ စားဖားႀကီးမ်ား၊ ကုိယ္က်ဳိးရွာသူမ်ား၊ ၀ိသမေလာဘသမားမ်ား၊ ဒီမုိကေရစီ အေရ ၿခံဳႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားျဖစ္သည္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးဟူသည္မွာ သမုိင္းေၾကာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ရွိေနခဲ့ၿပီး ျဖစ္၏။ ဗမာလူမ်ဳိးဆုိသည္ကေတာ့ မရွိ။ ဤႏုိင္ငံ၌
 ျမန္မာလူမ်ဳိးဟူ၍ ရွိေနသည္ကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံဟူ၍ အမည္မွည့္လုိက္ျခင္းမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔၏ ႏုိင္ငံဟု ဆုိလုိရာေရာက္ၿပီး။ ေရွးယခင္ကတည္းကပင္ ေရာက္ရွိေနထုိင္ေနခဲ့ၾကေသာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ား၏
သေဘာထားကုိ ဂရုမစုိက္ဘဲ ႏုိင္ငံအေပၚ လက္၀ါးႀကီးအုပ္လုိက္သည့္ အျပဳအမူပင္ျဖစ္သည္။

Ref:http://dobamaasiayone.blogspot.sg/2013/01/blog-post_2824.html

History of Burma

Archaeological evidence shows that Homo erectus lived in the region now known as Burma as early as 400,000 years ago.^[39] The first evidence of Homo sapiens is dated to about 11,000 BC, in a Stone Ageculture called the Anyathian with discoveries of stone tools in central Burma. Evidence of neolithic agedomestication of plants and animals and the use of polished stone tools dating to sometime between 10,000 and 6,000 BC has been discovered in the form of cave paintings near the city of Taunggyi.^[40]

The Bronze Age arrived circa 1500 BC when people in the region were turning copper into bronze, growing rice and domesticating poultry and pigs; they were among the first people in the world to do so.^[41] The Iron Age began around 500 BC with the emergence of iron-working settlements in an area south of present-day Mandalay.^[42] Evidence also shows the presence of rice-growing settlements of large villages and small towns that traded with their surroundings as far as China between 500 BC and 200 AD.^[43] Iron Age Burmese cultures also had influences from outside sources such as India and Thailand, as seen in their funerary practices concerning child burials. This indicates some form of communication between groups in Burma and other places, possibly through trade.^[44]

Around the 2nd century BC the first-known city-states emerged in central Burma. The city-states were founded as part of the southward migration by the Tibeto-Burman-speaking Pyu, the earliest inhabitants of Burma of whom records are extant, from present-day Yunnan.^[45][46] The Pyu culture was heavily influenced by trade with India, importing Buddhism as well as other cultural, architectural and political concepts which would have an enduring influence on later Burmese culture and political organisation.^[47]

By the 9th century AD several city-states had sprouted across the land: the Pyu states in the central dry zone, Mon states along the southern coastline and Arakanese states along the western littoral. The balance was upset when the Pyu states came under repeated attacks from theKingdom of Nanzhao between the 750s and the 830s. In the mid-to-late 9th century the Mranma (Burmans/Bamar) of Nanzhao founded a small settlement at Pagan (Bagan). It was one of several competing city-states until the late 10th century when it grew in authority and grandeur.^[48]

 http://en.wikipedia.org/wiki/Burma#History