Desire - Buddha Bar

A lover knows only humility, he has no choice. He steals into your alley at night, he has no choice. He longs to kiss every lock of your hair, don't fret, he has no choice. In his frenzied love for you, he longs to break the chains of his imprisonment, he has no choice. A lover asked his beloved: - Do you love yourself more than you love me? Beloved replied: I have died to myself and I live for you. I've disappeared from myself and my attributes, I am present only for you....

Desire - Buddha Bar

The Chant of Metta Myanmar!

သင္စိိိတ္ညစ္ေနလား! ဒီ ေမတၱာပို႔ ဗုဒၶတရားေတာ္သီခ်င္းသံေလး နားေထာင္ၾကည့္လိုက္ပါ၊ သင္စိတ္ညစ္တာေတြေပ်ာက္ကုန္လိမ့္မယ္!

The Chant of Metta Myanmar!

Buddha said these cycle of life and death are exist because anyone just can't detach from earthly desire and nothing is eternal. then why do people have to attach in anything at all if those thing will alter or destroyed anyway. Buddha then teach people to restrain themselve, to get off life and death cycle (Nirvana) as you will not have to suffer from living anymore.
this is what I know about Buddhism and there are hell. So do you want to say something?

If after many many cycles of life, you are successful into going to Nirwana, you attain abstract nothingness. That's all there is too it, please don't tell me you call yourself a buddhist without knowing wtf it is?

ဒီမွာကလစ္လုပ္ၿပီးၾကည့္လိုပ္ပါ=>>> ဒါက အဂၤလိပ္လိုဗုဒၶတရားေတာ္မ်ား
Loving Kindness - Metta Chanting (HQ) English

လက္ကိုင္ဖုန္း ေသနတ္ ေပၚေပါက္ေန သျဖင့္ တင္းၾကပ္စြာ စစ္ေဆးေန

25 JUN 2012  | 

BY POPULAR NEWS

လက္ကိုင္ ဖုန္းေသနတ္ မ်ား ေပၚေပါက္ေန သျဖင့္ ေလ ဆိပ္ႏွင့္ သေဘၤာ ဆိပ္မ်ားတြင္ စနစ္တက် စစ္ေဆး အေရး ယူ ေဆာင္ရြက္သြား ရန္ ရန္ကုန္တုိင္းေဒသ ႀကီး အစိုးရ အဖြဲ႕မွ ၫႊန္ၾကားထားေၾကာင္းသိရ သည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ဧၿပီလမွစ၍ လက္ ကိုင္ဖုန္းေသနတ္မ်ား ေပၚေပါက္ ေနေၾကာင္း သတင္းရရွိသျဖင့္ ေလ ဆိပ္ ႏွင့္သေဘၤာဆိပ္ရွိ ႏိုင္ငံျခား အဝင္အထြက္ဂိတ္မ်ားတြင္ စနစ္ တက်ရွာေဖြစစ္ေဆးရန္ေလေၾကာင္း ဦးစီး ဌာနႏွင့္ ျမန္မာ့ဆိပ္ကမ္းအာ ဏာပိုင္သို႔ အေၾကာင္းၾကားထား ေၾကာင္း သိရ သည္။”ျပည္ပ အဝင္ အ ထြက္ေတြက ပံုမွန္စစ္ေဆးေနတာပဲ။ ခုခ်ိန္ထိ ေတာ့ လက္ကိုင္ဖုန္းေသနတ္ေတြ ေတာ့ ဖမ္း မိတယ္လုိ႔ မၾကားရဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အေသးစိတ္ စစ္ရတာ။ နည္းပညာေရာ ပစၥည္းပါ တိုးတက္လာ တဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ စစ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ႏုိင္ငံမွာလည္း အစစ္အေဆးမရွိဘဲ ဒီကိုေရာက္ မလာႏုိင္ပါဘူး”ဟု ေလဆိပ္ရွိ စစ္ ေဆးေရးအရာရွိတစ္ဦး ကဆိုသည္။

ရန္ကုန္တုိင္း ေဒသ ႀကီးအတြင္း တြင္ ေလဆိပ္၊ ေရဆိပ္မ်ားသာ မက ၿမိဳ႕တြင္း ကား လမ္းေၾကာမ်ား တြင္လည္း ေရွာင္တခင္ ရွာေဖြစစ္ ေဆးျခင္း၊ ပိတ္ဆို႔စစ္ေဆးျခင္းမ်ား လုပ္ေဆာင္လ်က္ရွိၿပီး ဓား၊ စေက ဘာ၊ နံခ်ပ္ကူစသည့္ လူကိုအႏၲ ရာယ္ ျဖစ္ေစ ႏုိင္ေသာ ကိရိယာမ်ား ကိုင္ေဆာင္ျခင္းရွိ၊ မရွိအေသးစိတ္ စစ္ေဆးလ်က္ရွိ ေၾကာင္း၊ ယင္းကဲ့ သို႔ ပစၥည္းမ်ား ေတြ႕ရွိပါက လက္ နက္ဥပေဒအရ ထိေရာက္စြာအေရး ယူရန္စီမံခ်က္ ခ်ထားေၾကာင္း သိရ သည္။ PN-039

Ref:yoyalay

ေရႊျပည္သာကလယ္ေျမျပႆနာ

Farmers sue zaykabar over land grab

ျမန္မာႏွင့္ ကမၻာကို သတၱိအရာႏွင့္ သည္းခံျခင္းတရားတို႔ အပ္ႏွင္းခဲ့သူ (သို႔မဟုတ္) ေဒါက္တာေအာင္ဆန္းစုၾကည္

Published on Thursday, 21 June 2012 06:56

Written by သိန္းႏုိင္

ရာစုႏွစ္တစ္စိတ္ဆိုေသာ အခ်ိန္ကာလမွာ အရာမ်ားစြာတို႔ကို ေျပာင္းလဲေစႏုိင္ပါသည္။ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္တစ္ဦး ပညာျပည့္စံုၿပီး လူလားေျမာက္ႏုိင္သည့္ ကာလျဖစ္သည္။ စနစ္မ်ား၊ ေခတ္မ်ားႏွင့္ လူေနမႈပံုစံမ်ားလည္း ေရြ႕လ်ား သြားႏုိင္ေလာက္ေသာ ကာလျဖစ္သည္။ လူ႔အခ်ဳိ႕တို႔ကို ေနာက္ဆံုးဇရာ အရြယ္သို႔ ေရာက္ရွိေစႏုိင္ၿပီး မိတ္ေဆြအခ်ဳိ႕မွာ ရွိႏုိင္ေတာ့မည္လည္း မဟုတ္ပါ။ အေကာင္းဖက္သို႔ ဦးတည္ တည္ေဆာက္ခဲ့မည့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုအတြက္ ၂၃ ႏွစ္တာ ကာလမွာ မ်ားစြာ ခရီး ေရာက္ခဲ့ပါလိမ့္မည္။ ထို႔အတူ…။

ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ လူမႈစီးပြားေရး အဓိကဘာသာတို႔ျဖင့္ တကၠသုိလ္ ပညာရပ္မ်ားဆည္းပူးခဲ့ရာ၊ မိသားစုဘ၀ တည္ေဆာက္ခဲ့ရာ ေနရာ၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အခ်ိန္ အၾကာၾကီး ခြဲခြါခဲ့ရမည့္ေနရာ ျဖစ္သည့္ ေအာက္စဖို႔ဒ္ Oxford တကၠသိုလ္က ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ေဒါက္တာဘြဲ႔ကို အပ္ႏွင္းသည့္အတြက္ မ်ားစြာ ေက်နပ္ၿပီး ထိခုိက္ ခံစားရပါေၾကာင္း သူမက ဦးစြာ ေျပာၾကားခဲ့သည္။ အဂၤလန္အလယ္ပိုင္းေဒသ၏ ၂၀၁၂ ေႏြရာသီမွာ ပို၍ ေႏြးေထြး ေနခဲ့ပါသည္။

ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္က စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွသည္ ဒီမိုကေရစီသို႔ ကူးေျပာင္းသည့္ခရီးတြင္ သင္ယူေလ့လာျခင္း အရာ၀ယ္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဘူမိနက္သန္ေျမ ေအာက္စဖို႔ဒ္ တကၠသိုလ္အေနျဖင့္ ျမန္မာမ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားမ်ား အားလည္း ပညာသင္ၾကားေပးပါရန္ မေမ့မေလ်ာ့ အကူအညီ ေတာင္းခံေပးခဲ့သည္။ မ်ဳိးဆက္မ်ားအတြက္ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ႏွင့္ ခရီးသြားေနရသူတစ္ဦးပင္။

“ဒီေန႔ဟာ အမ်ားႀကီးပဲ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။” သမိုင္း၀င္ ၁၇ ရာစုႏွစ္ Sheldonian Theater ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ ခန္းမေဆာင္ထဲတြင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဥပေဒပါရဂူဘြဲ႔ ရယူသည့္ မိန္႔ခြန္းတြင္ အသက္ ၆၇ ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္သည့္ ေဒၚစုက ေျပာၾကားခဲ့သည္။

“ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ခံခဲ့ရတဲ့ ဒီ ခက္ခဲလွတဲ့ ႏွစ္ကာလမ်ားမွာ ေအာက္စဖို႔ တကၠသိုလ္ ေန႔ရက္ အမွတ္တရမ်ားက က်မကို ႀကံ့ႀကံ့ခံ ရပ္တည္ေစႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရတဲ့ စိန္ေခၚမႈေတြကို ခံႏုိင္ရည္စြမ္းအား ရရွိေစခဲ့ပါတယ္။” ေလာကဓံတရားကို ရင္ဆုိင္ႏုိင္ရန္ ျပင္ဆင္ေပးလိုက္သည့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၏ ေက်းဇူးတရားကို သတိတရ စကားမ်ား။

ျမန္မာ့ရိုးရာ ခ်ိတ္ထမီလံုျခည္၊ အနက္ေရာင္ ရင္ဖံုးအက်ီႏွင့္အတူ အနီရဲရဲ ပါရဂူဘြဲ႔၀တ္ရံုတို႔ကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး အနက္ေရာင္ ကတၳီပါ ဘြဲ႔ေခါင္းေဆာင္း ေအာက္တြင္ ၀ါလြင္လြင္ ႏွင္းဆီပန္းအျပင္ ၾကက္သေရရွိေသာ အၿပံဳးပန္းတို႔ျဖင့္ ေဒၚစုသည္ ပညာ့သမုိင္း၀င္မည့္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ အမိတကၠသိုလ္နယ္ေျမတြင္ ျပန္လည္၍ ေျခခ်ခြင့္ ရရွိေလၿပီ။ ပညာေခတ္၏ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးႀကီးကို တကၠသိုလ္ အဓိပတိ (ယခင္ ေဟာင္ေကာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး) ခရစ္ပတ္တန္က ဘြဲ႔လက္မွတ္ အပ္ႏွင္းခဲ့သည္။ ပညာႏွင့္အတူ သူမ ႏုပ်ဳိခဲ့ေလၿပီ။

သူမ၏ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကား အျပီးတြင္ ပညာရွင္ႏွင့္ ေက်ာင္းသား ၁၀၀၀ ေက်ာ္တို႔က မတ္တပ္ရပ္ၿပီး လက္ခုပ္ၾသဘာ အၾကာၾကီးတီး၍ ဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾက၏။ ၁၉၆၀ အလယ္ႏွစ္ ကာလမ်ားတြင္ ႏုိင္ငံေရး၊ ဒႆနိကေဗဒႏွင့္ စီးပြားေရး ပညာရပ္မ်ားကို သူမ ဆည္းပူးခဲ့ရာ ကမၻာေက်ာ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက ဂုဏ္ယူျခင္း၊ ဂုဏ္ျပဳျခင္းဟု ေခၚဆိုႏုိင္ပါသည္။ သူမေၾကာင့္လည္း ေက်ာင္းေတာ္ႏွင့္ ကမၻာႀကီးလည္း ဂုဏ္တက္ေနၿပီ မဟုတ္ပါေလာ။ မ်ဳိးဆက္တို႔အတြက္ မဖတ္မျဖစ္ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ေက်ာင္းေတာ္က ေမြးဖြားခဲ့ျခင္းပင္။

တကၠသိုလ္ အဓိပတိက လက္တင္ဘာသာစကားျဖင့္ ဤသို႔ ေျပာၾကားခဲ့သည္။ “လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ေခါင္းမငံု႔တဲ့ ခ်န္ပီယံ၊ သင့္ျပည္သူနဲ႔ ကမၻာႀကီးကို သတၱိအရာနဲ႔ သည္းခံျခင္းတရားတို႔ အပ္ႏွင္းခဲ့ေလၿပီ။ ကၽြႏု္ပ္၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္အတြင္းႏွင့္ တကၠသိုလ္တစ္ခုလံုး၏ အခြင့္အာဏာအရ ဥပေဒပညာ ပါရဂူ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဘြဲ႔ကို အပ္ႏွင္းပါတယ္။” ကမၻာ့ ပညာေက်ာ္တို႔၏ ေတာ္၀င္ ကမၸည္းမွတ္တမ္းကို ျမန္မာ့ရိုးရာ အခ်ိတ္ႀကိဳးမ်ား၊ ျမန္မာ့ႏွင္းဆီပန္းမ်ားႏွင့္ ယွက္ဖြဲ႔ထားေလၿပီ။

အဂၤလန္ေတာင္ပိုင္းေဒသ ေအာက္စဖုိ႔ဒ္နယ္တြင္ ႏွစ္ ၂၀ နီးပါး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနထုိင္ခဲ့ပါသည္။ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး ခင္ပြန္းသည္ အေရွ႕တုိင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာမိုက္ကယ္အဲရစ္၊ သား ၂ ဦးျဖစ္သူ အလက္ဇႏၵား (ေမာင္ျမင့္ဆန္းေအာင္) ႏွင့္ ကင္မ္ (ေမာင္ထိန္လင္း) တို႔ႏွင့္အတူ ေနထုိင္ခဲ့သည္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ နာမက်န္းျဖစ္ေနေသာ ဖခင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ဇနီး၊ သူမ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚခင္ၾကည္အား ျပဳစုရန္ အတြက္ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ရာစုႏွစ္ တစ္စိတ္နီးပါး၊ ေနာင္ ၂၃ ႏွစ္အၾကာအထိ အဂၤလန္ေျမသို႔ ျပန္ မေရာက္ႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္းကိုမူ စဥ္းစားခဲ့မိလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ သူမ အဆင္သင့္ ရွိေနခဲ့ေလသည္။

ခင္ပြန္းႏွင့္ သား ၂ ဦးတို႔ကို ဤကႏၱာရႏွစ္ကာလမ်ားအတြင္း အႀကိမ္အနည္းငယ္သာ ေတြ႔ဆံုခြင့္ ရရွိခဲ့သည္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တြင္ ခင္ပြန္းသည္ ေဒါက္တာမုိက္ကယ္အဲရစ္ ကင္ဆာေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္အံ့ဆဲဆဲတြင္ ေတြ႔ခြင့္ မရသြားခဲ့ရွာပါ။ ျမန္မာျပည္တြင္းတြင္သာ ေနထုိင္ၿပီး လြတ္ေျမာက္မႈႏွင့္ ဒီမုိကေရစီအေရးတို႔အတြက္သာ ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ပါရန္ လည္း သူက မွာၾကားခဲ့သည္။ တုိင္းျပည္အတြင္းမွ ထြက္ခြါသြားပါကလည္း ျပန္လည္၀င္ေရာက္ခြင့္ မရေတာ့မည့္ အေျခအေနကို သူမ အထူး စိုးရိမ္ခဲ့သည္။ တုိင္းျပည္ႏွင့္ မိသားစု အၾကားတြင္ သူမ မည္မွ် ခံစားခဲ့ရပါမည္နည္း။ ကမၻာ့ႀကီး၏ ပညာအရာတြင္ ေရွ႕ေဆာင္ဘဲြ႔ထူးကို ရယူမည့္ေန႔ နံနက္ပိုင္းတြင္ ခ်စ္ခင္ပြန္းသည္၏ အုတ္ဂူသို႔ ၁၃ ႏွစ္အၾကာတြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သြားေရာက္ ဂါရ၀ျပဳခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။

၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလတြင္ တတိယအႀကိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီး ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ေကာ့မွဴးၿမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္တြင္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ရာ အႏုိင္ရရွိခဲ့ၿပီး ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အမတ္တစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့သည္။

“ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ခရီးလမ္းကလည္း လြယ္ကူမွာေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအာက္စဖို႔ဒ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက ေက်ာင္းေတာ္သားမ်ားရဲ႕ အေကာင္းဆံုးအရာကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္တယ္ဆိုတာ က်မ သိပါတယ္။” သူမ၏ မိန္႔ခြန္းထဲတြင္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

“ဒီကေန႔မွာေတာ့ က်မကို ေက်ာင္းေတာ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မွတ္မိသိရွိ ေနဆဲျဖစ္တဲ့အတြက္ ေရွ႕ဆက္ခရီးလမ္းမွာ ႀကံဳေတြ႔ရဦးမယ့္ စိန္ေခၚခ်က္ေတြကို က်မက အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားဖို႔အတြက္ ခုိင္က်ည္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ရရွိလို္က္ပါတယ္။” ေက်ာင္းေတာ္ႏွင့္ ျပင္ပလူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို အမိအရ ခ်ိတ္ဆက္ ေပးႏုိင္ခဲ့ျခင္းဟု ဆိုရပါလိမ့္မည္။

စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး မတုိင္မီကာလက ပို္င္ဆုိင္ခဲ့ဖူးေသာ ျမန္မာ့တကၠသိုလ္မ်ား၏ အရည္အေသြးႏွင့္ အစဥ္အလာတို႔ကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္ျခင္းကိုလည္း သူမ ျမင္ေတြ႔လိုေၾကာင္း ေျပာၾကားခဲ့သည္။

“ဒီလို တစ္ဖန္ျပန္ျဖစ္လာေစဖို႔ က်မရဲ႕ ရင့္က်က္လွတဲ့ ေအာက္စဖုိ႔ဒ္တကၠသိုလ္ႀကီးက အကူအညီ ေပးႏုိင္မယ္ဆိုရင္ သိပ္ကို ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။” သူမက တခုတ္တရ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ဘြဲ႔လက္မွတ္ ရယူအၿပီး သူမနံေဘးတြင္ လာထုိင္ခဲ့သူ စံုေထာက္ဇာတ္လမ္း စာေရးဆရာ ဂၽြန္လာကဲရား (နာမည္အမွန္မွာ ေဒးဗစ္ေကာန္၀ဲလ္) ကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ထည့္သြင္းေျပာၾကားခဲ့သည္။

“ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ခံခဲ့ရစဥ္ကာလမွာ ဂၽြန္လာကဲရားရဲ႕ စာအုပ္ေတြက အမ်ားႀကီး အကူအညီ ေပးခဲ့တာပါ။” သူမက ရွင္းျပခဲ့သည္။ “ပိုမို က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ ကမၻာႀကီးနဲ႔ အျခားေသာ တုိင္းႏုိင္ငံေတြရယ္၊ အေတြးေတြ၊ အိုင္ဒီယာ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြဆီရယ္ကို ခရီးႏွင္ ႏုိင္ခဲ့တယ္ေလ”

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကတည္းက ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ဥေရာပခရီးစဥ္ကို ၂၀၁၂ ဇြန္လ တတိယပတ္တြင္ ထြက္ခြါ လာႏုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏုိဘယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုမိန္႔ခြန္း၊ အုိင္အယ္အိုမိ္န္႔ခြန္းတို႔ အပါအ၀င္ ႏုိင္ငံ ၅ ႏုိင္ငံခရီးစဥ္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၁ ႏုိဘယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုႏွင့္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္က အပ္ႏွင္းခဲ့သည့္ ေအာက္စဖို႔ဒ္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ဘြဲ႔တို႔ကို ယခုမွ လူကိုယ္တုိင္ တက္ေရာက္ ယူႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကမၻာႀကီးက သူမကို ေမ့မထားခဲ့ပါ။

၆၇ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ျဖစ္သည့္ ဇြန္ ၁၉ ရက္၊ ၂၀၁၂ တြင္ သူမ၏ ေက်ာင္းျဖစ္သည့္ ေအာက္စဖို႔ဒ္-စိန္႔ဟူ႔ေကာလိပ္ ေက်ာင္းက မိသားစုႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းမ်ားႏွင့္အတူ ေမြးေန႔ပြဲ က်င္းပေပးခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္းႏွင့္ ကမၻာ့အႏွံ႔အျပားတြင္လည္း မေမ့မေလ်ာ့ ဂုဏ္ျပဳၾကလ်က္၊ ဂုဏ္ယူၾကလ်က္။ ကတင္ညဳတ၊ ကတေ၀ဒီ မဂၤလာတရားႏွင့္ မည္မွ် ညီညြတ္လိုက္ပါသနည္း။

ၿဗိတိသွ်ပါလီမန္တြင္ မိန္႔ခြန္း ေျပာၾကားရန္လည္း အစီအစဥ္ရွိေနေသးသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ေနာက္ပိုင္း ကမၻာ့ ေခါင္းေဆာင္ ၄ ဦးသာ ေျပာခြင့္ရခဲ့ဖူးသည့္ ႀကီးက်ယ္ခန္႔ျငားလွေသာ သမိုင္း၀င္ အထင္ကရ ၀က္မင္စတာ ပါလီမန္ ေနရာျဖစ္သည္။

ဘီဘီစီႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးတြင္ ျမန္မာျပည္သူလူထုကို ေရွ႕ေဆာင္ရန္အတြက္ သူမ၏ ကိုယ္ပိုင္ ဆႏၵကို အတည္ျပဳ ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ “လမ္းေၾကာင္း အမွန္အတုိင္းသာ ျပည္သူကို က်မက ဦးေဆာင္ခြင့္ ရရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေပါ႔ေလ”။

၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္က လြတ္ေျမာက္လာရျခင္းမွာ ႏုိင္ငံတကာ၏ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ အေရးယူမႈမ်ားကို ဖယ္ရွားရန္အတြက္သာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိသည္ဟူေသာ ေျပာဆိုခ်က္မ်ားကို သူမက ျငင္းဆန္ခဲ့သည္။

ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ႏုိင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈမ်ားႏွင့္ စီးပြားေရး ကုမၸဏီမ်ား အလုအယက္ ၀င္ေရာက္၍ စီးပြားရွာျခင္းအေပၚ သူမက အထူးသတိေပးထားသည္။ အရပ္ဖက္အသြင္ေျပာင္း စစ္တပ္ေနာက္ခံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရွိေနဆဲ ျမန္မာျပည္၏ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို သတိႀကီးႀကီး ထားၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမည္ ျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုပါသည္။

ၿဗိတိန္သို႔ သူမ လာေရာက္စဥ္အတြင္း ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ ျမန္မာျပည္ အၾကမ္းဖက္ တိုက္ခိုက္မႈ မ်ားေၾကာင့္ ျပည္သူ သိန္းႏွင့္ခ်ီၿပီး ျပည္တြင္း ဒုကၡသည္မ်ားအေနျဖင့္ အတိဒုကၡေရာက္ခဲ့ရသည္။ ဤျဖစ္ရပ္အပါအ၀င္ ျမန္မာျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး “တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ” rule of law မွာ အေရးႀကီးေၾကာင္းႏွင့္ အဓိက ေဆြးေႏြးရန္ကိုလညး္ လန္ဒန္စီးပြားေရးႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးပညာတကၠသိုလ္ LSE ေဆြးေႏြးပြဲတြင္ သူမက ေခါင္းစဥ္ေပးခဲ့သည္။

ဤသည္မွာ ျမန္မာျပည္၏ အနာဂတ္ဟုလည္း ဆိုရပါလိမ့္မည္။ သတိၱအရာႏွင့္ သည္းခံျခင္းတရားတို႔ႏွင့္လည္း ျပည္စံုၾကရ ပါလိမ့္မည္။

သိန္းႏုိင္-၂၁ ဂၽြန္လ၊ ၂၀၁၂

Ref:maukkha.org

စကၤာပူ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ႕ ဘာသာစကား သင္ယူမႈ ခရီးရွည္ (ဒုတိယပိုင္း)

Published on Saturday, 09 June 2012 12:51

Written by ၀င္႔ထန္း

မေလးစကားကို က်ေနာ္ ၆ ႏွစ္သားမွာ စသင္ပါတယ္။ Kampung Jagoh Malay School က ဆရာ Cikgu Amin bin Shafawi နဲ႔ သင္ရပါတယ္။ မေလးစကား သင္ရတာ လြယ္ပါတယ္၊ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ စာလံုးေပါင္းတဲ႔ စည္းမ်ဥ္းေတြက ယုတၱိက်ၿပီး ခန႔္

မွန္းရလြယ္လို႔ပါ။

တကယ္ဆိုရရင္ က်ေနာ္ အဂၤလိပ္စာ စာလုံုးမေပါင္းတတ္ခင္ကတည္းက မေလးစာကို စာလံုးေပါင္းႏိုင္ ေရးႏိုုင္ေနတာပါ။ က်ေနာ္ စတတ္တဲ႔ နည္းက တစ္မ်ဳိးပါ။ အိမ္မွာ ကန္တံု ထမင္းခ်က္က အေမ႔ကို ေစ်း၀ယ္ေပးဖို႔ တြက္ခ်က္ရတယ္။ ၀ယ္္မယ္႔ ပစၥည္းေတြ အမည္နဲ႔ ကုန္က်မယ္႔စရိတ္ကို ဆယ္ရက္တစ္ခါ တြက္ရင္ က်ေနာ္ ကူရတယ္။ သူက ကန္တံုစကားနဲ႔ေျပာၿပီး က်ေနာ္က မေလးလို ခ်ေရးပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ဆရာ Cikgu Amine နဲ႔ သူ႔ေက်ာင္းလိုက္ၿပီး မေလးစာ ေလ႔က်င္႔ရတယ္။ တနဂၤေႏြမနက္တိုင္း သူ႔ရဲ႕ မေလး ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ကင္းေထာက္ ကစားရင္း ေျပာဆိုရေတာ႔၊ အသက္ငယ္တာေၾကာင္႔ က်ေနာ္႔ မေလးအသံထြက္က အတိအက်ရတယ္။ ဆရာက မေလးဘာသာစကားကို ေရးဖို႔ ထြင္ထားတဲ႔ အာရဗီအကၡရာ ဂ်ာ၀ီကို က်ေနာ္႔ကို သင္ေပးတယ္။ ဂ်ာ၀ီနဲ႔ ထုတ္တဲ႔ Utusan Melayu သတင္းစာက ေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ခိုင္းပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က စကၤာပူဟာ မေလးရွားေအာက္မွာပဲ ရွိေသးတယ္။ လူမ်ဳိးေရးတင္းမာမႈက ျမင္႔ေနတယ္။ Utusan Melayu မွာပါတဲ႔ အစြန္းေရာက္ မေလးႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ေရးတဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြ မိန္႔ခြန္းေတြက စကၤာပူေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ မေလးမဟုတ္သူေတြကို အျပင္းအထန္ တုိက္ခိုက္တယ္။ အဲဒီကတည္းက ဘာသာစကားကို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ခြဲျခားထားလို႔ မရတာ သတိထားမိပါတယ္။

အထက္တန္းအဆင္႔အထိ မေလးကို ဆက္ေလ႔လာၿပီး၊ ေက်ာင္းစာေမးပြဲမွာ ဘာသာရပ္တစ္ခုအေနနဲ႔ က်ေနာ္ ယူခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ credit မရေတာ႔ က်ေနာ္ အံ႔အားသင္႔သြားတယ္။ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း က်ေနာ္႔ ဂရိတ္အဆင္႔ကို ျပန္သံုးသပ္စဥ္းစားဖို႔ စာစစ္သူေတြကို ေျပာၾကည့္တဲ႔အခါ၊ သူတို႔ က်ေနာ္႔အေရးအသားကို အားမရတာတာ ထင္ရွားပါတယ္။

--------------------------

က်ေနာ္ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္မွာ ရုရွားဘာသာ စသင္ပါတယ္။ က်ေနာ္႔အေဖက ရုရွား သင္ထားရင္ အသံုး၀င္လိမ္႔မယ္လု႔ိ ေတြးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆိုဗီယက္ယူနီယံကလည္း စီးပြားေရး၊ သိပၸံနဲ႔ နည္းပညာေတြမွာ အလ်င္အျမန္တိုးတက္ဖုိ႔ အလားအလာရွိပံုပဲ။ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာ ဆိုဗီယက္က စပြတ္နစ္ၿဂိဳဟ္တုလႊတ္ၿပီး အာကာသၿပိဳင္ပြဲမွာ ဦးေဆာင္ေနတယ္။ သိပၸံနဲ႔ သခၤ်ာ ေလ႔လာတဲ႔အခါ ရုရွား သုေတသနဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ဘာသာျပန္သူမလိုဘဲ ဖတ္ႏိုင္ဖို႔ အေဖက ရုရွားစာ ေလ႔လာခိုင္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ နန္ယန္းတကၠသိုလ္မွာ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံသင္တဲ႔ ပါေမာကၡ ဗစ္တာ(Victor Fic) ကို သြားေတြ႔တယ္။ သူက ကေနဒါ ႏိုင္ငံသား။ မူလက ခ်က္လူမ်ဳိး၊ ခ်က္ကိုစလိုဗားကီးယားကေန ထြက္လာတဲ႔သူ။ ရုရွားစကားကို ဌာေနႏိုင္ငံသားလို ေျပာႏိုင္သူ မဟုတ္ေပမဲ႔ ဘာသာစကားကို ေလ႔လာေနတယ္။ ရုရွားအမ်ဳိးသမီး Nina Potapova ေရးတဲ႔ အဆင္႔ျမင္႔ အဂၤလိပ္-ရုရွား ျပ႒ာန္းစာအုပ္ႏွစ္တြဲနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ စလုပ္ၾကတယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္သိိလုိက္တာက ရုရွား အကၡရာ၊ အသံထြက္နဲ႔ သဒၵါက အဂၤလိပ္စာထက္ အမ်ားႀကီးပိုခက္တယ္ ဆိုတာကိုပါ။ ေနာက္ေတာ႔ နန္ယန္းတကၠသိုလ္မွာ တရုတ္စာ လာေလ႔လာတဲ႔ ရုရွားေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕က က်ေနာ္႔ ဆရာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ သူတို႔က တရုတ္စာကို တရုတ္ျပည္သြား ေလ႔လာလို႔မရဘူး။ အေၾကာင္းက ဆိုဗီယက္နဲ႔ တရုတ္ ရန္ျဖစ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မို႔ပါ။ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္မွာ စိန-တရုတ္ အကြဲအၿပဲက အေတာ္ႀကီးပါတယ္။

ဒါေၾကာင္႔ ဆိုဗီယက္အစိုးရက သူတို႔ကို စကၤာပူလႊတ္ၿပီး တရုတ္စာ သင္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အဲဒီေက်ာင္းသားေတြဟာ တရုတ္ေရးရာ ကြ်မ္းက်င္သူ၊ အကဲျဖတ္သံုးသပ္သူေတြ ျဖစ္လာတာ မဆန္းဘူး။ သူတို႔က ရုရွားဌာေနစကား ေျပာသူေတြျဖစ္တယ္။ ပါေမာကၡ ဗစ္တာ ဆီက ရတဲ႔ ရုရွားအေျခခံအဆင္႔ထက္ ေက်ာ္ၿပီး က်ေနာ္႔ကို သင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ သူတိ႔ုနဲ႔ ပံုမွန္စကားေျပာတာ ေဆြးေႏြးတာေတြအထိ လုပ္ႏိုင္လာပါတယ္။

က်ေနာ္ ရုရွားအေျပာအဆို တိုးတာလာၿပီး၊ O-level ရုရွားစာေမးပြဲမွာ ဂုဏ္ထူးေတာင္ ထြက္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ O-level ရုရွားစာ ေျဖတဲ႔ စကၤာပူ ေက်ာင္းသားဆိုလို႔ က်ေနာ္ တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ စာေမးပြဲမွာ ႏႈတ္ေျဖလည္းပါတာမို႔ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနက ႏွႈတ္ေျဖ စစ္ေပးမယ္႔ စာစစ္သူကို သီးသန္႔လိုက္ရွာရတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ စကၤာပူကို ၿဗိတိသွ်ေကာင္စီ ဘာသာစကားအရာရွိအျဖစ္ လာတဲ႔ ေဒါက္တာ Ray Tongue ကုိ သူတို႔ ေတြ႔တယ္။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္က ဆရာျဖစ္သင္ေကာလိပ္မွာလည္း အဂၤလိပ္စာ ပို႔ခ်ပါတယ္။

ႏွႈတ္ေျဖစစ္ေဆးခ်ိန္ေရာက္တဲ႔အခါ သူက ရုရွားလို႔ ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းတစ္ခု က်ေနာ္႔ကို ေမးတယ္။ “မင္း ဘယ္ဘာသာစကားနဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ ေတြးလဲ” တဲ႔။ က်ေနာ္က အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ပဲ ေတြးတယ္လို႔ အမွန္အတိုင္း သူ႔ကို ရုရွားလို ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။

ရုရွားဘာသာကို အသံုးျပဳဖို႔ အခြင္႔အလမ္းေတြ သိပ္ရွာမေတြခဲ႔ပါဘူး။ သိ္ပၸံန႔ဲ သခ်ၤာနဲ႔ အသက္ေမြးလုပ္ငန္းေတြေနာက္လည္း က်ေနာ္ မလိုက္ျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။ လိုက္ျဖစ္ရင္လည္း ဒီကေန႔ သိပၸံနဲ႔ သခၤ်ာ ဘာသာရပ္စာအုပ္စာတမ္းေတြက အဂၤလိပ္လိုခ်ည္းပါပဲ။ ကမၻာမွာ စူပါပါ၀ါႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ႔ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စု ၁၉၈၉ မွာ ၿပိဳလဲသြားတဲ႔ေနာက္၊ ရုရွားစကားကို ရုရွားႏိုင္ငံရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ သိပ္က်ယ္က်ယ္ျပန႔္ျပန္႔ မသံုးၾကေတာ႔ပါဘူး။ ယခင္ ဆိုဗီယက္ႏိုင္ငံေဟာင္းရဲ႕ တိုင္းျပည္ေတြမွာေတာ႔ သံုးခ်င္ သံုးမွာေပါ႔ေလ။

က်ေနာ္ ရုရွားစကားကို အေလးအနက္ သံုးခဲ႔ရေတာ႔ ရွိပါတယ္။ အဲဒါက ကြယ္လြန္ၿပီသြားၿပီျဖစ္တဲ႔ ေမာ္စကိုဆိုင္ရာ စကၤာပူ သံအမတ္ႀကီး P.S Raman နဲ႔အတူ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ေႏြရာသီမွာ ေမာ္စကိုနဲ႔ လီနင္ဂရက္ (အခု စိန္႔ပီတာစဘတ္) ကို ႏွစ္ပတ္အလည္ခရီး ထြက္ခဲ႔တုန္းကပါ။ ေလ႔လာထားတဲ႔ ဘာသာစကားက သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ေရာက္တဲ႔အခါ အသက္၀င္လာပါတယ္။ အေရးႀကီးတဲ႔ ေဆြးေႏြးမႈေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်ေနာ္ ရုရွားလို ေျပာႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးျပန္မယ္႔ရက္ ေန႔လည္စာ စားပြဲမွာ က်ေနာ္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ရုရွားလို ေျပာပါတယ္။ ဘာမွတ္စုမွမပါဘဲ အိမ္ရွင္ေတြကို ေက်းဇူးတင္တဲ႔အေၾကာင္း လက္တန္း ေျပာတာပါ။ အဲဒီကအျပန္မွာ သံအမတ္ရာထူးတာ၀န္အတြက္ ရုရွားစကားေလ႔လာေနတဲ႔ Mr Raman က က်ေနာ္ ရုရွားလို ေျပာေနခ်ိန္မွာ ရုရွားေတြ အံဩေငးေမာသြားတဲ႔ျမင္ကြင္းမ်ဳိး သူ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ Mr Raman လည္း ရုရွားဘာသာစကား သူ႔ရဲ႕ေလ႔လာမႈကို ႏွစ္ဆတိုးႀကိဳးစားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ရုရွားဘာသာ တတ္ဖို႔ အားထုတ္ရတာကို က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ႔မွ ေနာင္တမရမိပါဘူး။ အဂၤလိပ္စကားက အမ်ားသံုးဘာသာစကား ပိုျဖစ္လာခ်ိန္မွာ၊ အျခားဘာသာစကားေတြ သင္ယူတာကလည္း အသံုး၀င္ပါတယ္။ အျခားလူမ်ဳိးေတြ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ၾကည့္ပံုနဲ႔ ကမၻာႀကီးကို ရႈျမင္ပံုေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔ဆိုရင္ သူတို႔ဘာသာစကားကို တတ္ေျမာက္ထားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

ဥပမာ၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ႔ တိုင္းျပည္ေတြက ဒုတိယကမၻာစစ္အေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ရုရွားေတြက ဒုတိယကမၻာစစ္ဟာ သူတိ႔ုရဲ႕ မဟာမ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ျပသတဲ႔ စစ္ပြဲႀကီးလို႔ ရည္ညႊန္းၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ ရုရွားေတြရဲ႕ ေသဆံုးသူနဲ႔ စစ္ဒဏ္ခံရသူအေရအတြက္ဟာ အျခားမဟာမိတ္ႏိုင္ငံေတြထက္ အမ်ားႀကီး ပိုလို႔ပါပဲ။

ဂ်ာမဏီဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ ၿဗိတိန္တို႔ေၾကာင္႔ ဆိုတာထက္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံေၾကာင္႔ အမွန္တကယ္ ရံႈးနိမ္႔သြားရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ကို အဂၤလိပ္ စကားေျပာတဲ႔ သမိုင္းပညာရွင္ေတြက စစ္ပြဲအၿပီး ရာစုႏွစ္တစ္၀က္ေက်ာ္မွ အသိအမွတ္ စျပဳလာၾကတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဒုတိယကမၻာစစ္ရုပ္ပံုကား တစ္ခုလံုးကို အမွန္ၾကည့္ႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ ရုရွားဘာသာစကားကို ပညာရွင္ေတြ ေလ႔လာၾကရပါတယ္။

ဒါျဖင္႔ ဒီကေန႔ က်ေနာ္ရဲ႕ ဘာသာစကားကြ်မ္းက်င္မႈက ဘာလဲ။

အဂၤလိပ္စာက က်ေနာ္႔ရဲ႕ အလုပ္ဘာသာစကား ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အကြ်မ္းက်င္ဆံုး ဘာသာစကားပါ။ အၿမဲတမ္း သံုးေနရမွာ ျဖစ္သလို၊ ပိုၿပီးတိုးတက္ေအာင္လည္း လုပ္ေနရပါမယ္။

တရုတ္ဘာသာစကားကိုလည္း က်ေနာ္ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ေျပာႏိုင္ ေရးႏိုင္ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ႔္အတြက္ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္တဲ႔အရာပါ။ တရုတ္စကားေၾကာင္႔႔ပဲ တရုတ္ပညာတတ္ေတြ၊ တရုတ္ ေဒသစကားစံုေျပာတဲ႔ စကၤာပူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးေကာင္း ထူေထာင္ႏို္င္တာ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔ အေစးကပ္တာက ဘာသာစကားတူ ေျပာၾကလို႔တင္မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ဦးကို တစ္ဦး တရုတ္စကားနဲ႔ အကဲျဖတ္ႏိုင္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔အျမင္ေတြ သူတို႔အေရးကိစၥေတြကိုလည္း က်ေနာ္ တန္းဖိုးထားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါ႔ထက္ ပိုအေရးႀကီးတာက ေအာက္ေျခလူထုေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအလုပ္မွာပါ။ တရုတ္စကားမ်ဳိးစံုေျပာတဲ႔ အေရအတြက္က အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ႔ တရုတ္အေရအတြက္ထက္ ယေန႔ ပိုေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အေရအတြက္က တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ေျပာင္းလဲလာေနပါတယ္။

က်ေနာ႔္ တရုတ္စကားက ျပည္မနဲ႔ ထုိင္၀မ္က ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ သံတမန္ခင္းေျပာရတဲ႔အခါ အမ်ားႀကီး အသံုးတည့္ပါတယ္။ တရား၀င္အစည္းေ၀းေတြမွာေတာ႔ အဂၤလိပ္စကားသံုးၿပီး စကားျပန္ကတဆင္႔ ေျပာၾကတယ္။ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ အဂၤလိပ္က က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အလုပ္စကားျဖစ္လို႔ပါ။ တကယ္လို႔ အဲဒီေနရာမွာ တရုတ္စကားကို သံုးမိရင္၊ အက်ဳိးမဲ႔မႈေတြ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီထက္ပိုအေရးႀကီးတာက က်ေနာ္တို႔ စကၤာပူေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ ထင္ရွားေစလုိတာေၾကာင္႔ အဂၤလိပ္လို ေျပာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ အဂၤလိပ္လို ေျပာတာကို စကားျပန္က တရုတ္လိုျပန္ေပးတဲ႔အခါ ဂရုစိုက္နားေထာင္ပါတယ္။ စကားျပန္ကို တည့္ေပးဖို႔ လိုတဲ႔အခါ အျခားစကားလံုးေရြးၿပီး က်ေနာ္ ထပ္ေျပာပါတယ္။ ညစာစားပြဲလို အလြတ္ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာေတာ႔ စကားျပန္မလိုဘဲ တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ တိုက္ရိုက္ ေျပာပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္စလံုးလည္း သက္ေတာင္႔သက္သာျဖစ္ၿပီး အေၾကာင္းအရာ ႀကီးႀကီးကေန ေသးေသးအထိ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာႏိုင္ၾကတယ္။ ဘာသာစကားတူ ေျပာႏိုင္တာေၾကာင္႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ပိုၿပီး ေႏြးေထြးခင္မင္မႈ ရပါတယ္။

စကၤာပူမွာ က်ေနာ္ မၾကာခဏ တရုတ္လို မိန္႔ခြန္းေပးရပါတယ္။ ဥပမာ အမ်ဳိးသားေန႔ လူထုအစည္းအေ၀းပြဲ တရုတ္ဘာသာနဲ႔ ေျပာရမယ္႔အလွည့္မ်ဳိးမွာပါ။ ဒီလိုအေရးႀကီးတဲ႔ မိန္႔ခြန္းေတြကို ေျပာတဲ႔အခါ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿပီး စကားၾကြယ္၀ေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ ပထမ က်ေနာ္က အဂၤလိပ္လို အၾကမ္းေရးထားၿပီး က်ေနာ္႔ သတင္းထုတ္ျပန္ေရးအတြင္းေရးမွဴး Chen Hwai Liang ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တရုတ္လို ျပန္ခိုင္းတယ္။ အဂၤလိပ္လိုေရးထားတာကို တရုတ္လို တိုက္ရိုက္ျပန္စရာ မလိုပါဘူး။ က်ေနာ္ ေျပာတဲ႔ တရုတ္မိန္႔ခြန္းဟာ အဂၤလိပ္လို အရင္ေရးထားတာကေန ဘယ္ေတာ႔မွ တိုက္ရိုက္ျပန္တာ မဟုတ္ပါဘူး။

က်ေနာ္ရဲ႕ မန္ဒရင္းစကား ကြ်မ္းက်င္မႈကို ဆက္ထိန္းဖို႔ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ အဲဒီလို မလုပ္ရင္ လည္လည္ပတ္ပတ္ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းႏိုင္မႈ ဆံုးရံႈးသြားပါမယ္။ စကၤာပူထုတ္ တရုတ္ ေန႔စဥ္သတင္းစာ Lianhe Zaobao ကို က်ေနာ္ ဖတ္တယ္။ ျပည္မနဲ႔ ထိုင္၀မ္က တီဗီ ခ်န္နယ္လ္ေတြကို ၾကည့္တယ္။ ႀကိဳက္တဲ႔ တရုတ္စာအုပ္ေတြလည္း အခ်ိန္ေပးဖတ္တယ္။ တရုတ္ ဘေလာ႔ဂ္ေတြ ၀ဘ္ဆိုဒ္ မီဒီယာေတြလည္း ေလွ်ာက္ၾကည့္ပါတယ္။ တစ္လကို တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ တရုတ္ ဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ သင္ယူ ေဆြးေႏြးတယ္။ ဆရာေတြကို က်ေနာ္ အလွည့္က် ေျပာင္းေခၚယူတယ္။ အမွန္ေတာ႔ သူတို႔က က်ေနာ္႔ က်ဴတာ ျဖစ္ရံုမကဘူး၊ ယေန႔ျဖစ္ေနတဲ႔ ျပႆနာေပါင္းစံု၊ အေၾကာင္းအရာေပါင္းစံုကို တရုတ္လို တိုင္ပင္ေဖာ္ ေဆြးေႏြးေဖာ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႔ က်ေနာ္႔ တရုတ္ဘာသာစကားကို ထိန္းထားပါတယ္။

က်ေနာ္႔ရဲ႕ တရုတ္ပညာေရးက လက္ေတြ႔တန္ဖိုးကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး က်ေနာ္ရဲ႕ အေတြးအျမင္၊ ကိုယ္ရည္ကို္ယ္ေသြး၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ကမၻာႀကီးအေပၚ ရႈျမင္ပံုတို႔ကိုပါ ပံုေဖာ္ေပးပါတယ္။ ဘာသာစကားဆိုတာ ဆက္သြယ္ေရးနည္းလမ္းမွ်သာမဟုတ္ဘူး၊ ရည္ညႊန္း ကိုးကားစရာ မူေဘာင္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို ျဖည့္ဆည္းေပးတယ္။ ဘာသာစကားကို ေလ႔လာရင္း ယဥ္ေက်းမႈအသိအျမင္ပါ ရလာတယ္။ ဇာတ္လမ္းေတြ၊ သမိုင္းေတြနဲ႔ စာေပေတြပါ က်ေနာ္႔အာရံုထဲမွာ ကိန္း၀င္လာတယ္။ တရုတ္ေတြ ေတြးပံုနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ၾကည့္ျမင္ပံုကို နားလည္လာတယ္။

က်ေနာ္႔အတြက္ေတာ႔ ႏွစ္ကာလအေတာ္ၾကာ စနစ္တက်ႏွစ္ျမဳပ္သင္ထားမႈေၾကာင္႔ ဒီလို အက်ဳိးရလဒ္ထင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ႔ က်ေနာ္တို႔နဲ႔မတူတဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနၾကတယ္။ အဂၤလိပ္စာက ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ၾကားေရး အဓိကၾကားခံဘာသာစကား ျဖစ္ေနတယ္။ တရုတ္ကို ဘာသာရပ္မ်ားစြာထဲက တစ္ခုအျဖစ္သာ သင္ၾကားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြအဖို႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အမ်ားဆံုးေနရၿပီး၊ သူတို႔ရဲ႕ ပထမ ဘာသာစကားျဖစ္တဲ႔ အဂၤလိပ္စာ ကြ်မ္းက်င္ပိုုင္ႏိုင္ေနေအာင္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားပါတယ္။

အဲဒီလို အဂၤလိပ္စာကို ႀကိဳးစားရမွာျဖစ္သလို တရုတ္စာကို ဒုတိယဘာသာစကား အဆင္႔ ကြ်မ္းက်င္မႈရေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဒါေပမဲ႔ အခု တရုတ္ေက်ာင္းေတြက အရင္ေက်ာင္းေဟာင္းေတြနဲ႔ မတူေတာ႔ဘူး။ အဂၤလိပ္စာကို အထူးျပဳလာတယ္။ အရင္ ေက်ာင္းေဟာင္းေတြတုန္းက အဂၤလိပ္စာ အဆင္႔က နိမ္႔ၿပီး၊ တရုတ္စကားက အဆင္႔ျမင္႔ထုတ္ကုန္ ျဖစ္ပါတယ္။ မည္သို႔ရွိေစ တရုတ္ယဥ္ေက်းမႈ၊ အစဥ္အလာနဲ႔ တန္ဖိုးေတြကို အဆင္႔ျမင္႔ သင္ခန္းစာေတြရယ္၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွစ္ခု အစီအစဥ္ေတြရယ္ကတဆင္႔ က်ေနာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ အသက္၀င္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းသြားရပါမယ္။

မေလးစကားကိုေတာ႔ က်ေနာ္ နားလည္သလို မၾကာခဏအသံုးလည္းျပဳပါတယ္။ က်ေနာ္ Berita Harian daily သတင္းစာ ဖတ္တယ္။ က်ေနာ္ဆီ ျပႆနာေတြနဲ႔လာၾကတဲ႔ စကၤာပူေန မေလးေတြနဲ႔ ျပႆနာေျပလည္ဖို႔ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုရတယ္။ မိန္႔ခြန္း ေျပာဖို႔ဆိုရင္ေတာ႔ ပိုအားထုတ္ရပါတယ္။ မွတ္စုမပါရင္ အဂၤလိပ္စကားေျပာသလို မေလးကို မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ မန္ဒရင္း ကို လုပ္သလို အဂၤလိပ္လိုအရင္ မွတ္စုအၾကမ္းထုတ္ၿပီးမွ မေလးဘာသာျပန္ရပါတယ္။ အေသခ်ာ ျပင္ဆင္ေလ႔က်င္႔ၿပီးရင္ေတာ႔ မိန္႔ခြန္းေကာင္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ျပႆနာက မေလးကို သာမန္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးႏိုင္ အဆင္႔ေလာက္ပဲ လုပ္ထားတာမို႔ စာေပေတြေလာက္ထိ ႏွႈိက္မထားတာမုိ႔ အခက္အခဲရွိပါတယ္။

က်ေနာ္႔ မေလးစကားက အိမ္နီးခ်င္း မေလးရွား အင္ဒုိနီးရွားတို႔နဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ႔အခါ အလြန္အသံုးတည့္ပါတယ္။ ဘာဟာဆာ အင္ဒိုနီးရွားဟာ ကြဲျပားျခားနားတဲ႔ ဘာသာစကားတစ္ခုျဖစ္ေပမဲ႔၊ က်ေနာ္႔အတြက္ေတာ႔ မေလးနဲ႔ တူတာမုိ႔ ေျပာဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နားလည္ႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။ မေလးရွားနဲ႔ အင္ဒိုနီးရွား ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အေသးအဖြဲ အလြတ္သေဘာ ေျပာၾကတဲ႔အခါ မေလး သို႔မဟုတ္ ဘာဟာဆာ အင္ဒိုနီးရွားစကားနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဆက္ဆံေရး ေအးခဲမႈကို ၿဖိဳလိုက္ၾကရင္ သက္ေတာင္႔သက္သာ ရွိသြားပါတယ္။

ရုရွားကိုေတာ႔ က်ေနာ္ အသံုးမျပဳတာ ဆယ္စုႏွစ္ ေလးခုနီးပါး ရွိပါၿပီ။ ရုရွားဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ေျပာရဆိုရေတာ႔မယ္႔အခါမွ ၀ါက်ေတြ စကားလံုးေတြ ျပန္စီၿပီး ဟိုဖတ္ ဒီဖတ္လုပ္ရပါတယ္။ အေလးထားၿပီး ဆက္ေလ႔လာေနတာေတာ႔ မရွိပါဘူး။

က်ေနာ္ရဲ႕ ဘာသာစကား ေလးခု သင္ယူခဲ႔တဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳကို ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္ရင္ ပထမအခ်က္က က်ေနာ္တို႔ အကြ်မ္းက်င္ဆံုး ဘာသာစကားကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ပံုသြင္းခံရၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ားႀကီး အားထုတ္စရာမလုိဘဲ ေခါင္းထဲမွာ အဲဒီဟာနဲ႔ပဲ ေတြးပါတယ္။ ဒုတိယအခ်က္က ဒုတိယဘာသာစကားနဲ႔ တတိယဘာသာစကားတို႔ကို သင္ယူလို႔ ရႏိုင္ေပမဲ႔ အဲဒါေတြက ပထမ ဘာသာစကားနဲ႔ တန္းတူအဆင္႔ရဖုိ႔ သိပ္ခက္ပါတယ္။

တတိယအခ်က္က ဘာသာစကားစြမ္းရည္ဟာ တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ အရည္အခ်င္း၊ ပတ္၀န္းက်င္၊ စိတ္၀င္စားမႈတို႔အေပၚ မူတည္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မတူညီႏိုင္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာသာစကားေလ႔လာဖို႔ က်ေနာ္တို႔ အားေပးရမယ္၊ အမ်ားႀကီး ကူညီရမယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ေက်ာင္းသားတိုင္း ေကာင္းလာဖို႔ အတင္းဖိအားေပးလို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာပါ။ ေနာက္ဆံုးအခ်က္က က်ေနာ္တို႔ တတ္ထားတဲ႔ ဘာသာစကားကို အသံုးျပဳေနဖို႔ လိုအပ္တယ္ သို႔မဟုတ္ရင္ ဆံုးရႈံုးသြားႏိုင္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။

က်ေနာ႔္ကေလး ေလးေယာက္ကေတာ႔ က်ေနာ္႔န႔ဲ မတူတဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းလာပါတယ္။ အိမ္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ႔္ ဇနီး ဟိုခ်င္း က မ်ားေသာအားျဖင္႔ အဂၤလိပ္လို ေျပာတယ္။ ကေလး ေလးေယာက္မွာ သံုးေယာက္က က်ေနာ္တက္ခဲ႔တဲ႔ နန္းယန္း မူလတန္းေက်ာင္းမွာ တက္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေခတ္နဲ႔ မတူေတာ႔ဘဲ အခု နန္ယန္းေက်ာင္းက အျခားစကၤာပူေက်ာင္း အားလံုးလိုပဲ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ သင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က နန္ယန္းအတန္းေဖာ္ေတြ အားလံုးဟာ တရုတ္စကားေျပာတဲ႔ အိမ္ေတြက လာၾကၿပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တရုတ္လိုပဲ ေျပာတယ္။ အခု ကေလးေတြက အိမ္မွာ မိသားစုနဲ႔ အဂၤလိပ္လိုေျပာၿပီး၊ ေက်ာင္းမွာလည္း သူတုိ႔ခ်င္း အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာပါတယ္။

ကေလးေတြ ငယ္တုန္းက ဟိုခ်င္းက ကေလးေတြဖတ္ဖို႔ ေရာင္စံုရုပ္ပံုေတြအမ်ားႀကီးပါတဲ႔ တရုတ္မဂၢဇင္းေတြ ရွာေဖြလာတယ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္ ကေလးေတြကို ဖတ္ျပရင္း အပန္းေျဖတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အဲဒီမဂၢဇင္းမ်ဳိးေတြ ရွာရခက္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ တရုတ္သမိုင္းနဲ႔ ပံုျပင္ေတြပါတဲ႔ ကာတြန္းေတြ၊ လြယ္လြယ္ ဖတ္လို႔ရတဲ႔ တရုတ္စာအုပ္ေလးေတြ ရွာရပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ကေလးေတြအတြက္ တရုတ္စာအုပ္ေတြက သိပ္ခက္ရင္ခက္၊ မခက္ရင္ သိပ္ကေလးဆန္လြန္းေနတယ္။ အဆင္႔လိုက္ လက္တြဲေခၚသြားတာ မရွိဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ Ldaybird series လို အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြပဲ ဖတ္ေတာ႔တယ္။ အဲဒီကေန အျခား အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြနဲ႔ မဂၢဇင္းေတြပဲ ဆက္ဖတ္ပါတယ္။

ရလဒ္က က်ေနာ္႔ကေလးေတြမွာ တရုတ္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ သမိုင္း စိမ္႔၀င္မေနဘူး။ တရုတ္အေပၚ သူတို႔ရဲ႕အျမင္နဲ႔ တန္ဖိုးထားမႈက က်ေနာ္တို႔ေလာက္ မေလးနက္ေတာ႔ဘူး။ Lord of the Rings နဲ႔ World of Warcraft တို႔လို ဇာတ္လမ္းေတြ၊ အဲဒီက ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔႔ပဲ သူတို႔ ရင္းႏွီးေနတယ္။ တရုတ္ဇာတ္လမ္းေတြမွာပါတဲ႔ တိုက္ပြဲေတြအေၾကာင္း သူရဲေကာင္းေတြအေၾကာင္း သူတို႔ ေခါင္းထဲ မရွိေတာ႔ဘူး။

က်ေနာ္႔ ကေလး ေလးေယာက္စလံုး အိမ္ရဲ႕ ဘာသာစကားနဲ႔ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းက်ယ္ျပန္႔မႈ အတူရၾကေပမဲ႔၊ သူတို႔တစ္ဦခ်င္းစီရဲ႕ ဘာသာစကား သင္ယူမႈအေတြ႔အႀကံဳမွာ မတူၾကပါဘူး။

အႀကီးဆံုးသမီး Xiuqi က ဘာသာစကားစြမ္းရည္ရွိၿပီး အျခားသံုးေယာက္ထက္ တရုတ္စကား ေကာင္းပါတယ္။ သူ႔အေမ ဟိုခ်င္း
၀ယ္လာတဲ႔ တရုတ္စာအုပ္အားလံုးကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ဖတ္ပါတယ္။ မူလတန္းမွာ ဆရာကလည္း အသင္အျပေကာင္းတာေၾကာင္႔ အမွတ္ေကာင္းရပါတယ္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ အဆင္႔ျမင္႔တရုတ္စာေတြအထိ ဆက္ဖတ္ၿပီး အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္း တရုတ္စာေတြက အလြတ္က်က္ရတာမ်ားၿပီး အသံုးခ်ရမယ္႔ ေနရာလည္းမရွိေတာ႔ သူ႔ grade ေတြ က်သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ Hwa Chong Junior College တက္တဲ႔အခါေတာ႔ တရုတ္စကားေျပာတဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ရွိတာေၾကာင္႔ သိပ္မႀကိဳးစားရဘဲ AO-level တရုတ္ဘာသာစကား စာေမးပြဲမွာ ဂုဏ္ထူး (A2) ထြက္ပါတယ္။ ေနာက္ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ဂ်ာမန္ကိုလည္း တတိယဘာသာစကားအေနနဲ႔ ယူၿပီး သူ ဆက္ေလ႔လာခဲ႔ပါတယ္။

က်ေနာ္႔သား အႀကီး Yipeng မွာက ေမြးရာပါ အထီးက်န္စိတ္ေ၀ဒနာ (Asperger’s Syndrome) ရွိတာေၾကာင္႔ ေက်ာင္းမွာ မိခင္ ဘာသာစကား သင္ၾကားမႈကို ခြ်င္းခ်က္ေပးထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူ တရုတ္စာ လုံုး၀မတတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု ဆံုရင္ ေျပာတဲ႔ မန္ဒရင္းစကား တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစပဲ သူသိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ဘီသိုဗင္တို႔ ရႈးဘတ္ တို႔လို ဂႏၱ၀င္ဂီတ ပညာရွင္ေတြကို သူ စိတ္၀င္စားလို႔ စကၤာပူ အမ်ဳိးသားတကၠသုိလ္မွာ သူ ဂ်ာမန္ဘာသာ သင္ယူပါတယ္။

က်ေနာ္႔ ဒုတိယသား Hongyi မွာက စာဖတ္ခက္တဲ႔ dyslexic ေရာဂါ ရွိပါတယ္။ ဘာသာရပ္ေတြကို ႀကိဳးစားေလ႔လာေပမဲ႔ အေရး အဖတ္ကို သူ အရမ္းအားထုတ္ရပါတယ္။ အိမ္မွာေန႔စဥ္သံုးတဲ႔ အဂၤလိပ္စာကိုပဲ အားရစရာ မေကာင္းပါဘူး။ အရုပ္အေရအတြက္ အမ်ားႀကီး အလြတ္မွတ္ရတဲ႔ တရုတ္စာက သူ႔အတြက္ ပိုခက္ပါတယ္။

က်ေနာ္႔သား အငယ္ဆံုး Haoyi လည္း တရုတ္စာကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေလ႔လာရပါတယ္။ တရုတ္ေက်ာင္းေတြမွာ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ သင္ၿပီးတာေတာင္ Lianhe Zaobao သတင္းစာကို မဖတ္တတ္ေသးဘူး။ အဓိကအေၾကာင္းက ေက်ာင္းေတြမွာ ျပ႒ာန္းတဲ႔ တရုတ္စာသင္ရိုးညႊန္းတမ္းေတြက လက္ေတြ႔ အသံုးျပဳႏိုင္ဖို႔ လံုေလာက္မႈမရွိတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ အတန္းသား အခ်င္းခ်င္း အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာၾကတဲ႔အတြက္ တရုတ္စကား အထိအေတြ႔ နည္းပါတယ္။

Haoyi က အခ်ိန္ျပည့္ စစ္မႈထမ္းအၿပီးမွာ တကၠသိုလ္သြားဖို႔ တစ္ႏွစ္ငယ္ေသးတာေၾကာင္႔ တရုတ္စာ ျပန္ေလ႔လာပါတယ္။ အင္တာနက္ေပၚက အြန္လိုင္းအဘိဓာန္၊ ပင္ယင္း အသံထြက္စနစ္၊ အဂၤလိပ္- တရုတ္ စာပိုဒ္ တိုက္ရိုက္ဘာသာျပန္စနစ္ေတြ အသံုးျပဳၿပီး သူႀကိဳးစား ေလ႔လာတယ္။ လအနည္းငယ္ၾကာေတာ႔ Zaobao သတင္းစာကို သူ ဖတ္ႏိုင္လာပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာ သူက က်ေနာ္နဲ႔ ညေနစာ စားတိုင္း မန္ဒရင္း ေျပာဖို႔ ေတာင္းဆိုၿပီး ေလ႔က်င္႔ပါတယ္။ သူ႔တိုးတက္မႈ ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္
 ၀မ္းသာမိတယ္။ က်ေနာ္က စမတ္ဖုန္းထဲမွာ အဂၤလိပ္-တရုတ္ အဘိဓာန္ ထည့္ထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မသိတဲ႔ စကားလံုးဆိုရင္ ဖြင္႔ၾကည့္တယ္။ သူ အေမရိကသြား ေက်ာင္းတက္တဲ႔အထိ က်ေနာ္တို႔ ညေန ထမင္းစားပြဲမွာ အတူေလ႔က်င္႔ခဲ႔ပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက ဘာသာစကားသင္ယူရာမွာ ကေလးတိုင္း တန္းတူေကာင္းေစဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆုိတာကိုပါ။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ စိတ္
၀င္စားလာေအာင္ သင္လုိစိတ္ရွိလာေအာင္ မီးထိုးေပးရမယ္။ သူတို႔ စြမ္းႏိုင္သမွ် ေရာက္ေအာင္ ကူညီဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ကေလးဘ၀မွာ သင္ယူတဲ႔ဘာသာစကားကို တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပဲ တတ္ေျမာက္ဦးေတာ႔၊ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူတို႔ သင္ယူစိတ္ ျပန္လည္ၿပီး အဲဒီဘာသာစကား အသက္၀င္လာပါလိမ္႔မယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ စကၤာပူေက်ာင္းေတြရဲ႕ ဘာသာစကားဆိုင္ရာ ပညာေရး ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္သင္႔ပါတယ္။

ရည္ညြန္း။ My Language Journey by Lee Hsien Loong -

Ref:maukkha.org

စကၤာပူ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ႕ ဘာသာစကား သင္ယူမႈ ခရီးရွည္ (ပထမပိုင္း)

ေမာကၡပညာေရးမဂၢဇင္းက ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္တာပါ၊ ဘာသာျပန္ထားတာေကာင္းလြန္းလို႔ႏွင့္ စကၤာပူ

၀န္ႀကီးခ်ုုဳပ္ရဲ႕အထုပတၳိေလးလဲျဖစ္တာေၾကာင့္ပါ အပိုင္း ႏွစ္ပိုင္းႏွင့္ေဖာ္ျပထားပါတယ္၊

 

Published on Monday, 04 June 2012 08:32

Written by ၀င္႔ထန္း

စကၤာပူ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လီရွန္လြန္း ကို ၁၉၅၂ ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားသည္။ မူလတန္းမွ အထက္တန္းအထိ တရုတ္ဘာသာစကားျဖင္႔ သင္ၾကားေသာ ေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္ယူခဲ႔သည္။ စကၤာပူ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္ (National junior College) ေရာက္မွ အဂၤလိပ္ ဘာသာစကားျဖင္႔ ပညာရပ္မ်ားကို ဆည္းပူးခဲ႔သည္။ အသက္ ၆ ႏွစ္မွာ မေလး ဘာသာစကားနဲ႔ အသက္ ၁၄ ႏွစ္မွာ ရုရွားဘာသာစကား တို႔ကို သင္ယူခဲ႔သည္။ ယခု သူရဲ႕ ဘာသာစကား သင္ယူမႈနဲ႔ ပညာေရးအေတြ႔အႀကံဳကို ျပန္ေျပာထားကို တင္ျပလိုက္ပါသည္။

_________________

အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြၾကားမွာ က်ေနာ္႔ကို ေမြးဖြားခဲ႔ပါတယ္။ က်ေနာ္႔ မိသားစုႏွစ္ဖက္စလံုးက ပရနကန္ တရုတ္ေတြပါ။ က်ေနာ႔္ အဖိုးအဖြားေတြက မေလးနဲ႔ အဂၤလိပ္စကား ႏွစ္မ်ဳိး ေရာေျပာတယ္။ တရုတ္ေတြျဖစ္ေပမဲ႔ မန္ဒရင္း စကားလည္း မေျပာသလို၊ အျခားတရုတ္ ေဒသိယစကားေတြလည္း မေျပာတတ္ဘူး။

က်ေနာ္႔ မိဘႏွစ္ဦးစလံုးက အဂၤလိပ္စာတတ္ေတြပါ။ သူတို႔ခ်င္း အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ပဲ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ေမြးခါစမွာ က်ေနာ္႔အေဖက လူထုကို ႏို္င္ငံေရး စကားေတြေျပာႏိုင္ဖို႔အတြက္ မန္ဒရင္း ဘာသာစကား သင္ယူေနတယ္။ အရြယ္အေတာ္ႀကီးမွ မန္ဒရင္းစကားကို သင္ရတာမို႔ သူ အမ်ားႀကီး အားထုတ္ရပါတယ္။

ဒီေတာ႔ မိဘေတြက က်ေနာ္႔ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက တရုတ္ဘာသာစကား သင္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တယ္။ က်ေနာ႔္ညီမနဲ႔ ညီကိုလည္း တရုတ္ေက်ာင္းမွာပဲ ထားတယ္။ မိဘေတြက က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ ကိုယ္႔ဘာသာစကားနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈသိၿပီး ႀကီးျပင္းလာေစခ်င္တယ္။ ဘ၀ကို အက်ဳိးမဲ႔ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ အိမ္မွာ က်ေနာ္တို႔ကို အဂၤလိပ္စာ ကြ်မ္းက်င္ေအာင္ သင္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ အေဖနဲ႔ အေမက ယံုၾကည္ထားတယ္။

ေနာက္ က်ေနာ္႔အေဖက တရုတ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြဟာ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြထက္ အရာရာမွာ ပိုၿပီး ေလးနက္တည္ၿငိမ္မႈရွိတာ ေတြ႔ထားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္တို႔ကို တရုတ္ တန္ဖိုးေတြနဲ႔ သေဘာထားအျမင္ေတြ ရရွိေစခ်င္တယ္။

က်ေနာ္ ပညာစသင္တာ အလြန္ငယ္ပါတယ္။ သံုးႏွစ္သားမွာ ‘ကင္း’ လမ္းက နန္ယန္းေက်ာင္းမွာ  သူငယ္တန္း စတက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ သံုးႏွစ္တက္ၿပီး၊ နန္ယန္း မိန္းကေလး အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ မူလတန္း ဆက္တက္ပါတယ္။ မိန္းကေလးေက်ာင္းလို႔ နာမည္ေပးထားေပမဲ႔၊ မူလတန္းအဆင္႔မွာ ေယာက္်ားေလးေတြလည္း လက္ခံပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ညီမနဲ႔ ညီငယ္လည္း အဲဒီ မိန္းကေလး အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္နဲ႔ လိုက္တက္ပါတယ္။

အိမ္မွာက က်ဴတာတေယာက္ ငွားသင္ပါတယ္။ အဲဒီဆရာမေလးနာမည္က လီယြန္ ဆုဟန္ ပါ။ က်ေနာ္ ၈ ႏွစ္ ေရာက္တဲ႔အထိ သူက တရုတ္စာ သင္ေပးတယ္။ က်ေနာ္႔ညီနဲ႔ ညီမလည္း သူနဲ႔ပဲ သင္ရတယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ အဆင္ေျပသူမို႔၊ သူလည္း မိသားစု မိတ္ေဆြ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ဆရာမနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ အဆက္ျပတ္သြားတယ္။ တစ္ႏွစ္က အေမ (လီကြမ္ယူ ဇနီး) ဆံုးေတာ႔မွ၊ သူ႔မိသားစုနဲ႔အတူလာၾကလို႔ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ဆံုရတယ္။ အဲဒီက်မွ က်ေနာ္တို႔ ဆရာမလည္း ဘီးတတ္ကုလားထိုင္နဲ႔ အၿငိမ္းစားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဆရာမ လီယြန္နဲ႔ သင္ၿပီးေတာ႔၊ က်ေနာ္႔အေဖကို စာသင္ေပးတဲ႔ မစၥတာဆန္ နဲ႔ အိမ္မွာ ဆက္ၿပီးသင္ရတယ္။ သူက အသက္ႀကီး ရုပ္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေပမဲ႔၊ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ သူက ေပက်င္းၿမိဳ႕ဇာတိမို႔ မန္ဒရင္းစကားကို ေပက်င္းေလသံနဲ႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ တရုတ္ျပည္မွာ မန္ဒရင္းစကားေျပာရင္ ေပက်င္းအသံထြက္ ဖူထြန္းဟြ ကို စံအျဖစ္ထားပါတယ္။ မေလးရွားနဲ႔ စကၤာပူမွာေတာ႔ မန္ဒရင္းစကားေျပာရင္ နန္ယန္းအသံထြက္ကို စံအျဖစ္ထားပါတယ္။

က်ေနာ္႔မိဘေတြက က်ေနာ္႔ကို အေကာင္းဆံုးအသံထြက္နဲ႔ မန္ဒရင္းစကား သင္ယူေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ မစၥတာဆန္ ဆီက ေပက်င္းအသံထြက္မ်ဳိးရေအာင္ က်ေနာ္ မႀကိဳးစားႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ က်ေနာ္႔အေပၚ အဓိကလႊမ္းမိုးေနတာက နန္ယန္းေက်ာင္းက ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ အတန္းေဖာ္ေတြရဲ႕ ေျပာစကားပါ။ သူတို႔နဲ႔ပဲ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ ေနရတာေၾကာင္႔မို႔ပါ။

ဒီကေန႔ စကၤာပူမွာ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနက တရုတ္ဘာသာစကား ဆရာေတြကို မွန္ကန္တဲ႔ ေပက်င္းအသံထြက္ ဖူထြန္းဟြကို ေျပာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခိုင္းပါတယ္။ ဒါက စကၤာပူေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းမွာ မန္ဒရင္းစကားအမွန္ သင္ယူႏိုင္ဖို႔ပါ။ အခုဆိုရင္ စကၤာပူ လူငယ္ေတြဟာ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ တရုတ္စကားေျပာသူေတြထက္ ပိုၿပီး မွန္ကန္တိက်တဲ႔ မန္ဒရင္းစကားကို ေျပာႏိုင္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ ကန္တုံစကားေျပာတဲ႔ အိမ္ေဖာ္ေတြရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ သူတို႔ဆီက ကန္တံုစကား ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္တို႔မိသားစုၾကားမွာ အဂၤလိပ္နဲ႔ မန္ဒရင္း ႏွစ္မ်ဳိးကိုပဲ ေျပာတယ္။ အေမနဲ႔ အဂၤလိပ္လိုေျပာၿပီး၊ အေဖနဲ႔ မန္ဒရင္းလို ေျပာပါတယ္။ အေဖက က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ မန္ဒရင္း ေျပာက်င္႔လုပ္တာပါ။

နန္ယန္း မိန္းကေလး အထက္တန္းေက်ာင္းမွာေတာ႔ ေက်ာင္းသားအားလံုး တရုတ္လိုပဲ ေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္ တစ္ေယက္ပဲ အဂၤလိပ္လို ေျပာတတ္သူ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ နန္ယန္း သူငယ္တန္းမွာ အျခားအတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းရတာ၊ တရုတ္စာ သင္ရ ေျပာရတာ က်ေနာ္႔အတြက္ ဘာမွ အခက္ခဲမရွိပါဘူး။ မူလတန္းက်မွ က်ေနာ္ႀကံဳရတဲ႔ အခက္အခဲေလးတစ္ခုက က်ေနာ္႔မိဘေတြရဲ႕ မိသားစုအမည္ကို ေရးခိုင္းတဲ႔အခါ၊ အေမ႔ ရဲ႕ ဆာနိမ္း Kwa ကို တရုတ္အကၡရာ (湾) နဲ႔ မေရးတတ္ေတာ႔၊ Lee လို႔ (李) ေရးလိုက္ပါတယ္။ အဆူခံရပါတယ္။

က်ေနာ္႔အတန္းေဖာ္ေတြက်ေတာ႔ အဂၤလိပ္စာ တစ္လံုးတေလေတာင္ မသိဘူး။ မူလတန္းမွာ က်ေနာ္တို႔ သင္ရတဲ႔ အဂၤလိပ္ ဖတ္စာအုပ္မွာ စကားလံုးတစ္လံုးမွမပါဘဲ၊ ရုပ္ပံုေတြခ်ည္း ပါပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေ၀ါဟာရ နားထဲ၀င္ေအာင္ ဆရာက ပံုေတြအေၾကာင္းကို အဂၤလိပ္လို ေျပာပါတယ္။

နန္ယန္းမွာ မူလတန္းအဆင္႔ၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္႔မိဘေတြက က်ေနာ္႔ကို ‘ကြင္း’ လမ္းမွာ ရွိတဲ႔ ဘရင္ဂ်ီ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ထားပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကို မိဘေတြ ေရြးရတဲ႔အေၾကာင္းက ဘာသာစကားႏွစ္မ်ဳိးနဲ႔ သင္ၾကားတာ (bilingual education) နာမည္ႀကီးလို႔ပါ။ တကယ္က တရုတ္စကားနဲ႔သင္တဲ႔ ေက်ာင္းျဖစ္ေပမဲ႔၊ အဲဒီက အိႏၵိယဆရာတခ်ဳိ႕က အဂၤလိပ္စာကို ဘာသာရပ္ တစ္ခုအေနနဲ႔ သင္ရံုမကဘူး၊ သခ်ၤာ ရူပေဗဒ တို႔လို အဆင္႔ျမင္႔ဘာသာရပ္ေတြကိုလည္း အဂၤလိပ္လို သင္တာေၾကာင္႔ပါ။ စာေမးပြဲမွာ က်ေနာ္တို႔ တရုတ္လိုေရာ၊ အဂၤလိပ္လိုပါ ႀကိဳက္ရာနဲ႔ ေျဖဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက နန္ယန္းေက်ာင္းမွာလိုပဲ တရုတ္စကားပဲေျပာၾကတာမို႔ တရုတ္လိုနဲ႔ပဲ ေျဖပါတယ္။

ဒါေၾကာင္႔ အထက္တန္းေက်ာင္းၿပီးတဲ႔အထိ ၁၅ ႏွစ္လံုးလံုး တရုတ္စကားေျပာတဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာပဲ က်ေနာ္ ပညာသင္ခဲ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္႔ကိုယ္က်ေနာ္က ဘာသာစကားႏွစ္မ်ဳိး ေျပာသူအျဖစ္သာ သတ္မွတ္ပါတယ္။ တရုတ္စကားနဲ႔ သင္တဲ႔ အတန္းမွာ ထိပ္ဆံုးေက်ာင္းသား မျဖစ္ေပမဲ႔၊ ဘာသာရပ္ေတြက က်ေနာ္႔အတြက္ အခက္ခဲမရွိပါဘူး။ အမွတ္ေကာင္း အဆင္႔ေကာင္းေတြ ရခဲ႔ပါတယ္။ အလယ္တန္းဆင္႔မွာ တရုတ္ဂႏၱ၀င္ေတြ စာသားေတြနဲ႔ ကဗ်ာေတြ သင္ရ က်က္ရတာေတြက အခ်ဳိ႔ကို အခုထိ အလြတ္ရေနပါေသးတယ္။

အထက္တန္းဆင္႔မွာ က်ေနာ႔္တရုတ္စကား အသံုးအႏႈန္းက အဂၤလိပ္စကားေလာက္ မေကာင္းတာ က်ေနာ္ သတိထားမိပါတယ္။ တစ္ေန႔ က်င္႔၀တ္နီတိ သင္ခန္းစာအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႔ရဲ႕ အျမင္ကို ထေဆြးေႏြးဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ ‘personal style’ ဆိုတဲ႔ အဂၤလိပ္ ေ၀ါဟာရကို တရုတ္လို ဘယ္လို ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္႔ဆရာက စဥ္းစားၿပီး ‘风格’ လို႔ ျပန္ေပးပါတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ က်ေနာ္ဟာ အရာရာကို အဂၤလိပ္လို ေတြးၿပီးမွ တရုတ္လို ဘာသာျပန္ေျပာတယ္ဆိုတာ ကိုယ္႔ဖာသာ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။

တရုတ္ေက်ာင္းေတြ တက္ၿပီး၊ တရုတ္လို အမ်ဳိးသားစာေမးပြဲကို က်ေနာ္ ေျဖဆုိခဲ႔ရေပမဲ႔၊ ဘရင္ဂ်ီ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာေတာ႔ တကၠသိုလ္၀င္ခြင္႔ စာေမးပြဲကို သီးသန္႔ေက်ာင္းသားအေနနဲ႔ အဂၤလိပ္လိုေျဖၿပီး ေအာင္လက္မွတ္ ရခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အျခားေတာ္တဲ႔ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕လည္း ေက်ာင္းေအာင္လက္မွတ္စာေမးပြဲ (School Certificate examination) ကို အဂၤလိပ္လို ေျဖဆိုတာ ရွိပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္ေကာင္း ရဖို႔ဆိုရင္ တရုတ္ဘာသာစကားတစ္ခုထဲနဲ႔ မလုံုေလာက္တာကို ေက်ာင္းသားေတြ သိလာၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြဟာ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား ကြ်မ္းက်င္ေနဖို႔လိုသလို၊ အဂၤလိပ္စာမွာ အကယ္ဒမစ္ အရည္အေသြးရွိေနဖို႔လည္း လိုလာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူ႔အဖြ႔ဲအစည္းနဲ႔ စီးပြားေရးစနစ္က အဂၤလိပ္ဘာသာစကားအေပၚ အေျခပိုျပဳလာတာေၾကာင္႔၊ က်ေနာ္တို႔ ပညာေရးစနစ္ကလည္း ဘာသာစကားမ်ဳိးစံု သံုးတဲ႔ လမ္းေၾကာင္းကေန အဂၤလိပ္စာတစ္ခုထဲကိုပဲ ၾကားခံ အမ်ဳိးသား ဘာသာစကား (national medium of instruction) အျဖစ္ ေျပာင္းသံုးဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ဒါက က်ေနာ္တို႔မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အဓိက လူမႈေရးနဲ႔ ေပၚလစီအေျပာင္းအလဲေတြမွာ လိုက္ပါႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ႔ရတဲ႔ လက္ေတြ႔ဥပမာတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

ဘရင္ဂ်ီ အထက္တန္းေက်ာင္းကေန ေအာင္လက္မွတ္ရၿပီးေနာက္၊ Natioanl Junior College မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ အထက္တန္းေအာင္လက္မွတ္ရေအာင္ ျပန္လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာက ဘာသာရပ္အသစ္ေတြ သင္ရလို႔၊ ေနာက္ပိုင္း အဲဒါက က်ေနာ္႔အတြက္ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳပါတယ္။ အထူးသျဖင္႔ ေဘာဂေဗဒ ဘာသာရပ္ပါ။

အထက္တန္းေက်ာင္း ေနာက္တစ္ခု ျပန္တက္တဲ႔အေၾကာင္းက က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထက္ က်ေနာ္က ၁ ႏွစ္ ငယ္ေနလို႔ပါ။ စစ္မႈထမ္းဖို႔ အသက္က အရမ္းငယ္ေနေသးတယ္။ မူလတန္းကို ၁ ႏွစ္ ေစာတက္ခဲ႔တာေၾကာင္႔ အထက္တန္းေအာင္ေပမဲ႔ ၁၈ ႏွစ္ မျပည့္ ျဖစ္ေနတယ္။ ၁ ႏွစ္ေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီးမွ စစ္မႈထမ္း၊ ေနာက္ တကၠသိုလ္ကို သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ တကၠသိုလ္ တန္းမသြားေသးဘဲ အထက္တန္းေက်ာင္းေနာက္တစ္ခုမွာ အသက္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ဖို႔ ေစာင္႔ခဲ႔ရတာပါ။

တကယ္လို႔ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ အရင္၀င္တက္လိုက္တယ္ဆိုရင္၊ အသက္ျပည့္လာရင္ စစ္မႈသြားထမ္းပါ႔မလားဆိုတာ အခ်ဳိ႕က သံသယ ရွိလိမ႔္မယ္။ အဲဒီတုန္းက သံသယရွိႏိုင္ေပမဲ႔၊ ဒီကေန႔ေတာ႔ စကၤာပူရဲ႕ စစ္မႈမထမ္းမေနရ ဥပေဒကေတာ႔၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္သား ျဖစ္ရင္ေတာင္ အသက္ျပည့္ရင္ ခြ်င္းခ်က္မထားဘဲ၊ ၂၂ လ စစ္မႈထမ္းရပါမယ္။

အမ်ဳိးသားေကာလိပ္မွာ HSC စာေမးပြဲေျဖဖို႔ အဓိက ဘာသာရပ္အတြက္ တရုတ္စာကို ယူပါတယ္။ က်ေနာ္႔အက္ေဆးနဲ႔ စာစီစာကံုး ေတြက ေက်နပ္ေလာက္စရာ မရွိပါဘူး။ ေက်ာင္းမွာ ဂရိတ္ေကာင္းရဖို႔ မလိုေတာ႔ေပမဲ႔၊ က်ေနာ္႔ရဲ႕ တရုတ္စာကို တိုးတက္ခ်င္တယ္။ အဲဒီလို တရုတ္စာတိုးတက္ဖို႔ လုပ္တာက တကၠသုိလ္ ေလွ်ာက္ဖို႔နဲ႔ စေကာ္လားရွစ္ ေလွ်ာက္ဖုိ႔ လိုအပ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ တရုတ္ေက်ာင္းေတြမွာ ႏွစ္မ်ားစြာ အခ်ိန္ကုန္ၿပီးတာေတာင္ တရုတ္ဘာသာစကားနဲ႔ စာေပကို က်ေနာ္ ပိုေလ႔လာခ်င္ေနတာပါ။ 

ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္႔ရဲ႕ တရုတ္စာအေရးသားက မေကာင္းမြန္ပါဘူး။ က်ေနာ္႔ရဲ႕ အက္ေဆး အမွတ္ေတြက သာမန္အဆင္႔ပါ။ NJC မွာ လ အေတာ္ၾကာ တက္ၿပီးေတာ႔ ဆရာက “မင္းအက္ေဆး အေရးအသားက စုတ္ျပတ္ေနတာပဲ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲလို ေျပာတာကို က်ေနာ္ အံ႔အားသင္႔တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ က်ေနာ္႔ရဲ႕ အဂၤလိပ္ အက္ေဆးအေရးအသားေတြမွာ အဲဒါမ်ဳိး ျပႆနာ မရွိလို႔ပါ။

က်ေနာ္ ႀကိဳးစားျပင္ပါမယ္လို႔ ဆရာကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္႔ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာအေရးအသား ကြ်မ္းက်င္မႈမ်ဳိး၊ တရုတ္ အက္ေဆး အေရးအသား ကြ်မ္းက်င္မႈမွာပါ ျဖစ္ေလာေအာင္ အဆိုင္းမင္႔ေတြမွာ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ မလြယ္ပါဘူး။ သူငယ္တန္းကတည္းက ေက်ာင္းေပါင္းစံုမွာ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ တရုတ္စာ သင္လာေပမဲ႔၊ က်ေနာ္ ကြ်မ္းက်င္တဲ႔ ဘာသာစကားက တရုတ္မဟုတ္ဘဲ အဂၤလိပ္စာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တရုတ္စာ အဖတ္နဲ႔ အေျပာမွာ က်ေနာ္ အေတာ္ရေပမဲ႔၊ အေရးအသားမွာေတာ႔ ေက်နပ္ေလာက္စရာ မရွိပါဘူး။

အေၾကာင္းကေတာ႔ တရုတ္လို ေတြးေတာမႈက ေခါင္းထဲ သဘာ၀အတိုင္း စီးဆင္းမလာလို႔ပါ။ က်ေနာ္႔အေတြးက အဂၤလိပ္လို အရင္လာၿပီးမွ တရုတ္လို ျပန္ၾကည့္ေနရပါတယ္။ ဆက္ၿပီး ႀကိဳးစားလိုစိတ္ရွိေပမဲ႔၊ က်ေနာ္ ဆက္မသြားႏို္င္တဲ႔ အကန္႔အသတ္ ရွိေနမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေနာက္ဆံုးမွာ တရုတ္ဘာသာစကား နက္နက္ရႈိင္းရွႈိင္းထိ ေလ႔လာလိုစိတ္ကို လက္ေလွ်ာ႔လိုက္ရပါတယ္။

က်ေနာ႔္ အိမ္ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင္႔ အဂၤလိပ္စာက က်ေနာ္႔အတြက္ ပိုလြယ္ကူပါတယ္။ မိဘေတြဆီက ကေလးတစ္ေယာက္ သင္ယူရရွိတဲ႔ ပထမ ဘာသာစကား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဂၤလိပ္ က်ဴတာေတြ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ က်ေနာ္႔ အတြက္ ငွားခဲ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္႔ကို သင္ေပးတဲ႔အထဲမွာ က်ေနာ္႔ဦးေလး Earnest Lau လည္း ပါပါတယ္။ သူက Anglo-Chinese School ေက်ာင္းမွာ အဂၤလိပ္စာျပၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္း အဲဒီမွာ ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္လာတယ္။

က်ေနာ္႔ဦးေလးက ထူးခြ်န္တဲ႔ဆရာပါ။ စာတစ္ပုဒ္ဖတ္ၿပီးတိုင္း comprehension ေမးခြန္းေတြ ေလ႔က်င္႔ခိုင္းတယ္။ တစ္ပတ္ကို အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ ေရးခိုင္းတယ္။ စာပိုဒ္ေတြကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီး ျပန္ေရးခိုင္းတယ္။ ေရးတဲ႔အခါတိုင္း စာလံုးအေရအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ဆိုတာ အတိအက် ေရတြက္ ေရးရတယ္။ စာလံုးတိုင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္နဲဲ႔ ေရးထံုးကို နားလည္ေအာင္ ေလ႔က်င္႔ရတယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႔ က်ေနာ္႔ကို ႏွစ္အေတာ္ၾကာေအာင္ ေလ႔က်င္႔ေပးလို႔ အထက္တန္း စာေမးပြဲကို အခက္အခဲမရွိ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါတယ္။

အဲဒီလို ဘာသာစကား ကြ်မ္းက်င္မႈက က်ေနာ္႔အလုပ္ေတြမွာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏို္င္ေအာင္ အေထာက္အကူျပဳပါတယ္။ အစိုးရ လုပ္ငန္းမွာ ေၾကျငာခ်က္ေတြ၊ ေပးစာေတြ မၾကာခဏ ေရးရတဲ႔အခါ၊ စာလံုးအေရအတြက္ကို အတိအက်တြက္ၿပီး က်စ္လစ္ ထိမိေအာင္ ေရးသားႏိုင္ပါတယ္။

ၿဗိတိသွ် လုပ္အားေပး ၀န္ထမ္းငယ္ အခ်ဳိ႕ကလည္း က်ေနာ္႔ကို အိမ္မွာ သင္ေပးပါတယ္။ သူတို႔က တကၠသိုလ္က ဘြဲ႔ရကာစ အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီးေတြပါ။ စကၤာပူကို ေရာက္လာၿပီး ၿဗိတိသွ်ေကာင္စီေအာက္မွာ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ စာလာသင္ၾကတာပါ။ သူတုိ႔က က်ေနာ္ဖတ္ဖို႔ စာအုပ္ေတြ ေဆာင္းပါးေတြ ေပးၿပီး ေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီကေနမွ ေ၀ါဟာရေရာ စကားေျပာ စြမ္းရည္ပါ တိုးတက္လာတယ္။

ေက်ာင္းသားဘ၀တေလွ်ာက္မွာ က်ေနာ္ စာကို သဲႀကီးမဲႀကီး ဖတ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္သတင္းစာနဲ႔ တရုတ္သတင္းစာ ႏွစ္ခုလံုး ဖတ္တယ္။ အမ်ဳိးသားစာၾကည့္တိုက္က စာအုပ္ေတြ ငွားဖတ္တယ္။ အေမက က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို စတမ္းဖို႔လမ္းက အမ်ဳိးသား စာၾကည့္တိုက္ေဟာင္းကို တစ္ပတ္ႏွိမ္ႀကိမ္ ေခၚသြားတယ္။ သူ စာအုပ္ေတြ ခ်စ္သလို ဖတ္သလိုမ်ဳိး က်ေနာ္တို႔ ျဖစ္လာေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးတယ္။

တရုတ္ ေခတ္ေပၚ၀တၳဳေတြကို ဖတ္တဲ႔အခါ Lu Xun နဲ႔ Ba Jin တို႔လို စာေရးဆရာေတြကို က်ေနာ္ ႀကိဳက္တယ္။ ဂႏၱ၀င္မွာေတာ႔ The Romance of the Three Kingdoms (三国演义) နဲ႔ The Journey to the West (西游记) တို႔က က်ေနာ္ စိတ္ထဲ နက္နက္ရွႈိင္းရွႈိင္း စြဲ၀င္ေနတယ္။ မ်ဳိးဆက္တိုင္း ဖတ္ရမယ္႔ စာအုပ္ေကာင္းေတြပါ။

ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္က တရုတ္စာထက္ အဂၤလိပ္စာကို ပိုဖတ္ပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္က က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အငွားမ်ားတဲ႔ စာအုပ္ေတြကလည္း အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဓိကအခ်က္ကေတာ႔ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြနဲ႔ မဂၢဇင္းေတြမွာ ဘာသာရပ္အေၾကာင္းရာေပါင္းစံု ပါ၀င္လု႔ိပါ။ က်ေနာ္တို႔ စိတ္၀င္စားတဲ႔ သခ်ၤာနဲ႔ သိပၸံအေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပါလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း အဂၤလိပ္စာက က်ေနာ္တို႔အေပၚ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လႊမ္းမိုးတဲ႔ ဘာသာစကား ျဖစ္လာပါတယ္။

(ဒုတိယပိုင္း ဆက္ေျပာပါဦးမယ္)

ရည္ညႊန္း။ My Language Journey by Lee Hsien Loong

၀င္႔ထန္း

Ref:Maukkha.org