စစ္ရွိန္တက္လာတဲ့ ျမန္မာျပည္

ယေန႔ ကမၻာႀကီးမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နီးကပ္လာၿပီျဖစ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ သူ႔ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမႈေတြ ေရာယွက္လာပါတယ္။

ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ကမၻာနဲ႔ ကူးလူးဆက္ဆံမႈနည္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာေတြဟာ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီအေျပာင္းအလဲမွာ ကမၻာနဲ႔ပိုၿပီး ထိေတြ႕လာတယ္။

ဒီေနရာမွာ ကမၻာနဲ႔ ကူးလူးဆက္ဆံရာမွာ ျမန္မာေတြဟာ ယဥ္ေက်းမႈကြာဟခ်က္ေၾကာင့္ အားနည္းတာကို ေတြ႕ရေပမယ္။

ဒီလိုဆက္ဆံရာမွာ သံခင္းတမန္ခင္း (Diplomacy) အရဆိုတဲ့ သိမ္ေမြ႕တဲ့နည္းနဲ႔ ဆက္ဆံၾကေသာ္လည္း လက္ေတြ႕မွာ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈေတြ ရွိရပါတယ္။

အားနာမႈ

ယေန႕မွာ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈေတြဟာလည္း တုံ႔ျပန္စီးဆင္းမႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ မိမိကိုယ္တိုင္ အေျခခိုင္ဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။ ဥပမာ အေနာက္တိုင္းက ႏိုင္ငံျခားစကားေတြ (အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္ စကားေတြ) ထဲမွာ အားနာတယ္ဆိုတဲ့ စကားမရွိဘူး။ သူတို႔ အဘိဓာန္မွာလည္း နီးစပ္တာေတြေတာ့ရွိတယ္။ အားနာတာရယ္လို႔ ထပ္တူညီတာေတြ မရွိဘူးတဲ့။

ဒါကို အခ်ိဳ႕ ျမန္မာေတြက ဂုဏ္ယူၾကတယ္။ အားနာတာဟာ ျမန္မာတို႕ရဲ႕ ယဥ္ေက်းတဲ့ ဓေလ့လို ယူဆၾကလို႔ပဲ။

ျမန္မာေတြက အားမနာတတ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ႐ိုင္းတယ္လို႔ ယူဆၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အားနာတတ္တာဟာ ယဥ္ေက်းတာမဟုတ္သလို မအားနာတာလည္း ႐ုိင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ မတူတဲ့ ဓေလ့ေတြပါ။

ကြၽန္ေတာ္ အဂၤလန္မွာ ေက်ာင္းေနစဥ္က ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ကို ျမန္မာစကားသင္ေပးတယ္။ သူက တတ္လြယ္ေပမယ့္ အားနာတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ဘယ္လိုမွ သင္လို႔နားမလည္ဘူး။

တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီႏိုင္ငံျခားသားဟာ သူရဲ႕ေမြးေန႔အတြက္ ညစာစားပြဲကိုလာဖို႔ ကြၽန္ေတာာ္တို႕ ျမန္မာမိတ္ေဆြေတြကို ဖိတ္တယ္။ စုစုေပါင္း သုံးေယာက္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ေခါင္းညိတ္ၾကတယ္။ လာမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္ေမြးေန႔ပြဲဒင္နာကို မလာခဲ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ႏိုင္ငံျခားသားက သူ႔မိတ္ေဆြကို ေမးတယ္။

“ဘာလို႔မလာလဲ”

“မအားလို႔ပါ။ ေဆးခန္းသြားရတာပါ။ဆရာ၀န္နဲ႔ ခ်ိန္းထားလို႔ပါ”

“ကိစၥမရွိပါဘူး။ အေရးေပၚကိစၥေတြကို မေရွာင္ႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား”

“အေရးေပၚကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆးခန္းကို သြားျပဖို႔ စီစဥ္ထားၿပီးသားပါ” လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားအေတာ္ေလး အံ့ၾသသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ေျပာတယ္၊

“အင္း၊ ကြၽန္ေတာ္ ဖိတ္တုန္းက ခင္ဗ်ားက မလာႏိုင္တာကို ေျပာရမွာအားနာတာကိုး” လုိ႔ ေျပာေတာ့ ျမန္မာက အံ့အားသင့္သြား တယ္။

“ခင္ဗ်ား အားနာတယ္ဆိုတဲ့စကား နားလည္ၿပီေပါ့ဟုတ္လား”

“ဟုတ္ကဲ့ နားလည္ပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာေတြဟာ ေျပာရမွာ အားနာတယ္။ လုပ္ရမွာ အားမနာဘူး” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ သူက ဖိတ္တာကို လက္ခံတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ၊ မလာဘူး။ ျမန္မာအမ်ားစုဟာ ေျပာရမွာ အားနာတတ္ၾကတယ္။ လုပ္ရမွာေတာ့ အားမနာၾကဘူး။

ဧည့္ခံျခင္း

ေနာက္မတူတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ေျပာဦးမယ္။ ျမန္မာေတြပါပဲ။ ျမန္မာေတြဟာ အိမ္တစ္အိမ္သြားရင္ ဘာေသာက္မလဲလို႔ေမးရင္ ဘယ္ဧည့္သည္မဆို ျငင္းၾကတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေတာကလာတဲ့ မိတ္ေဆြေတြေပါ့။

“ရတယ္၊ ကိစၥမရွိဘူး” လုိ႔ခ်ည္း ေျပာၾကတယ္။ ေနာက္ အေအးျဖစ္ျဖစ္၊ လက္ဖက္ရည္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေကာ္ဖီျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ရွင္လာခ်ေပးတာကို စားၾကတာပဲ။ မုန္႔ပါ စားၾကတယ္။ (အားနာလို႔ စားတာပဲလား မသိပါဘူး)

အဂၤလိပ္ေတြမွာေတာ့ အိမ္လည္လာဖို႔ ခြင့္ေတာင္းရေသးတယ္။ ဒီအတိုင္း သူမ်ားအိမ္ကို တံခါးေခါက္ကာ ၀င္လည္လို႔ မရဘူး။ အိမ္ရွင္ ခြင့္ျပဳဖို႔ လိုပါတယ္။

ဒီလို အလယ္လာရင္ အိမ္ရွင္က ပထမ “လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္လား။ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္လား” လို႔ ေမးတတ္တယ္။ ေနာက္ “သၾကားနဲ႔ ႏို႔နဲ႔ ေသာက္မွာလား” လို႔ ေမးတယ္။ တစ္ခါတရံ “သၾကားဘယ္ႏွဇြန္းလဲ” ဆိုတာကို ေမးတယ္။

ဘယ္ျမန္မာအိမ္မွာမွ ဒီလိုေမးတာ မၾကားဖူးဘူး။ အိမ္ရွင္က ရွိတာကို ေဖ်ာ္ေပးလိုက္တယ္။ ဧည့္သည္ေတြကလည္း မိမိ ဆီးခ်ဳိရွိေပမယ့္ အိမ္ရွင္ေဖ်ာ္တဲ့ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းကိုလည္း ေသာက္တာပါပဲ။

အခ်ိဳရည္တိုက္လည္း ေသာက္လိုက္တယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း တစ္ငံုေသာက္ၿပီးထားခဲ့တယ္။ အိမ္ရွင္က ပစ္လိုက္ရတာေပါ့။

မွန္တယ္၊ မွားတယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈမတူတာကို ေျပာလိုတာပါ။

က်န္းမာေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး

ျမန္မာေတြက ေရာဂါႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဆရာ၀န္ျပရင္ တစ္ေယာက္ကိုပဲ ျပတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ သေဘာထားကိုယူရမွာ အားနာတယ္။

“ခြဲရမယ္” လို႔ ဆရာ၀န္ေျပာရင္ “ကြၽန္ေတာ္ မခြဲခ်င္ဘူး” လို႔ ေျပာေလ့မရွိဘူး။

ဒါဟာလည္း အားနာတာလည္းပါသလို ၾကည့္တဲ့ဆရာ၀န္က အခ်ိန္ေပးၿပီး ေဆြးေႏြးတာမ်ိဳးေတြ မရွိတတ္လို႔ပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္ လီကြမ္ယူအေၾကာင္း စာအုပ္ဖတ္ေတာ့ အဲဒီထဲမွာ ေရးထားတာကို ေတြ႕တယ္။ သူ႔ကို ကုသေနက် အထူးကုဆရာ၀န္က ေသြးက်ဲေဆး ၁၀၀ မီလီဂရမ္ေပးတယ္။

ႏွလံုးေရာဂါအတြက္ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ လီကြမ္ယူက ဆရာ၀န္ညႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္း မေသာက္ေသးဘူး။ သူရဲ႕ အိမ္ေတာ္ဆရာ၀န္ကုိ စံုစမ္းတယ္။ (လူတိုင္းဟာ ေနာက္ဆရာ ၀န္တစ္ေယာက္ကို ေမးလို႔ရတယ္)

“ေစာေစာက အထူးကုေသြးက်ဲေဆး ၁၀၀ မီလီဂရမ္ကိုေသာက္ရမလား”

“မေသာက္ပါနဲ႔၊ မ်ားတယ္”

“မ်ားရင္ ဘာျဖစ္သြားႏိုင္လဲ”

“မ်ားရင္ ထိရွမိတဲ့အခါေတြမွာ ေသြးမတိတ္ေတာ့ဘူး။ အျပင္မွာျဖစ္တယ္ဆိုရင္ သိသာတယ္။ ကုလို႔ရတယ္။ ကုိယ္ခႏၶာအတြင္းက ကလီစာေတြမွာ ေသြးယိုစီးမႈျဖစ္ရင္ အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္”

“ဘာလို႔ သူက ဒီလိုမ်ားမ်ားေပးတာလဲ”

‘သူတို႔ အေနာက္တိုင္းက လူေတြဟာ ကိုယ္ကာယႀကီးတယ္။ သူတို႔ကိုေပးတဲ့ ေဆးအတိုင္း ေသာက္လို႔မျဖစ္ဘူး”

ဒီအေၾကာင္းကို လီကြမ္ယူက ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားတယ္။ အေရွ႕တိုင္းနဲ႔ အေနာက္တိုင္း မတူပါလား။ ဒါဆိုရင္ အေနာက္တိုင္းမွာ က်င့္သံုးတဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ကို အေရွ႕တိုင္းက ပံုတူကူးခ်တာမ်ဳိး လုပ္သင့္လား။

ဒီမိုကေရစီမွာ ေပ်ာ့ကြက္ဟာကြက္ေတြ ရွိတယ္။ သတိမထားဘဲ လုပ္ရင္မွားတတ္ေၾကာင္း သူ႔စာအုပ္မွာ ေထာက္ျပသြားတယ္။ သူေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးဟာ အင္မတန္ ထိရွလြယ္တဲ့ လူမႈေရးက႑ထဲမွာ ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အားနာတဲ့ပံုစံေတြနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္လုပ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ အခက္အခဲ အမ်ားႀကီး ေတြ႕မွာပါပဲ။

တုံ႔ျပန္မႈနဲ႔ ကတိက၀တ္

ျမန္မာေတြဟာ တုံ႔ျပန္မႈအားနည္းတယ္။ ဒါကို အေနာက္တိုင္းပံုစံနဲ႔ဆိုရင္ ‘ပ်င္းတယ္’ လို႔ သတ္မွတ္ရမွာပါပဲ။ တုံ႔ျပန္မႈေတြ မရွိတာဟာ မေလးစားရာလည္းက်တယ္။ ၾကံဳႀကိဳက္တုန္း ဥပမာတစ္ခု တင္ျပလိုတယ္။

ၿဗိတိသွ်တကၠသိုလ္ေတြမွာ သက္ဆိုင္ရာ စာေမးပြဲေတြ ေအာင္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ရွိတယ္။ (ျမန္မာျပည္မွာလိုပါပဲ) ဘြဲ႕ကို ယူကို ယူရတယ္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္တက္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္မတက္ဘဲ အေ၀းေရာက္ဘြဲ႕ ယူမလား။ ယူလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘြဲ႕လာမယူႏုိင္ဘူး။ အေ၀းေရာက္ ဘြဲ႕ယူမယ္ဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္အေ၀းေရာက္ ဘြဲ႕ယူရတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္ ေတာင္းရတယ္။ မိမိသေဘာဆႏၵအရ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႔ မရဘူး။ ဘြဲ႕ယူတဲ့ေန႔မွာလည္း ခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘဲ ပ်က္ကြက္လို႔မရဘူး။ တက္ကို တက္ရမွာ ျဖစ္တယ္။

ဒီလိုတက္ဖို႔ စာရင္းေပးထားၿပီး မတက္တဲ့လူကို ဘြဲ႕မေပးေတာ့တဲ့အထိ ျပင္းထန္စြာ အေရးယူတတ္တယ္။ သူတုိ႔ ယူဆတာက ဘြဲ႕ယူမယ့္ လူတစ္ေယာက္ဟာ ကတိက၀တ္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေစာင့္ထိန္းရမယ္။

ဒီလိုေစာင့္ထိန္းဖို႔ တာ၀န္ရွိတယ္ဆိုတာကို နားလည္မွ ဘြဲ႕ကို ခ်ီးျမႇင့္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ၊ ျမန္မာျပည္မွာ အနီးကပ္ဘြဲ႕သြားယူတာ ပ်က္ကြက္လည္း ဘာမွသိပ္အျပစ္မႀကီးဘူး။ ေနာက္ၾကံဳတဲ့အခါ သြားယူရင္ လက္မွတ္ေတာ့ရတာပါပဲ။

ေျပာပါ၊ ညိႇႏိႈင္းပါ

ယေန႔ ပညာေခတ္မွာ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြဟာ ပံုစံေျပာင္းလာတဲ့အတြက္ အားနာမႈေတြ ႀကီးစိုးလို႔မျဖစ္ဘူး။

မိမိ မလုပ္ႏိုင္တာ မိမိေျပာရမယ္။ မိမိ လိုအပ္တာကိုလည္း မိမိေျပာရမယ္။ မိမိ မသိတာကိုလည္း သိဟန္ေဆာင္လို႔ မရဘူး။ အေရးအႀကီးဆံုးက လက္ခံဖို႕ပါပဲ။

ဒီစာေရးတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမရိကန္သမၼတ ေဒၚနယ္ထရန္႔ဟာ စီးပြားေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပႆနာေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ကုန္သြယ္ေရးစစ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲေနတဲ့သေဘာျဖစ္တယ္။

စစ္ပြဲေတြဆိုတာ လက္နက္နဲ႔တိုက္တဲ့ စစ္ပြဲရွိတယ္။ ကမၻာစစ္ (World War) ၊ ျပည္တြင္းစစ္ေတြျဖစ္တယ္။ သေဘာတရားနဲ႔ တိုက္ပြဲရွိတယ္။ ဒါကို စစ္ေအးတိုက္ပြဲ (Cold War) ဆိုတာရွိတယ္။ ခုကုန္သြယ္ေရးတိုက္ပြဲ (Trade War) ေတြ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ ရခိုင္ျပည္နယ္ နယ္စပ္မွာ ပဋိပကၡေတြျဖစ္ေနတယ္။ ဒါဟာ စစ္ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အလားအလာေတြ ရွိေနတယ္။ ဒီအတြက္ ေျပာၾကဆိုၾကရပါမယ္။ ညိႇႏိႈင္းရပါမယ္။ ငါနဲ႔မတူ ငါ့ရန္သူ လုပ္လို႔မရတာကို သေဘာေပါက္ဖို႔ပါပဲ။

စစ္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ဘယ္သူမွ မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ စစ္လက္နက္ေရာင္းခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြအတြက္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ သူတို႔ လက္နက္ေရာင္းဖို႔က ေစာင့္ေနတယ္။ အေျမာက္က်ည္ဆန္ တစ္ေတာင့္ရဲ႕တန္ဖိုးဟာ အိမ္ေထာင္စုတစ္စုကို တစ္လေလာက္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေကြၽးထားႏိုင္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ အစိုးရမင္းေတြ၊ အမတ္မင္းေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကို မွာခ်င္ပါတယ္။ အေျခအေနနဲ႔ လိုက္ဖက္ၿပီး ေျပာင္းလဲလာတဲ့ လူမႈေရးအယူအဆေတြကို သေဘာေပါက္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ျဖစ္တယ္။

ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ မဆင္းမိပါေစနဲ႔။ ဆီးရီးယားႏိုင္ငံဆိုရင္ ခု ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ အေမရိကန္က ဗံုးၾကဲလိုက္၊ ႐ုရွားက ဗံုးၾကဲလိုက္၊ တူရကီတပ္ေတြ ၀င္လာလိုက္နဲ႔ ျပည္သူ သိန္းခ်ီေသကုန္ပါၿပီ။

ေလာေလာဆယ္ ဒီမိုကေရစီလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းကာစ (လမ္းေလွ်ာက္သင္ကာစ) မွာ စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ စကားမေျပာေနလို႔ မရဘူး။ ရန္ျဖစ္လို႔ မရဘူး။ စစ္ဆိုတာ ေၾကာက္စရာပါ။ မ်က္စိကန္းတေစၦမေၾကာက္ လုပ္လို႔မရပါဘူး။

ျမန္မာေတြ ႀကီးပြားတိုးတက္ဖို႔ ျမန္မာေတြ ေရွ႕တန္းထြက္ၿပီး စကားေျပာပါ။ ရန္ျဖစ္ဖို႔ မလိုေၾကာင္း တင္ျပပါတယ္။

writer: ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ

Ref:https://shwenewsmm.com/archives/2825