ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ဖို႔ ဘာေႀကာင့္လိုအပ္သလဲ!
ျမန္မာျပည္မွရွိေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားတိုင္းသိထားသင့္တဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရး ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္း အရာေလးပါ၊ တဆင့္ကူးယူထားတာျဖစ္တာေၾကာင့္ စာသားအေၾကာင္းအရာေတြက မူလစာေရးသူရဲ႕အာေဘာ္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း!
ကြ်န္ေတာ္ တို႔ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ဖို႔ လိုအပ္ေႀကာင္းကို ၁၉၄၈ခုႏွစ္ မတိုင္မီ ကေန ဒီေန႔ အထိ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ေရးခဲ့ႀကေျပာခဲ့ႀကသည္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အထိ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးကို ဆန္႔က်င္ေနသူ၊ လက္မခံႏိုင္ သူေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ရွိေနေသးတယ္။ ဒီလို လူေတြ အထဲမွာ အေျခ အေန မွန္ကို မသိတဲ့၊ ရိုးသားတ့ဲ မ်ိဳးခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြ လူငယ္ေတြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ပါဝင္ေနတယ္။ တိုင္းရင္းသားႏိုင္ငံေရး ပါတီ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ မဆက္ဆံဘူးတဲ့ ဗမာ လူငယ္ေတြထဲမွာ ဒီလို အျမင္ သေဘာထားေတြ ရွိေနႀကတယ္။
ဒီေန႔လုိႏိုင္ငံေရး အေျခအေန ဆိုးေတြနဲ့ ရင္ဆို္င္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ကာလမွာေတာင္ ဒီလုိအျမင္မ်ိဳးေတြ ရွိေနေသးတာဟာ အေျခ အေနဆိုးကို သက္တမ္း ရွည္ေအာင္ အားေပးေထာက္ကူေနသလိုျဖစ္ေနလုိ႔ ဒီအေႀကာင္းအရာကို ကြ်န္ေတာ္ထပ္ျပီးေရးရတာ ျဖစ္တယ္။ နားလည္ေက်ညက္ျပီး သူေတြအေနနဲ႔ ခြင့္လႊတ္သီးခံ ေစခ်င္တယ္။
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဆုိတာ စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စု (ဒါမွမဟုတ္) ျပည္နယ္ေပါင္းစံု ျပည္ေထာင္စုကို ေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။ ဖက္ဒရယ္(ဖက္ဒေရးရွင္း)ဆိုတာ ခြဲထြက္ေရး၊ ျပိဳကြဲေရးမဟုတ္ဘူး။ ပူးေပါင္းျခင္း၊ စုေပါင္း ဖြဲ႔စည္းျခင္းသာျဖစ္တယ္။ ဖက္ဒရယ္ကို ခြဲထြက္ေရး၊ ျပိဳကြဲေရးလုိ႔ လူေတြ ထင္ျမင္ သြားေအာင္ လုပ္ခဲ့တာက (၁၉၆၂)ခု မွာ အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းနဲ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းနဲ႔ အာဏာ သိမ္းစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြဟာ ၄င္းတုိ႔ အာဏာ သိမ္းတာကို အျပစ္မျမင္ အေကာင္း ထင္လာေအာင္နဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ ေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့ႀကတဲ့ တုိင္းရင္းသားႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ အဖြဲ႔ဝင္ေတြ အေပၚ အဆိုးျမင္ အျပစ္တင္ လာေအာင္ ထြင္လိုက္တဲ့ သေဘာ တရား တစ္ခုပါ။ ဒါကို နားလည္ ႀကဖုိ႔ လုိပါတယ္။
တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘက္က ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ဖို႔ ဘာေႀကာင့္ေတာင္းဆုိ ရတာလဲ။ ဒါကို ရိုးသားတဲ့ မ်ိဳးခ်စ္ ဗမာ လူငယ္ေတြ သံုးသပ္ႏုိ္င္ဖို႔ က အက်ဥ္းခ်ဳပ္ တင္ျပ လုိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ တို႔ႏိုင္ငံဟာ လူမ်ဳိးေပါင္းစံု စုစည္းေနထိုင္တဲ့ႏိုင္ငံ၊ လူမ်ဳိးေပါင္းစံု ပိုင္ဆိုင္တဲ့ႏုိ္င္ငံျဖစ္တယ္။ လူမ်ိဳး ေပါင္းစံုဆိုေပမယ့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြေျပႀကသလုိ လူမ်ိဳး (၁၃၅) မိ်ဳးဆိုတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္နယ္ (၁ဝဝ)ေက်ာ္ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ဘယ္သူေတြ ဘယ္တုန္းက ေျပာဆုိတာ မရွိခဲ့ဘူး။ (၈)ျပည္နယ္ကိုတည္ ေဆာက္ဖုိ႔ေတာင္းဆို ခဲ့တာ ရွိတယ္။ ဘာ့ေႀကာင့္ ဒီလိုေတာင္းဆိုႀက ရတာလဲ။ (၁၉၄၇ခု) ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒ မွာျပည္နယ္ (၃) ခု ၊ဝိေဒသတုိင္း (၁) ခုနဲ႔ ျပည္မဆိုျပီး ဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။ ဗမာေတြက ျပည္မကို ရယူထားျပီး ျပည္နယ္ေတြ၊ ဝိေဒသတုိင္းေတြ ကိုျပည္မ အာဏာနဲ႔ လႊမ္းမိုး ထားလိုက္တယ္။ ၁၉၇၄ခု ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒ ကေတာ့ ျပည္နယ္ (၇)ခု၊ တုိင္း (၇) ခုနဲ႔ ခြဲျခား ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ျပည္နယ္ေတြ၊ တုိင္းေတြကို စီမံခန္႔ခြဲ႔ေရး အာဏာေပး ထားျခင္း မရွိဘူး။ နာမည္ ခံေလာက္ပဲ ရွိျပီး အာဏာ အားလံုးကို ဗဟုိ အစိုးရက ခ်ဳပ္ကိုင္ ထားျပန္တယ္။ ဒီလို အတုအေယာင္ျပည္ေထာင္စုေတြနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ ရတာမ်ားလုိ႔ ျပည္ေထာင္စု အစစ္ အမွန္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးလာေအာင္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို ေတာင္းဆုိရတာ ျဖစ္တယ္။
(၈)ျပည္နယ္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔ ဆို္တာက လူမ်ိဳးႀကီး (၈) မိ်ဳးကို အေျခခံ တာျဖစ္္တယ္။ က်န္တဲ့ လူမ်ိဳးစုေတြကို လ်စ္လ်ဴရွဳ ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔အတြက္ သင့္ေတာ္သလုိ အမ်ိဳးသား ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသ လူမ်ိဳးစုေဒသ ဆိုျပီး သတ္မွတ္ကာ သင့္ေတာ္တဲ့ အာဏာေတြ အခြင့္အေရးေတြေပးထား ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္လူမ်ိဳးစု တစ္စုက ဝါးမ်ိဳတာမိ်ဳးမျဖစ္ရေအာင္ အာဏာေတြ အခြင့္အေရးေတြ ခြဲေဝေပးထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိ ပံုစံ မ်ိဳးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔ ဘာေႀကာင့္ လုိအပ္ သလဲဆုိရင္
၁။ မတူညီတဲ့ လကၡဏာ ရပ္ေတြနဲ႔ သမိုင္းေနာက္ခံ
၂။ သီးျခားစီ ရပ္တည္ေနထုိင္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေန
၃။ တန္းတူ ညီမွ်ေရးမွ စုေပါင္း ညီညြတ္မွဳ ရွိေစရန္
ဒီအေျခခံ(၃) ခုေႀကာင့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုမ်ိဳး ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔ လုိအပ္တာ ျဖစ္တယ္။ ဒီအေျခခံ (၃) ရပ္ကို ထပ္မံျပီး ရွင္းလင္းေအာင္ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ ၊
၁။ မတူညီတဲ့ လကၡဏာ ရပ္မ်ားႏွင့္ သမိုင္းေနာက္ခံ
လူမ်ိဳးစုႀကီး (၈) မ်ိဳးဆိုတဲ့ၾကခ်င္၊ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း လူမ်ိဳးစုေတြဟာ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ တစ္မ်ိဳး မတူညီတဲ့ ဘာသာ စကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမွဳေတြနဲ႔ သမုိင္းေႀကာင္းေနာက္ခံေတြရွိေနႀကတယ္။ ဘာသာ စကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမၿေတြ မတူညီတာကို ရွင္းဖုိ႔ လုိမယ္ မထင္လို႔ မရွင္းေတာ့ ပါဘူး။ ဒီလူမ်ိဳးစုေတြဟာ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ အစိတ္ အပိုင္းေတြျဖစ္တဲ့ ဒီေန႔ သူတုိ႔ အေျချပဳေနထိုင္ေနႀကတဲ့ ေနရာေဒသေတြကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ေက်ာ္က ေရာက္ရွိေနထိုင္ ခဲ့ႀကတာျဖစ္တယ္။ (၁၁)ရာစုမတိုင္မီ ကဆိုရင္ အေနာက္ဘက္မွာ ရခိုင္ျပည္၊ ေတာင္ဘက္မွာ မြန္ျပည္နယ္၊ အလယ္ပုိ္င္း အညာေဒသမွာ ဗမာျပည္ ဆိုျပီး ထင္ထင္ ရွားရွား ရွိေနခဲ့ႀကတယ္။
အေနာ္ရထာ၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္း ဘုရား ဗမာ ဘုရင္ေတြ စစ္အင္အားေကာင္းခ်ိန္မွာ အျခားလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေတြက္ို တိုက္ခိုက္သိမ္ပိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အျမဲတမ္း သိမ္းပိုက္ထား ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ဆယ္ရာအခိ်ဳ႕မွာ သူ႔ျပည္သူ႔ႏိုင္ငံနဲ႔သူ ျဖစ္ခ့ဲႀကတာ သမုိင္းကို ေလ့လာ သူတိုင္း သိႀကပါတယ္။ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ခ်င္း၊ ရွမ္း ေတြဟာ သီးျခား သူ႔ႏိုင္ငံသူ ဘုရင္ေတြနဲ႔ မဟုတ္ေပမယ့္၊ ဒူးဝါး၊ ေစာ္ကဲ၊ ေစာျဖာ၊ ေစာ္ဘြား၊ ေတာင္ပိုင္၊ ေတာင္အုပ္ ေတြနဲ႔ ၄င္းတို႔လူမ်ိဳးကို ၄င္းတုိ႔အႀကီး အကဲေတြက အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ႀကတယ္။ ပေဒသရာဇ္ ဘုရင္ေခတ္ေတြမွာ လက္ေအာက္ခံဘဝ ေရာက္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဘ႑ာဆက္ႏိုင္၊ လုိအပ္လာရင္စစ္သား ပို႔ေပးႏိုင္ရင္ျပီးတာပဲ၊ လက္ေတြ႔ အရသူ႔လူမ်ိဳး နဲ႔သူ အုပ္ခ်ဳပ္ ခဲ့ႀကတာ ေခတ္ အဆက္ဆက္ ကပါ။
ရွမ္းေတြက တစ္ခါ တစ္ရံမွာ ဘုရင္ေတြနဲ႔ သီးျခားႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့ဘူတယ္။ ကရင္နီေတြ ကေတာ့ (၁၈၇၅) ခုႏွစ္မွာ မင္းတုန္းမင္းရဲ႕ ကုိယ္စားလွယ္ ကင္းဝန္မင္းႀကီးနဲ႔ အဂၤလိပ္အ စိုးရရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္ ဆာေဒါက္ ကလပ္ေဖါဆစ္တုိ႔ သေဘာတူလက္မွတ္ေရးထုိးျပီး သီးျခားႏိုင္ငံ တစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ ရွိလာခဲ့တာ (၁၉၄၇)ခုႏွစ္အထိျဖစ္တယ္။ ဒီလိုသမိုင္း ေနာက္ခံ အခိုင္အမာရွိလာခဲ့တာကို ပစ္ ပယ္ေမ့ေပ်ာက္ထားလို႔ မရပါဘူး။ အဂၤလိပ္ေတြ အုပ္စုိးခဲ့တဲ့ ကာလမွာ ေတာင္တန္းေဒသနဲ႔ျမန္မာျပည္မ ဆုိျပီး သီးျခား စီျဖစ္ေနႀကတယ္။
ဒီလို တစ္သီး တစ္ျခားစီ ႏွစ္ေပါင္းႀကာရွည္စြာ ရွိခဲ့တာကို ေပါင္းစပ္ စုစည္းဖို႔ ေရွးလူႀကီးေတြရဲ႕ သေဘာထား ေတြနဲ႔ ကတိ စကားေတြကိုလည္း ျပန္လည္ေလ့လာဖို႔လုိပါတယ္။ ၁၉၄၆ခု၊ဇန္နဝါရီလ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ အလယ္ပစၥယံမွာက်င္းပတဲ့ (ဖဆပလ)ရဲ႕ ပထမအႀကိမ္ျပည္လံုးကြ်တ္ညီလာခံမွာ “လြတ္လပ္တဲ့ ဗမာျပည္သစ္ကို တည္ေထာင္ရာမွာ မည္သည့္တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုကိုမဆုိ ကုိယ့္ကံႀကမၼာကိုယ္ဖန္တီး ခြင့္ေပးမယ္၊ ခြဲထြက္လုိတဲ့ အခါခြဲထြက္ခြင့္ေပးမယ္”လုိ႔ခ်မွတ္ထားတာရွိပါတယ္။ ၁၉၄၆ခု မတ္လပထမ ပင္လံုအစည္းအေဝးမွာ (ဖဆပလ) ကိုယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ဦးႏုနဲ႔ဦးဘဂ်မ္းတုိ႔က ဒီစကားကို ထပ္မံထုတ္ေဖၚေျပာဆိုျပီး တုိင္းရင္းသားအားလံုးညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ခဲ့ႀကတယ္။ ၁၉၄၇ခု၊ ေဖေဖၚဝါရီလ (၁ဝ) ရက္ေန႔ ပင္လံုညီလာခံ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက “ဗမာေတြျဗိတိသွ်ကြ်န္မျဖစ္ခ်င္သလုိ ေတာင္တန္းသားေတြကိုလည္း ျဗိတိ္သွ်ကြ်န္မျဖစ္ ေစလုိေႀကာင္း၊ ထုိ႔အတူေတာင္္တန္း သားေတြကို ဗမာကြ်န္မျဖစ္ေစရဘူး၊”ဆုိျပီးပဋိညာဥ္အျဖစ္နဲ႔ ကတိ ကဝတ္ျပဳေျပာဆုိခဲ့တာရွိပါတယ္။ ဒီလုိကတိကဝတ္ေတြ နားလည္ မွဳေတြနဲ႔ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ သေဘာတူ ညီမွဳ ရွိခဲ့တာကို ဒီေန႔ဗမာေတြ ေမ့ေပ်ာက္ မထားႀကဖို႔လုိပါတယ္။
ပင္လံု စာခ်ဳပ္ အေျခခံ သေဘာထားကေတာ့၊
၁။ ျပည္ေထာင္စု အရ ပူးေပါင္းျခင္း။
၂။ အခြင့္အေရးနဲ႔ အဆင့္ အတန္း တူညီေရး။
၃။ ျပည္နယ္ေတြမွာ ကုိယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ ရွိေရး။
၄။ ခြဲထြက္ လုိပါက ခြဲထြက္ခြင့္ ရွိေရးဆိုတဲ့ အေျခခံ သေဘာထား (၄) ရပ္ရွိပါတယ္။ ဒီအေျခခံ မူေတြနဲ႔ စုစည္းျပီး လြတ္လပ္ေရးကို အတူတကြ ရယူဖို႔ ေတာင္းဆုိခဲ့ႀကတာျဖစ္တယ္။ ဟိုတုန္းက ဒီလိုသာ သေဘာထား မရွိခဲ့ရင္ ျမန္မာျပည္လုိ႔ေခၚတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျပည္ေထာင္စုရဲ႕နယ္နိမိတ္ဟာ ဒီေန႔လို အေနအထားမိ်ဳး ျဖစ္လာလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြ လုပ္ႀကံ ခံရျပီး တဲ့ေနာက္္မွာ လက္ေတြ႔ အေကာင္ အထည္ေဖာ္တဲ့ (၁၉၄၇) ခု ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒဟာ အထက္ပါ သေဘာထားေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။
ပံုသ႑ာန္အရ ျပည္ေထာင္စု အသြင္ေပါက္ေပမယ့္ ျပည္မျဖစ္တဲ့ ဗမာေတြက ျပည္နယ္ေတြျဖစ္တဲ့ တုိင္းရင္းသား လူူမ်ိဳးေတြအေပၚမွာ လြမ္းမိုး ခ်ဳပ္ကိုင္ ထားလို႔ အႏွစ္သာရအရ တျပည္ေထာင္ စနစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီဖြဲ႔စည္းပံုကို ဒိုင္ခံေရးသားခဲ့သူ ဦးခ်န္ထြန္း ကို္ယ္တိုင္ ဝန္ခံခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ ဒီဖြဲ႔စည္းပံုကို အေျခခံ ဥပေဒမွာ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ျပည္ေထာင္စုက ေနခြဲထြက္ဖို႔ ဘယ္ျပည္နယ္ကမ် ေတာင္းဆိုခ့ဲျခင္းမရွိပါဘူး။ ဘာေႀကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ႏိုင္ငံငယ္ေလးနဲ႔ရပ္တည္ဖို႔ဆိုတာ အႏၱရယ္ႀကီးမား ေႀကာင္း အားလံုးကနားလည္ႀက ပါတယ္။
(၁၉၄၇) ခုဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒအရ ကရင္၊ မြန္ႏွင့္ရခိုင္ေတြ ဘာအခြင့္အေရးမွ မရခဲ့ႀကပါဘူး။ ဒါကို မေက်နပ္ျပီးေတာင္းဆိုႀကရာက အႀကမ္းနည္းနဲ႔ေျဖရွင္းလို႔ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မွဳ စတင္ျဖစ္ လာခဲ့ရတယ္။ ဒီလုိပြဲႀကမ္းျပီးမွ (၁၉၅၁) ခုႏွစ္မွာ ကရင္ျပည္နယ္ကိုေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ေျမျပန္႔နဲ႔ ကမ္းရိုးတန္းမွာရွိိတဲ့ မြန္နဲ႔ ရခိုင္ေတြကိုေတာ့ အခြင့္အေရး မေပးပဲ ဗမာ စာရင္း သြပ္သြင္းျပီး ဖံုးကြယ္ ဝါးမ်ိဳခဲ့ႀကတယ္။
၂။ ။သီးျခား စီရပ္ တည္ေနထို င္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေန
လူမိ်ဳး စုႀကီး (၈) မ်ိဳးထဲမွာ ဗမာက လြဲရင္ က်န္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႔ နယ္စပ္မ်ဥ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ စီတန္းျပီး ရွိေနႀကတယ္။ သူတို႔မွာ သီးျခား ဘာသာစကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမွဳေတြ ရွိေနႀကတယ္။
လက္ရွိ မိိမိတို႔ရဲ႔ အေျချပဳတဲ့ေဒသေတြမွာ ႏွစ္ေပါင္း ရာေထာင္ခ်ီျပီး အေျခခ်ေန ထုိင္ လာခဲ့ႀကတယ္။ ၄င္းတုိ႔မွာ လူဦးေရ အရလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ စုစုစည္းစည္း ရွိေနႀကတယ္။ ေဒသတြင္း စီးပြားေရး အေျခခံနဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ တဲ့အေနအထားရွိတယ္။ မိမိတို႔အမ်ိဳးသား ကံႀကမၼာကို ဖန္တီးခြင့္ ရဖုိ႔ ျပင္းထန္တဲ့ဆႏၵနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရုန္းကန္ လွဳပ္ရွားခဲ့ႀကတယ္။ ဒါေတြဟာ အမိ်ဳးသား အလုိက္ သီးျခား ရပ္တည္ေနထုိ္င္ႏိုင္တဲ့ အေျခခံ လကၡဏာေတြျဖစ္တယ္။ ဒီေလာက္ ထင္ထင္ရွားရွား ခုိင္ခုိင္မာမာ ရွိေနတာကို မ်က္ကြယ္ျပဳျပီး နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ဖိႏွိပ္ကာ ဗမာျဖစ္သြားေအာင္ ဝါးမ်ိဳေဖ်ာက္ဖ်က္ တာကို လူမ်ိဳးစုမ်ား လက္သင့္ခံႀကမွာဟုတ္ဘူး။
၃။ ။တန္းတူညီမွ်ေရးမွ စုစည္း ညီညြတ္မွဳ ရွိေစရန္
လူသားေတြဟာ သဘာဝအရ စုစည္း ညီညြတ္မွဳကို လိုလားႀကတယ္။ စုစည္း ညီညြတ္မွလည္း အင္အားရွိ မယ္။ အင္အားရွိမွလည္း သဘာဝအႏၱရယ္ ျပင္ပကရန္ျပဳလာတဲ့အႏၱရာယ္ကို ကာကြယ္ ခုခံႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ စုစည္း ညီညြတ္မွဳရွိမွလည္း ေအးခ်မ္းျပီး တိုးတက္တဲ့ ဘဝကိုရရွိႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ ဒါေႀကာင့္ စုစည္းညီညြတ္မွဳကို လူတုိင္း လုိလားတာျဖစ္တယ္။ ဒီစုစည္း ညီညြတ္မွဳကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္ ကေတာ့ တန္းတူညီ မွ်မွဳရွိေရးျဖစ္တယ္။ မရွိအတူ၊ရွိအတူ ေအးအတူ ပူအမွ် အခြင့္အေရးနဲ႔ အခြင့္ အာဏာေတြ ညီမွ်ဖုိ႔လိုတယ္။ လူတစ္ဦးခ်င္း အရေရာ လူတစ္စုခ်င္း၊ လူတစ္မ်ိဳးခ်င္း၊ တစ္ဘာသာခ်င္း ကအစ အခြင့္အေရး ညီမွ်ဖုိ႔လုိတယ္။ သမိုင္း မွာ လူမ်ိဳး၊ ကိုကြယ္ရာ ဘာသာ၊ အသားေရာင္ဇာတ္နိမ့္၊ ဇာတ္ျမင့္အေပၚ အေျခခံျပီး အခြင့္အေရးနဲ႔ အခြင့္အာဏာေတြ ခြဲျခားခဲ့ျခင္းရွိလို႔ စစ္ပြဲေတြ၊ လူသတ္ပြဲေတြျဖစ္ခဲ့ႀကတာမ်ားျပီး။ ဒါေတြကို သင္ခန္းစာ ယူျပီး ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ကမၻာႀကီးျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေနတဲ့ ကာလမွာ မိမိလူမ်ိဳးအတြက္ အခြင့္အေရး အာဏာပိုယူ ထားတာဟာ မွားယြင္းတဲ့ သေဘာထား မွားယြင္းတဲ့လုပ္ရပ္ျဖစ္္တယ္။ မိမိပုဂၢိဳလ္အကိ်ဳး၊ အုပ္စုအကိ်ဳး၊လူမ်ိဳးအကိ်ဳး၊ ဘာသာအက်ိဳးကိုသာ ဦးစားေပးတတ္တဲ့ လူေတြဟာ လူအမ်ားကို စုစည္းလုိ႔မရႏိုင္ပါ။
၁၉၄၇ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒအရ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုအခ်ိဳ႔ကို အခြင့္အေရးဘာမွ်မေပး၊ လူမိ်ဳးစု အခိ်ဳ႔ကို ျပည္နယ္ေတြေပးထားေပမယ့္ ဗမာေတြ လႊမ္းမိုးတဲ့ျပည္မေအာက္မွာ ထားရွိခဲ့ တာေႀကာင့္ အာဏာနဲ႔ အခြင့္ အေရး တန္းတူ ညီမွ်ေစေရးအတြက္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔ေတာင္းဆုိ လွဳပ္ရွားခဲ့ တာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေတာင္းဆိုတာကို ခြဲထြက္ေရးလို႔ တံဆိပ္ ကပ္ျပီး စစ္တပ္က အာဏာ သိမ္းခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္ စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ စစ္တပ္ကိုပိုုမုိတုိးခ်ဲ႔ျပီး လက္နက္ ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုေတြကို ထုိးစစ္ဆင္ တုိက္ခိုက္ခဲ့တယ္။ တုိင္းရင္းသားျပည္နယ္ေတြရဲ႕ အခြင့္ အာဏာေတြကို ထပ္မံျပီးေလွ်ာ့ခ်ကာ ကြပ္ကဲေရး အဖြဲ႔မွာ စစ္ဗိုလ္ေတြကို ထည့္သြင္း ခ်ဳပ္ကုိင္ေစခဲ့တယ္။ ဒီလိုလုပ္ေတာ့ ျပည္တြင္း စစ္မီးဟာ ခ်ဳပ္ျငိမ္း မသြားဘဲ ပိုမိုႀကီး ထြားက်ယ္ျပန္႔လာခဲ့တယ္။ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစံုတုိ႔က လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္လာႀကတယ္။ အာဏာသိမ္း စစ္အစိုးရကလည္း စစ္ဆင္ေရးမွာ ပိုမိုထိေရာက္ေအာင္ျမင္ေစဖုိ႔ သူပုန္ေတြကို အေထာက္အကူျဖစ္ေစႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆရတဲ့လူထုကို ဖမ္းဆီး သတ္ျဖတ္ေမာင္းထုတ္ မုဒိမ္းက်င့္တာေတြ မ်ားလာတယ္။ တစ္ဖက္မွာ စစ္ဆင္ေရးကို အေထာက္ အကူျဖစ္ေစဖုိ႔ လူထုကို လိုက္လံ ဖမ္းဆီးျပီး အထမ္း သမားအျဖစ္၊ ဗံုးရွင္း ကိရိယာအျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ႀက တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ ကစျပီး လူ႔အခြင့္အေရး ခိ်ဳးေဖာက္ မွဳေတြဟာ ေနရာေဒသ အႏွံ႔အျပား မွာျဖစ္ေပၚလာေတာ့တယ္။ ျပည္သူေတြဟာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရဲ႔ ခါးသီးတဲ့ အရသာကို စတင္ ခံစား နားလည္ လာႀကတယ္။ စစ္တပ္ဟာ လူထုပိုင္ ပစၥည္းေတြကို ျပည္သူပိုင္ လုိ႔ေႀကြးေႀကာ္ျပီး သိမ္းယူခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ဘ႑ာေငြေတြကိုလည္း စစ္ေရးမွာ ပိုျပီး သံုးစြဲလာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး ကဏေတြဟာ နိမ့္က်လာျပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူစဥ္မမီတဲ့ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံအဆင့္ကိုေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီအက်ိဳးဆက္ေတြေႀကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ သံဃာေတာ္ေတြမခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ႀကျပီး အံုႀကြေပါက္ကြဲမွဳေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ ဗမာအမိ်ဳသားျပည္သူေတြ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးရဲ႔ အရသာကို မခံစားႀကရဘူး။ တုိင္းရင္း သားလူမ်ိဳးစုေတြလိုပဲ ေက်းကြ်န္ေတြျဖစ္ေနရျပီး။ တကယ္ေတာ့ ဗမာလူထုေတြရဲ႔နစ္နာဆံုးရွံဳးမွဳေတြဟာ စစ္ျဖစ္ေန တဲ့နယ္စပ္နဲ႔ ေတာနယ္ေဒသက တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြရဲ႔ဘဝထက္ အမ်ားႀကီးသာပါေသးတယ္။ တုိင္းရင္းသား ေဒသကျပည္သူေတြဟာ သူမ်ားႏိုင္ငံကိုမွီခိုေနရတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ဘဝ၊ ေတာေတာင္ေတြႀကားမွာ ေျပးလႊား ပုန္းေအာင္းေနရတဲ့ (IDP) ဒုကၡသည္ဘဝကို သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္ရွိေနႀကရတယ္။
ဒီလိုဘဝဆုိးေတြက အျမန္လႊတ္ေျမာက္ျပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း စုစုစည္းစည္းနဲ႔ ညီညီညြတ္ညြတ္ ေနထုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ေရွ႔ေဆာင္သူေတြ အေနနဲ႔ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္ စိတ္ဓါတ္ကို သိသာဖို႔လိုပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားက အေထာက္အပံ့ေတြ မရေပမယ့္လည္း အႏွစ္ (၆ဝ) တိုင္တိုင္ လက္နက္ကိုင္ျပီး ေတာ္လွန္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ တာဟာသက္ေသပါပဲ။ ဗမာမ်ိဳးခ်စ္ေတြအေနနဲ႔ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္ေတြရဲ႔ ကြ်န္ဘဝကိုေရာက္ခဲ့ရစဥ္က ခံစားခဲ့ရ နာက်ည္းခဲ့ရတာမ်ိဳးလုိပဲ ဒီေန႔ တိုင္းရင္းသားေတြ ဘက္က နာက်ည္းေနရပါတယ္။ အာဏာရယူသူေတြဟာ ဗမာ စကား၊ ဗမာစာေပ၊ ဗမာယဥ္ေက်းမွဳေတြကို ခ်ည္း အစြမ္းကုန္ျမင့္တင္ေပးေနျပီး က်န္တိုင္းရင္း သားေတြကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၊ ေနရာေပးျခင္း ၊လြတ္လပ္ခြင့္ေပးျခင္းေတြ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေတြဟာ လူမ်ိဳးေရးအရ ဝါးမိ်ဳေနတာ ျဖစ္တယ္။ ျပည္တြင္း စစ္ရပ္စဲျပီး အမိ်ဳးသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ခ်င္ရင္ ဒီလုပ္ရပ္ေတြ ကိုျပဳျပင္ ေပးဖို႔ ဗမာေတြရဲ႔ တာဝန္သာျဖစ္တယ္။ ျပဳျပင္ေပးႏိုင္မွ လြတ္လပ္ေရးရဲ႔ အရသာကို ဗမာ လူမ်ိဳးျပည္သူ အမ်ားစုက ခံစားခြင့္ရွိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ဒီေန႔ ဗမာ လူမ်ိဳးျပည္သူေတြ အခက္အခဲ အႀကပ္အတည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရသလို တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးေပါင္းစံုေတြကလည္း အညီအမွ်ခံစားေနရတယ္။ ဒါေတြအျပင္ တိုင္း ရင္းသားေတြဟာ လူမ်ိဳးေရးအရ ဝါးမိ်ဳျမိဳ အေျချပဳနယ္ေျမထဲက နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ေမာင္းထုတ္ ခံေနရမွဳေတြ ရွိေနတယ္။ ဒီအေျခအေနဆိုးေတြကို ေျပာင္းလဲ ျပဳျပင္ဖုိ႔ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရး တစ္ခုတည္းနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႔ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ တန္းတူခြင့္ ေတြကို အသိအမွတ္ျပဳဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံနဲ႔ စကၤာပူႏိုင္ငံေတြကိုေလ့လာႀကည့္ပါ။ ႏိုင္ငံငယ္၊ လူဦးေရ နည္းနည္းေလးနဲ႔ သူတုိ႔ႏုိင္ငံထဲမွာ စကား၊စာေပ (၄) မိ်ဳးကို ရံုးသံုး ဘာသာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳျပဌာန္း ထားတယ္။ ဒါေႀကာင့္ သူတို႔မွာ လူမ်ိဳးေရးအရျပသနာမရွိဘူး။ ညီညြတ္တယ္၊ ေအးခ်မ္းတယ္၊ တိုးတက္တယ္။
ဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ အေျခအေန ဆိုးေတြက အျမန္လြတ္ေျမာက္ျပီးျငိမ္းခ်မ္း သာယာ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ကို တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔ တိုင္းရင္းသား အင္အားစုေတြ ပူးတြဲ ေပါင္းစည္းႀကဖို႔ လုိေနပါတယ္။ ဒီလုိ ပူးတြဲေပါင္း စည္းႀကရာမွာ ခိုင္ျမဲတဲ့ စုစည္းညီညြတ္မွဳ တစ္ရပ္ျဖစ္လာ ႏိုင္ဖို႔အတြက္္ တစ္ခ်ိန္ကဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလုိ ရုိးသားေျဖာင့္မတ္ျပီး ပြင့္လင္းတဲ့ ဒီမုိကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ေတြ လိုအပ္ေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးကို တုိင္းရင္းသားေတြ ဘက္က ဗမာေတြနဲ႔ထပ္တူ လုိလားေနတာပါ။
ဒါေပမယ့္ဒီမိုကေရစီတစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲရပ္ျပီး ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးကို ေက်ာ ခိုင္းေနမယ္ဆိုရင္ တုိင္းရင္းသားေတြ အတြက္ ကြ်န္ဘဝမွာ ဆက္ျပီး နစ္မြန္းေနရမွာမို႔ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြနဲ႔ အျပည့္အဝ လက္တြဲခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ပူးတြဲေပါင္းစည္းေရးဟာ ခိုင္မာ အားေကာင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိ သာျဖစ္ေနရင္ တိုင္းျပည္က ရင္ဆို္င္ေနရတဲ့ ဆင္းရဲႀကပ္တည္းမွဳ အေနအထားဟာ ဆက္ျပီးႀကာရွည္ေနပါလိမ့္ မယ္။
ဒါေႀကာင့္ ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒီလုိရယူႏုိင္ဖို႔ ဒီမိုကေရ စီအင္အားစုနဲ႔ တိုင္းရင္းသားအင္အားစုတုိ႔ပူးတြဲေပါင္းစည္းျပီး ဒီမိုကေရစီ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ ေရး လမ္းစဥ္ကိုခ်မွတ္ဖုိ႔ လုိအပ္ေနပါေႀကာင္း ေစတနာေကာင္းႏွင့္ တင္ျပလုိက္ပါတယ္။
Ref: ေရႊဟသၤာ-Thursday, 10 June 2010 16:31
No comments:
Post a Comment