"ျပည္သူပုိင္သိမ္းပဲြႀကီး"

(ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

သမိုင္း အစစ္ေတြကို သိရွိၾကေစဖို႕ ဆရာ့ေဆာင္းပါး အခ်ိဳ႕ကို ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာ့လမ္းစဥ္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္မွာ စက္မႈလက္မႈစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို တည္ေထာင္သည္မဟုတ္

ဘဲ တည္ရွိၿပီး အရပ္သားပို္င္လုပ္ငန္းမ်ားကိုသိမ္းယူေသာ စနစ္ျဖစ္သည္။

၁၉၆၃ ခု၊ ဇန္န၀ါရီလတြင္ ဘီအိုစီ ေရနံကုမၸဏီႏွင့္အိုင္ဘီပီ ေရနံလုပ္ငန္းကို သိမ္းၿပီး ျမန္မာ့ေရနံ ေကာ္

ပိုေရးရွင္းကို ဖဲြ႔စည္းလုိက္သည္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲတြင္ဘဏ္တုိက္ (၃၁) တုိက္ကုိ သိမ္းၿပီး လုပ္ငန္းႀကီးမ်ား

စတင္သိမ္းေတာ့သည္။ အဂၤလို - ဘားမား သတၱဳတြင္းကုမၸဏီႏွင့္ ပုလဲလုပ္ငန္းတို႔ ပါသြားၾကသည္။

စစ္တပ္မွ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္တပ္မေတာ္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး တျဖစ္လည္း

ျမန္မာႏုိင္ငံ စီးပြားတိုးတက္မႈ ေကာ္ပိုေရးရွင္း(BEDC) ႏွင့္ စစ္ဖက္ကုန္စည္ ျဖန္႔ခ်ီေရး (DSI)တို႔ကိုလည္း သိမ္းေလသည္။

စီးကရက္ ကုမၸဏီမ်ား၊ သတၱဳတြင္းလုပ္ငန္းမ်ား၊ဆပ္ျပာခ်က္လုပ္ငန္း၊ ထီးစက္လုပ္ငန္း စသည့္ စက္မႈလက္မႈ လုပ္ငန္းမ်ား၊ ပံုႏွိပ္စက္မ်ား၊ အရပ္သားပိုင္ ေက်ာင္း (၈၁၄) ေက်ာင္း၊ သာသနာျပဳေဆး႐ံု (၉) ႐ံု၊ ႐ုပ္ရွင္႐ံု (၁၈၂) ႐ံု စသည္ျဖင့္အားလံုးကို ျပည္သူပုိင္ ျပဳလုပ္သည္။

အႀကီၤးဆံုး ျပည္သူပုိုင္သိမ္းပဲြႀကီးကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႏွင့္တကြ နယ္မ်ားတြင္ပါ ၁၉၆၄ ခု၊ ဧၿပီလ (၉)ရက္ေန့တြင္ က်င္းပသည္။

အသိမ္းခံရသည့္သူမ်ား မသိၾကေစရန္ လွ်ိဳ႕၀ွက္စီစဥ္သည္။ ေထာင္ေသာင္းခ်ီေသာ ပါတီ မိတ္ေဆြဆိုသူ မ်ားႏွင့္ စစ္ဗိုလ္စစ္သားမ်ားကို သန္းေခါင္တိတိတြင္ ေအာင္ဆန္းအားကစားကြင္းႀကီး၌ စုထားသည္။ မိုးမလင္းမီတြင္ လူစုခဲြၾကၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွအျပား သြားေရာက္ကာ ပဲြ႐ံုမ်ား၊ လက္လီ လက္ကားဆုိင္မ်ား၊ သမ၀ါယမဆိုင္မ်ား၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွန္သမွ်ကို ျပည္သူပိုင္ သိမ္းလိုက္ေလေတာ့သည္။

ျပည္သူပိုင္သိမ္းရာတြင္ လုပ္ငန္းႀကီးပါက ဗိုလ္မႉးကကြပ္ကဲသည္။ အလတ္စားလုပ္ငန္းကို ဗိုလ္ႀကီး၊အငယ္စားလုပ္ငန္းကို တပ္ၾကပ္ႀကီးတို႔က ကြပ္ကဲၿပီးသိမ္းယူသည္။ လက္နက္ကိုင္စစ္သားမ်ားက ေစာင့္

ၾကပ္ေပးရသည္။

ပါတီမိတ္ေဆြမ်ားက မူလပိုင္ရွင္မ်ား၏ ေနရာတြင္အစားထိုးၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ ငန္းကို ဆက္လက္လုပ္ကုိင္ၾကသည္။

ဆုိင္ႀကီးမ်ားမွ လက္လီဆိုင္ကေလးမ်ားအထိဆုိင္ပုိင္တို႔အဖို႔ နံနက္ေစာေစာ ဆုိင္ဖြင့္ရန္သြားၾကေသာ အခါတြင္ မိမိတို႔ ဆိုင္ေရွ႕မ်ားတြင္စစ္အရာရွိႏွင့္ ပါတီမိတ္ေဆြဆိုသူမ်ားကို ေတြ႔ၾကရသည္။

ျပည္သူပိုင္ အမိန္႔ကို ဖတ္ျပၿပီး လုပ္ငန္းကိုသိမ္းယူေသာအခါတြင္ ဆိုင္ (သို႔မဟုတ္) လုပ္ငန္း၏

ေသာ့ႏွင့္ ေငြမ်ားကို အပ္ၾကရသည္။ အေရးတႀကီးေတာင္းၾကသည္မွာ လုပ္ငန္းပိုင္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ားႏွင့္ ကားေသာ့မ်ား ျဖစ္၏။ ထိုေန႔ နံနက္က စတင္ၿပီးထိုဆုိင္၊ ထိုလုပ္ငန္းမွ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္သည္ ဗုိလ္ႀကီးသို႔မဟုတ္ တပ္ၾကပ္ ႀကီးပုိင္ အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားေလေတာ့သည္။

တင္ေမာင္က ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း သမီးမ်ားကို ေက်ာင္းပို႔၊ ေက်ာင္းႀကိဳတာ၀န္ယူထားရသည္။ ျပည္သူပုိင္မသိမ္း

မီက ကားျပာေလးတစီးႏွင့္ ေက်ာင္းလာေလ့ရွိေသာေမာင္ႏွစ္မသံုးေယာက္တို႔ ေျခလ်င္လာၾကတာကို ျမင္ရၿပီး ခါတိုင္း ေျခလ်င္ေက်ာင္းတက္ေလ့ရွိသူ ကေလးတဦးက ထိုကားျပာကေလးႏွင့္ ေက်ာင္းတက္လာသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရသည္။ ကားအထဲမွ ကေလးကအမူအရာ မထူးျခားေစကာမူ စစ္ဗိုလ္ကေတာ္ႏွင့္တူေသာ ကားေမာင္းလာသူ အမ်ိဳးသမီးကို ေခါင္းတေမာ့ေမာ့ ရွိေနသည္ကို ျမင္ရသည္။

ဆိုရွယ္လစ္ သခၤါရတရားကို ႐ႈမိပါေတာ့၏။

ျပည္သူပိုင္သိမ္းပဲြတြင္ စစ္ဗိုလ္မ်ားအားကားမအပ္သူမ်ားကို ႀကီးေလးေသာ အျပစ္ကိုေပးေလ့ရွိသည္။ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီးေဂ်ာ့အို၀ဲလ္၏ `ျမန္မာျပည္မွ ေန႔မ်ား´ ၀တၳဳမွာပါရွိခဲ့သည့္ စမတ္နဲ မုကာရမ္ဒမ္ စာအုပ္ဆုိင္ဆူးေလဘုရားလမ္းတြင္ ရွိသည္။

စာအုပ္ဆုိင္ကို စစ္ဗိုလ္က လာေရာက္သိမ္းစဥ္ကပိုင္ရွင္အဖိုးႀကီးတြင္ ကားပ်က္ႀကီးတစီးရွိပါလ်က္ ကားမအပ္ေသာ အမႈအတြက္ ေထာင္ (၄) ႏွစ္အျပစ္ေပးခဲ့သည္။ အဖိုးႀကီးခမ်ာ အသက္ (၇၂)

ႏွစ္ ရွိရွာပါၿပီ။

ျပည္သူပိုင္ သိမ္းပဲြအၿပီး၌ ဆုိင္အသိမ္းခံရသူမိတ္ေဆြတဦးထံသြားၿပီး အားေပးစကား ေျပာမိသည္။ `က်ေနာ္ အျမတ္ႀကီးစား မဟုတ္ပါဘူး။ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ လုပ္ကုိင္ စားေသာက္သူပါဗ်ာ´ ဟု ညည္းေလ ေသာေၾကာင့္ `၀ိပါက၀ဋ္ေပါ့ဗ်ာ´ ဟု တရားျပေနခုိက္တြင္ လူတေယာက္၀င္လာသည္။ ပိုးလံုခ်ည္၊ ပိုးအက်ႌႏွင့္ ပဲြထိုင္သြားမည့္သူကဲ့သို႔ ၀တ္ဆင္ထားေသာ္လည္း သူ၏မ်က္ႏွာက

ေဒါသထြက္ေနဟန္ နီျမန္းေနေသာေၾကာင့္မည္သို႔မွ်၀င္မေျပာဘဲ ၾကည့္ေနမိ၏။

`လာပါဗိုလ္ႀကီး ထုိုင္ပါ၊ ထုိင္ပါ´ ဟု မိတ္ေဆြကဖိတ္သည္ကို မထိုင္ဘဲ ဆူပူစကားေျပာေလေတာ့

သည္။

`တေန႔က ဆိုင္ကို သိမ္းတုန္းက ခင္ဗ်ားအပ္တဲ့ကားမွာ အပိုဘီးမပါဘူး။ ခင္ဗ်ား ထိန္ခ်န္ထားခဲ့

တယ္။ အခု လမ္းမွာ ဘီးေပါက္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားခုိးထားတဲ့ ဘီးကို အခုအပ္ပါ´ ဟု ေဒါသႏွင့္ ေျပာသည္။ မိတ္ေဆြက `ကားမွာ အပိုဘီးပါပါတယ္။ဘီးငါးဘီး အပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကားမ်ိဳးက အပိုဘီးကိုေနာက္ခန္းမွာ မထားဘဲ ကားရဲ့ ဖလိန္ေအာက္မွာဘီးအိမ္နဲ႔ ထည့္ထားလို႔ မျမင္ရတာပါ´ ဟု ရွင္းျပသည္။`ကားကို သိမ္းတုန္းက ဘာလို႔ မရွင္းျပတာလဲ´ ဟု ဆူပူေငါက္ငမ္းၿပီး ထြက္သြားသည္။

လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ ဆိုင္ရွင္မ်ားထံမွ လုယူထားသည့္ကားကို ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥမ်ားအတြက္သံုးၾက

သည္ကို ျမင္ရသည္။

ကုန္စည္မ်ားကိုလည္း ခိုး၀ွက္ၾကသည္။ အဖိုးတန္ေသာ ကုန္ဆုိင္မ်ားကို သိမ္းရန္ တာ၀န္က်သူ စစ္ဗိုလ္မ်ား သည္ ခ်က္ခ်င္းခ်မ္းသာၾကေတာ့သည္။ကားမ်ား၊ ကုန္မ်ားကိုသာမက ဆုိင္ခန္းမ်ားကိုပါစစ္ဗိုလ္မ်ားက ခိုးၾကသည္။ ရန္ကုန္တြင္ေရာ၊ နယ္တို႔တြင္ပါ လက္လီလက္ကားဆိုင္ (၁၂၇၆၄) ဆိုင္ကိုသိမ္းၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ အမ်ိဳးတူ ကုန္မ်ား ပူးေပါင္းေရာင္းခ် မည္ဟု မူခ်မွတ္ကာ ကုန္မ်ားကို ဆိုင္ႀကီးမ်ားရွိရာသိို႔ ေျပာင္းေသာအခါတြင္ ရန္ကုန္၌ ဆုိင္ေနရာတေသာင္းခန္႔ လစ္လပ္သြားသည္။ ေအာက္ထပ္လမ္းေဘးမ်ားမွ ဆိုင္ခန္းမ်ားအျပင္ အိႏၵိယသို႔ အၿပီးျပန္သြားသူ ကုလားမ်ား၏ အိမ္ခန္းေတြပါ အစုစုအိမ္ခန္း တသိန္းခန္႔ကို စစ္ဗိုလ္ျမဴမင္းႀကီးက ကြပ္ကဲၿပီးစစ္ဗုိလ္မ်ားႏွင့္ ပါတီ၀င္ လက္နက္ခ် ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကို ေနရာခ်ေပးေလသည္။

အားလံုးလိုလိုပင္ ျပန္ေရာင္းစားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕စစ္ဗိုလ္မ်ားက အိမ္ခန္းေရာ ဆုိင္ခန္းပါ ေလးငါးလံုးရယူၿပီး တဆင့္ ေရာင္းစားသည္။

တ႐ုတ္၊ ကုလား စီးပြားေရးေစ်းကြက္ကို ဖ်က္သိမ္းရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ႏွင့္ ဆိုင္မ်ားကို သိမ္းခဲ့ေစကာမူ

စစ္ဗုိလ္မ်ားက ျပန္လည္ေရာင္းစားၾကေသာေၾကာင့္တ႐ုတ္၊ ကုလားမ်ား လက္ထဲသို႔ပင္ ျပန္ေရာက္သြား

ျပန္ေပသည္။

ဘဏ္တိုက္မ်ား၊ ဆိုင္မ်ား၊ လုပ္ငန္းမ်ားကိုသိမ္းရာတြင္ စာရင္းမရွိ၊ အင္းမရွိ ခိုးယူၾကသည္။အမ်ားစု ျဖစ္ေသာ ျမန္မာပိုင္လုပ္ငန္းမွန္သမွ်ကိုေလ်ာ္ေၾကးမေပးေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ဘီအုိစီႏွင့္ႏိုင္ငံျခားသားပုိင္ ဘဏ္တုိက္ႀကီးေတြကိုမူ ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြႏွင့္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးသည္။

ဆီြဒင္ျပည္မွ လုပ္ငန္းရွင္တဦးပုိင္သည့္ မႏၱေလးမီးျခစ္စက္ကိုလည္း ႏုိင္ငံျခားေငြႏွင့္ ေလ်ာ္ေၾကး

ေပးသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက တႏွစ္တြင္ ကိုးလတာမွ်ဥေရာပႏုိင္ငံမ်ားသို႔ သြားေရာက္ဇိမ္ခံေလ့ရွိသျဖင့္သူ

သြားေသာ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ မ်က္ႏွာမငယ္ေစ ရန္ႏိုင္ငံျခားသံုးေငြႏွင့္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးရသည္ဟု ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ စံုစမ္းသိရွိရသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းက ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကိုေၾကာက္တတ္သည့္ သူရဲေဘာေၾကာင္ေသာစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ သူႏုိင္ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားကို ရက္စက္စြာ အႏုိင္က်င့္သည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ား

သည္ စက္ဆုပ္႐ြံ႕ရွာဖြယ္ ေကာင္းလွ ေပသည္။

ျမန္မာပိုင္ဆိုပါက စာရင္းအင္း က်က်နနရွိေသာဘဏ္တိုက္မ်ားကုိပင္ ေလ်ာ္ေၾကးမေပးေစကာမူ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းကေတာ္ ေဒၚခင္ေမသန္း၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ားပိုင္ေသာလုပ္ငန္းမ်ားကို တိတ္တိတ္ပုန္း ေလ်ာ္

ေၾကး ေပးသည္။ အထပ္သားစက္လုပ္ငန္းကို သိမ္းစဥ္က လုပ္ငန္းတန္ဖိုးအားလံုးကို ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြႏွင့္

ေလ်ာ္ေၾကး ေပး႐ံုမွ်မက မိသားစုတခုလံုး အဂၤလန္သို႔သြားေရာက္ေနထုိင္ႏုိင္ရန္ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ပါ ထုတ္

ေပးသည္။ မတရားမႈ မွန္သမွ် တခုမက်န္ က်ဴးလြန္ခဲ့ေပသည္။

ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းႏွင့္ ကုန္သြယ္လုပ္ငန္းမ်ားကိုသိမ္းယူခဲ့သည္ ဂယက္အျဖစ္ ကုန္စည္မ်ား ရွားပါး

သည္ကို ရင္ဆုိင္ၾကရသည္။ ရွားပါးသျဖင့္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား တက္ေနခ်ိန္ ၁၉၆၄ ခု၊ မတ္လ (၁၇) ရက္

ေန႕တြင္ အစိုးရက ထုတ္ေ၀သံုးစြဲထားသျဖင့္ လူထု၏ လက္ထဲတြင္ လွည့္လည္သံုးစဲြေနေသာ က်ပ္

(၁၀၀) တန္ႏွင့္ (၅၀) တန္ ေငြစကၠဴမ်ားကို တရားမ၀င္ဟု ေၾကညာလုိက္သျဖင့္ လူထုႀကီးတရပ္လံုး

မဲြသြားရွာသည္။ လွည့္လည္ေနေသာ ေငြ၏ (၂၂)ရာခုိင္ႏႈန္းကို သံုးစဲြခြင့္ ပယ္ဖ်က္ေသာေၾကာင့္

အစုိးရအဖို႔ က်ပ္ (၉၁၅.၈) သန္း အျမတ္ရသြား သည္။ လူထုမွာ က်ပ္ (၉၁၅.၈) သန္း မဲြရသည္။

လူထု မည္သို႔ ခံရေစကာမူ အစိုးရက အနည္းငယ္မွေလွ်ာ့မေပး၊ ၁၉၆၆ ခု၊ ဇန္န၀ါရီလ (၆) ရက္ေန႔တြင္

ကုန္သြယ္ေရး အမိန္႔သစ္ထုတ္ကာ ခ်ဳပ္ကိုင္ျပန္သည္။ကုန္စည္အမ်ိဳးအစား (၄၆၀) ကို အရပ္သားမ်ား မထိရ

ဘဲ အစိုးရကသာ ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ ရွိေတာ့သည္။ ဖဲြႏု၊ဆန္ကဲြမွ စတင္ၿပီး နႏြင္းတက္အထိ ေတာ္လွန္ေရး

အစုိးရကသာ သိုေလွာင္ခြင့္၊ ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ ရွိေတာ့သည္။

ထိုကဲ့သို႔ ပုဂၢလိက အရပ္သားပိုင္ လုပ္ငန္းမ်ားကိုစစ္ဗိုလ္မ်ားက လုယက္သည့္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး

စနစ္ကို ထူေထာင္ေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံ၏ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးမ်ား က်ဆင္းပ်က္ျပားသြားေလေတာ့

သည္။

၁၉၆၄-၆၅ ခုႏွစ္က လယ္ယာကုန္ထုတ္လုပ္မႈတန္ဖိုး (၂၅၂) ကုေဋရွိခဲ့ရာမွ ၁၉၆၅-၆၆ ခုႏွစ္မွာ

(၂၄၁) ကုေဋအထိ က်ဆင္းသြားသည္။

အထူးသျဖင့္ ဆန္ရွားသြားသည္။၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လတြင္ စပါးခင္းမ်ားအၾကားတြင္ရွိေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး၌ ဆန္ျတ္သြားေသာေၾကာင့္ လူထုႀကီး မ်က္သလဲဆန္ပ်ာျဖစ္ၾကရသည္။ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လံုးမွလူအမ်ားသည္ဆန္ထြက္ရွာေနၾကရသျဖင့္ ႐ံုးမ်ား၊ ဆိုင္မ်ားပိတ္သြားသည္။ ထိုအခါ စစ္စံုေထာက္မ်ားက တ႐ုတ္အမ်ိဳးသားမ်ားကိုလုိက္လံ႐ိုက္ႏွက္ၾကၿပီး တ႐ုတ္-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္းကို ဖန္တီးကာ လူထုႀကီး၏ေသြးျဖင့္ ဆန္ျပသာနာကို ေျဖရွင္းသည္။မ်ားစြာ ရက္စက္ယုတ္မာလွသည္။

လူထုႀကီးမွာ ေက်ာေကာ့ၿပီး ခံၾကရသည္။

Andrew Soe

၈ ဇန္နဝါရီ ၂၀၁၅။

*( ပံုမ်ားမွာ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ျမင္ကြင္း

ဓတ္ပံု တခ်ိဳ႕ ျဖစ္သည္)။

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=426159477533860&id=322940827855726

- Posted using BlogPress from my iPhone