စီးပြားေရး
ႏိုင္ငံျခားမွာတကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့စီးပြားေရးပံုျပင္တစ္ခုကိုေျပာပါ႔မယ္။
ေျမပဲျဖစ္ထြန္းတဲ့ရြာတစ္ရြာရိွပါတယ္။ေျမပဲေပၚခ်ိန္မွာလယ္သမားမ်ားဟာမိမိစိုက္ေသာေျမပဲမ်ားကိုနီးစပ္ရာရြာေစ်းမွာျဖစ္ျဖစ္၊ပြဲရံုမွာျဖစ္ျဖစ္သြားေရာင္းခ်ၾကပါတယ္။သူတို႔ပုိက္ဆံနဲ႔တစ္ကီလိုတစ္က်ပ္ေရာင္းပါတယ္။
အဲဒါ လယ္ယာစီးပြားေရးတဲ့။
ေနာက္မွာေတာ့ေျမပဲကိုအေျခာက္လွမ္းၾကတယ္။ေျမပဲမူန္႔မ်ဳိးစံုလုပ္လာၾကတယ္။ေျမပဲမူန္႔အလုပ္ရံုေတြေပၚလာတယ္။ေျမပဲ၀ယ္လိုအားမ်ားလာပါတယ္တစ္ကီလို ( ၁၀ ) က်ပ္နဲ႔ေရာင္းပါတယ္။
အဲဒါ စက္မူစီးပြားေရးတဲ့။
အခ်ဳိ႔လူေတြကေျမပဲကိုေသေသခ်ာခ်ာအထုပ္လွလွေလးေတြထုပ္ၿပီးၿမိဳ႔မွာရိွတဲ့စူပါမတ္ကက္တို႔၊စတိုးဆိုင္တို႔၊ေရွာ့ပင္းေမာတို႔ေတြမွာတင္ေရာင္းသတဲ့။တစ္ကီလို ( ၂၀ ) ရတယ္။အဲဒါ ကုန္သြယ္စီးပြားေရးတဲ့။ေနာက္ပိုင္းမွာ အခ်ဳိ႔လူေတြကေျမပဲကို ပိုမိုအရသာရိွေအာင္ျပဳျပင္မြန္းမံၿပီးအထုတ္ေသးေသးေလးထဲထည့္ကာဟိုတယ္ေတြ၊ကာရာအိုေကေတြ၊ဘားဆိုင္ေတြ၊ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြမွာရိွတဲ့ေကာင္တာမွာ သြားတင္ေရာင္းပါတယ္။တစ္ကီလို ( ၃၀ ) ရတယ္။
အဲ႔ဒါ ၀န္ေဆာင္မူ႔စီးပြားေရးတဲ့။
အဲဒီရြာမွာရိွတဲ့စီးပြားေရးအေမွ်ာ္အျမင္ရိွတဲ့လူေတြဦးေဆာင္ၿပီးေျမပဲကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီးေျမပဲမူန္႔အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ေျမပဲဟင္းလ်ာအမ်ုဳိးမ်ဳိး၊ ေျမပဲျခံအလွ၊ ေျမပဲ ျပဳျပင္မြမ္းမံပံုအဆင့္ဆင့္စသည္တို႔ကို၀ိုင္းရံၿပီးခရီးသြားအပမ္းေျဖလုပ္ငန္းနဲ႔ဆက္စပ္သြားေအာင္ဖန္တီးပါတယ္။ခရီးသြားတိုးရစ္မ်ားေျမပဲစိုက္၊ေျမပဲမြမ္းမံစတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္ေတြမွာကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ႏိုင္တဲ့အထိဖန္တီးေပးထားပါတယ္။အဲဒီရြာမွာေနထိုင္တဲ့လယ္သမားမ်ားတစ္ရက္ကို ဖ်မ္းမ်ွ ( ၂၀၀ ) အထိ၀င္ေငြရိွသြားတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲ႔ဒါကို သူတို႔က
Experience Economy ထိေတြ႔ စီးပြားေရးလို႔ေခၚသတဲ့။
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔စီးပြားေရးတိုးတက္ေအာင္အေကာင္အထည္ေဖၚတာခ်င္းအတူူတူအေမွ်ာ္အျမင္ရိွၿပီးေ၀းေ၀းၾကည့္က်ယ္က်ယ္ေတြးႏိုင္ပါမွလမ္းေၾကာင္းမွန္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
လုပ္ေဆာင္တတ္ရင္ေျမပဲေတာင္မွရတနာျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။အကိုင္အတြယ္မတတ္ရင္ရတနာလည္းေျမပဲျပန္ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
တိုင္းျပည္စီးပြားေရးပဲ့ကိုင္ေနၾကေသာ႒ာနအသီးသီးမွပုဂၢဳိလ္ႀကီးမ်ားအေမွ်ာ္အျမင္ရိွတယ္ဆိုတာကိုလည္းယံုၾကည္ပါတယ္။
Credit;Saya Aung Ko Latt
No comments:
Post a Comment