ျမန္မာလူမ်ဳိးႏွင့္ အက်င့္ဆိုး

10:03mwrn

(ျမန္မာကို ျမန္မာက ႐ႈတ္ခ်ထိုက္သေလာ)
ေရႊဥေဒါင္း
ၾသဂုတ္ ၁၆၊ ၂၀၁၁

“ဗမာလုပ္လိုကမွျဖင့္ ဒီလိုခ်ည္းပဲ”၊ “ဗမာေတြကိုက ဘယ္ေနရာမွမေကာင္းပါဘူး”၊ “ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ၊ ဗမာလုပ္ တာကိုး”၊ “ေရႊဗမာေတြကိုက ဘာတစ္ခုမွျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တာမရွိပါဘူး” အစရွိေသာ ႏွိပ္နယ္စကား၊ ခ်ဳိးဖဲ့စကား၊ ကဲ့ရဲ႕စကား၊ ႐ႈတ္ခ်စကားမ်ားသည္ မၾကာခဏျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိသည္ကို ၾကားမိၾကေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ေသာ အသံုး အႏႈန္းသည္ အဂၤလိပ္တို႔လက္ထက္တြင္ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ တိုးတက္လာခဲ့၍ အဂၤလိပ္တို႔ေျပးခါနီး ကာလအပိုင္း အျခားတြင္ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္သျဖင့္ အမ်ားဆံုးသံုးႏႈန္းေျပာဆိုၾကသည္ဟု ဆိုရေပမည္။

၀မ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းေသာအခ်က္မွာ ထိုစကားကို သံုးႏႈန္းေျပာဆိုေနၾကေသာ သူမ်ားသည္ တ႐ုတ္လူမ်ား လည္းမဟုတ္။ ကုလားလူမ်ဳိးမ်ားလည္းမဟုတ္။ တ႐ုတ္ႏွင့္ ကုလားကျပားမ်ားလည္းမဟုတ္။ ျမန္မာစစ္စစ္ဆိုေသာ လူမ်ား၏ပါးစပ္မွ ထြက္လာေလ့ရွိသည္အတြက္ေၾကာင့္ သာ၍ ၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းလွ၏။ အခ်ဳိ႕ေသာသူတို႔သည္ ထို စကားမ်ဳိးကို သံုးႏႈန္းၾကေသာအခါတြင္ ၀မ္းနည္းေသာေလသံမ်ဳိးလည္းမပါ။ ထိုကဲ့သို႔ ႏိွပ္နယ္ခ်ဳိးဖဲ့ရျခင္းကိုပင္ အရ သာရွိဟန္လကၡဏာႏွင့္ ေလးေလးနက္နက္ပက္ပက္စက္စက္ ခ်ဳိးဖဲ့ေျပာဆိုရက္သည္ကိုေတြ႕ရပကား ျမန္မာအစစ္ပင္ ဟုတ္ပါေလ၏ေလာဟု ယံုမွားျခင္းပင္ ျဖစ္ရေလာက္ေပ၏။ တ႐ုတ္လူးမ်ဳိးက ျမန္မာအားထိုမွ်ေလာက္ ခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ့ဖဲ့ေျပာ ဆိုျခင္းကို ၾကားရဖူးသည္မရွိ။ ေျပာလွ်င္လည္း ျမန္မာက ခံမည္မဟုတ္။ ကုလားလူးမ်ဳိးက ဤမွ်အထိ ႐ႈတ္ခ်ျခင္းကို ၾကားရဖူးသည္မရွိ။ ၾကားရလွ်င္လည္းျမန္မာက ခံမည္မဟုတ္။ အဂၤလိပ္က ေျပာလွ်င္ ခံႏိုင္ၾကမည္မဟုတ္။ ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုေနၾကသူမ်ားကား ျမန္မာမ်ားပင္ျဖစ္၏။ တ႐ုတ္သည္ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးအားလည္းေကာင္း၊ ကုလားသည္ ကုလားလူမ်ဳိးအားလည္းေကာင္ ထိုကဲ့သို႔ လူမ်ဳိးလိုက္ခ်ီ၍ ရြတ္ခ်ေျပာဆိုျခင္းကို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မၾကားခဲ့ရဖူးေခ်။ ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္သာလွ်င္ ‘မႈိးခ်ဳိးမွ်စ္ခ်ဳိး’ တစ္တစ္ခြခြ လူမ်ဳိးလိုက္ခ်ီ၍ သိမ္းက်ဳံး႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုေနၾက သည္ျဖစ္ရာ ထိုကဲ့သို႔ ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုေနၾကျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းမွာကား ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္သာလွ်င္ အထင္အျမင္ေသးသိမ္ေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေခ်၏။ မိမိလူမ်ဳိးကို မိမိတုိ႔က ဤမွ်ေလာက္ အထင္အျမင္ေသးသိမ္ စုတ္ပဲ့ေနၾကပါလွ်င္ အျခားလူမ်ဳိးတို႔က အဘယ္မွာ ဆိုဖြယ္ရာရွိပါေတာ့အံ့နည္း။
ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ ထို႔ကဲ့သို႔ ပက္ပက္စက္စက္ ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ျခင္းခံထိုက္ေလာက္ေအာင္ အကယ္ပင္ ယုတ္ညံ့ သိမ္ဖ်င္း ေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္ေလသေလာဟု ေရွးဦးစြာဆန္းစ္ဖို႔လိုေပ၏။ လူအသီးသီးျဖစ္ေစ ဤနယ္သား၊ ထိုနယ္သား၊ ဤျပည္ သား၊ ထိုျပည္သား၊ ဤတိုက္သား၊ ထိုတိုက္သား၊ ေရွ႕တိုင္းသား၊ အေနာက္တိုင္းသား စသည္ျဖင့္ အစုလိုက္အုပ္လိုက္ ေပါင္းစည္း၍ျဖစ္ေစ၊ အေကာင္းအဆိုးဟူ၍ ပိုင္းျခားစစ္ထုတ္လိုက္ေသာအခါ ေကာင္းေသာအရည္အခ်င္းေတြခ်ည္ စုပံု၍ေနေသာ လူဟူ၍လည္းမရွိ။ လူမ်ဳိးဟူ၍လည္းမရွိ။ တိုက္သားဟူ၍လည္းမရွိ။ ဆိုးယူတ္ေသာ အရည္အခ်ဳိးေတြ ခ်ည္ စုပံု၍ေနေသာ လူဟူ၍လည္းမရွိ။ လူမ်ဳိးဟူ၍လည္းမရွိ။ တိုက္သားဟူ၍လည္းမရွိႏိုင္ေၾကာင္းကို ဦးေခါင္းပါသူဟူ သမွ် ၀န္ခံေပလိမ့္မည္။

● ပ်င္းရိျခင္းႏွင့္ သတၱ၀ါသေဘာ

ယင္းသို႔ျဖစ္လွ်င္ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ အျခားလူမ်ဳိးနည္းတူ ေကာင္းျမတ္ေသာ အျခင္းအရာႏွင့္ ညံ့ဖ်င္းေသာ အျခင္းအရာတို႔ ေရာစပ္စုေပါင္းလ်က္ရွိသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အျပစ္အနာဆာကို ေရွးဦးစြာေဖာ္ျပရမည္ဆိုေသာ္ လူမ်ဳိးကြဲမ်ားက အျပစ္ဆိုတတ္ၾက၍ ကၽြႏု္ပ္တို႔ကိုယ္တိုင္ မျငင္းမကြယ္ႏိုင္ေသာ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးၾကရမည့္အခ်က္တစ္ခု သည္ကား ပ်င္းရိျခင္းပင္ျဖစ္ေပ၏။ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ ကုလားႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ တ႐ုတ္ႏွင့္ျဖစ္ေစ ႏိႈင္းစာလိုက္ေသာ္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္လုပ္၍ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ေနထိုင္လိုေသာ စိတ္သေဘာမ်ဳိးရွိတတ္ေၾကာင္းကို ၀န္ခံၾကရေပမည္။ ၎စိတ္သေဘာကိုပင္ ပ်င္းရိသည္ဟူ၍ ေခၚဆိုၾက၏။ ေခၚဆိုလွ်င္လည္း ေခၚဆိုထိုက္ပါေပ၏။ သို႔ေသာ္ ပ်င္းရိျခင္း၊ လံု႔လ၀ီရိယ ရွိျခင္းစေသာ အျခင္းအရာတို႔မည္သည္ အေၾကာင္းႏွင့္ အက်ဳိးဖန္းတီးစီမံလ်က္ရွိေသာ ဤေလာကႀကီး၌ မူလရင္းအေၾကာင္းမ်ားရွိၾကရမည္သာျဖစ္၏။ သတၱ၀ါဟူသမွ်တို႔၏ နဂိုသေဘာရင္းမွာ တတ္ႏိုင္သမွ် အနည္းဆံုး အလုပ္လုပ္၍ အမ်ားဆံုး စည္းစိမ္သုခ ခံစားလိုၾကၿမဲ ဓမၼတာျဖစ္၏။ တတ္ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ လက္တစ္ဖက္ ေျမႇာက္ခါမွ်ႏွင့္ပင္ ၀တ္မႈ၊ စားမႈ၊ ေနမႈ၊ ထိုင္မႈႏွင့္တကြ စည္းစမ္ခံထားမႈအတြက္ပါ လံုေလာက္စြာ ရလိုၾကသည္သာျဖစ္၍ လက္တစ္ဖက္ေျမႇာက္ကာမွ်ႏွင့္ လိုသေလာက္ရခဲ့လွ်င္ လက္ႏွစ္ဖက္ေျမႇာက္လိုေသာ သတၱ၀ါ၍မရွိေခ်။

● ျမန္မာလူမ်ဳိးအျပစ္ေလာ

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ျမန္မာျပည္သည္ အဂၤလိပ္တို႔မ၀င္ေရာက္ဖူးေသးမီတစ္ခါက အလြန္တရာဆူၿဖိဳးေခ်ာင္ခ်ိခဲ့ေသာ တိုင္း ျပည္ျဖစ္သည္တစ္ေၾကာင္း၊ ၃၀ ၄၀ ေပးရေသာ ဘြတ္ဖိနပ္မ်ဳိး၊ သကၠလပ္အက်ႍမ်ဳိး၊ တစ္နပ္စာအတြက္ ေလးငါးက်ပ္ တန္းေသာ အစားအစာမ်ဳိး အစရွိသည္တို႔ မရွိခဲ့ဖူးသည္တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ အလုပ္လုပ္လိုက္လွ်င္ တစ္အိမ္ေထာင္လံုးအတြက္ စားဖို႔၊ ၀တ္ဖို႔၊ ေနထိုင္ဖို႔ လံုေလာက္စြာ ရရွိခဲ့ကား က်န္ေသာ အိမ္သူအိမ္သားမ်ားသည္ ၀တ္ကာ၊ စားကာ၊ သနပ္ခါးလိမ္းကာ၊ ျခင္းလံုးခတ္ကာျဖင့္ ေခ်ာင္ခ်ိသက္သာစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ၾက၏။ ေမာ္ေတာ္ကားစီးမႈအတြက္သူတစ္ပါးႏွင့္ ဂုဏ္ၿပဳိင္အားက်ရန္လည္းမရွိ၊ သံုးထပ္တိုက္ႀကီး တည္ေဆာက္ျခင္းအားျဖင့္ သူတစ္ပါးထက္သာေအာင္ႂကြား၀ါလိုေသာ စိတ္ဆႏၵမ်ဳိးလည္းမရွိ၊ အလြန္စုတ္ျပတ္လြယ္၍ ပါးလႊာလွေသာပဒုမၼာ အက်ႍပါးမ်ဳိးကို ၀တ္ဆင္လိုျခင္းလည္းမရွိ။ ေသာက္႐ွဴလိုျခင္းလည္းမရွိ။ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္အလုပ္လုပ္၍ ခပ္ေခ်ာင္ ေခ်ာင္ေနထိုင္စားေသာက္လာခဲ့ၾကေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့၏။ ထို႔ကဲ့သို႔ ၀မ္းစာအတြက္လည္းေကာင္း၊ အားအတြက္လည္းေကာင္၊ ေနမႈ ထိုင္မႈတြက္လည္းေကာင္း လႈပ္ကာ လွက္ကာႏွင့္ လံုေလာက္စြာရရွိခဲ့ၾကေသာ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးသည္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲ၍ ပင္ပန္းႀကီးစြာအားထုတ္လုပ္ကိုင္ရန္ ပ်င္းရိျခင္းရွိၾကသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာမဟုတ္။ သတၱ၀ါတို႔၏ ဓမၼတာသေဘာအတိုင္းမွ်သာ ျဖစ္ေခ်၏။ ထိုမွ်ေလာက္ အသက္ေမြးေခ်ာင္ခ်ိ လာခဲ့ေသာ လူမ်ဳိးသည္ လွ်ာထြက္မတတ္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္မွ ၀မ္းခါး မ၀တ၀ မလွတလွ ရရွိႏိုင္ၾကသည့္ ကုလားျပည္မွ ကုလားလူမ်ဳိး၊ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ စံထိုးႏိႈင္းယွဥ္ျခင္းခံရသည့္အခါ ပ်င္းရိသည္၊ ေပါ့ေလ်ာ့သည္ဟူ၍ စြပ္စြဲျခင္းခံၾကရ ျခင္းမွာ အံ့ဖြယ္ရာမဟုတ္လွေခ်။ အမွန္စင္စစ္ေသာ္ကား ျမန္မာသည္ ပ်င္းႏိုင္ေသာအေျခရရွိခဲ့ဖူး၍ ပ်င္းရိျခင္း၌ အ က်င့္ပါေနေသးျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေပ၏။ မည္သည့္လူမ်ဳိးပင္ျဖစ္ေစ ျမန္မာကဲ့သို႔ ေခတ္ေကာင္း ေခတ္ေအးမ်ဳိးမီခဲ့ဖူးလွ်င္ ျမန္မာႏွင့္ အလားတူစြာပ်င္းရိၾကမည္သာ ျဖစ္ေခ်၏။ ပ်င္းရိျခင္းကို အျပစ္တစ္ခုလုပ္၍ ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ ထိုအျပစ္ သည္ ျမန္မာလူမ်ဳိး၏အျပစ္မဟုတ္။ ၀မ္းစာရွာရန္ ေခ်ာင္ခ်ိခဲ့ဖူးသည့္ ျမန္မာျပည္၏အျပစ္ဟူ၍သာ ဆိုရန္ရွိေပ၏။

● အႏွစ္တစ္ရာႏွင့္ တစ္ႏွစ္

ထို႔ျပင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ခန္႔မွ် အုပ္စိုးသြားသည့္ အဂ္လိပ္တို႔ကလည္း ျမန္မာမ်ားအား ပ်င္းရိသည္ဟု စြပ္စြဲေျပာဆိုသြားၾကာေသာ္လည္း ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ ေခြၽးလံုး ေခြၽးေပါက္က်ေအာင္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အလုပ္လုပ္ကိုင္ သြားၾကသည္မႈရွိေခ်။ ပန္ကာေအာက္တြင္ ကေလာင္တံႏွင့္ လက္မွတ္ေရးထိုးရေသာ အလုပ္မွ်ေလာက္ႏွင့္ နင့္ ေလာက္ေအာင္ လခႀကီးမ်ားယူလ်က္ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ခံစားစံစားသြားၾကျခင္း အားျဖင့္ နမႈနာျပသြားၾက သည္ကိုသာလွ်င္ ေတြ႕ျမင္လိုက္ၾကရ၏။ ၎တို႔၏အေနအထိုင္ကို ေတြ႕ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ ျမန္မာတို႔၌ စည္းစိမ္ခံမႈ အတြက္ သြားရည္က်ရေသာ စိတ္မ်ဳိးသာျဖစ္ေပၚၾက၍ ပင္ပန္းႀကီးစြာအလုပ္လုပ္လိုေသာ စိတ္သေဘာမ်ဳိးမူကား အ လွ်င္းပင္မျဖစ္ေပၚႏိုင္ခဲ့ေခ်။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခါ နိပၸန္တို႔ေရာက္လာၾကရာတြင္မူကား “စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြေတာင္ အလုပ္ ၾကမ္းလုပ္ၾကသည္။ လူႀကီးေတြေတာင္ လူငယ္ေတြႏွင့္အတူ အလုပ္လုပ္ၾကသည္” ဟူေသာစကားမ်ားသည္ အရပ္ထဲ တြင္ တစ္ေန႔တျခားေျပာဆိုစ ျပဳလာၾကၿပီးျဖစ္ရကား ပင္ပန္းႀကီးစြာအလုပ္လုပ္မႈႏွင့္ ပတ္၍ အဂၤလူမ်ဳိးတို႔က ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ခန္႔မွ်ႏွင့္ သင္ျပရန္မတတ္ႏိုင္ သင္ခန္းစာကို နိပၸန္တို႔က တစ္ႏွစ္ခန္႔ အတြင္းသင္ျပႏိုင္သည္ဟု ဆိုရေပ မည္။

● ဂ်ာမနီျပည္၏စနစ္

ဤေနရာ၌ ဂ်ာမနီျပည္တြင္း ဟစ္တလာအသံုးျပဳလ်က္ရွိေသာ စနစ္ကိုဆိုရာအစိုးရတို႔က ျမန္မာျပည္တြင္ အျမန္ဆံုး နည္းယူအသံုးျပဳၾကလွ်င္ အလြန္ေကာင္းမြန္ေပလိမ့္မည္။ ဂ်ာမနီျပည္၌ သူေဌးသားျဖစ္ေစ၊ အမတ္ႀကီး၏သာ ျဖစ္ေစ၊ အရာရွိႀကီး၏သာျဖစ္ေစ လူလားေျမာက္ေသာအခ်ိန္အရြယ္တြင္ အျခားေသာ လူဆင္းရဲမ်ား၏သားမ်ားႏွင့္ အတူလမ္း ေဖာက္ျခင္း၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံစိုက္မ်ဳိးျခင္းစေသာ ကူလီအလုပ္ၾကမ္းမ်ဳိးကို ၁၀ လတိုင္တိုင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ ရြက္ၾကရ ေလသည္။ သူေဌးသားႏွင့္ ထင္းေခြသမားသားတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ အရာရွိသားမ်ားႏွင့္ ကူလီ၏သားသည္လည္း ေကာင္း တစ္ခန္းတည္းအတူေန၊ အတူအိပ္၊ အတူစားၾကရလ်က္ လယ္ျပင္ထဲတြင္ အက်ႍကိုတံုးလံုးခြၽတ္ ကာ ပခံုးခ်င္း ယွဥ္လ်က္ ရက္ေပါင္း ၃၀၀ ကာပတ္လံုးတန္းတူညီတူ အလုပ္လုပ္ၾကရေလသည္။ အိမ္မွ ထမင္းပို႔ရျခင္း၊ အိပ္ရာလိပ္ ပို႔ရျခင္းမရွိေစရ။ တစ္တန္းတည္းစား၍ တစ္တန္းတည္းအိပ္ၾကရေလသည္။ အဂၤလိပ္တို႔ကိုအားက်ျခင္းအားျဖင့္ အလုပ္ၾကမ္းကို ေၾကာက္ရြံ႕၊ ဟန္ႀကီးပန္ႀကီး လုပ္ခ်င္တတ္လွေသာ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးလူငယ္မ်ားအတြက္ ၎စ နစ္ထက္ေကာင္းမြန္ေသာ စနစ္တစ္ခုကို ကြၽႏု္ပ္တို႔စဥ္းစားစိတ္ကူး၍မရႏိုင္ေအာင္ ရွိေခ်ေတာ့၏။ ထိုကဲ့သို႔ေလ့က်င့္ ေပးရလွ်င္ ပ်င္းရိသည္ဟူေသာ စြပ္စြဲခ်က္သည္လည္း ပေပ်ာက္သြားတန္ရာေခ်သည္။

● စြပ္စြဲခ်က္မ်ား

ျမန္မာလူမ်ဳိးကို စြပ္စဲြေသာ အခ်က္မ်ားအနက္ ပ်င္းရိျခင္းကို ထုတ္ႏုတ္လိုက္သည္ရွိေသာ ေကာင္က်စ္စဥ္းလဲျခင္း၊ မညီညြတ္ျခင္း၊ မ႐ိုးေျဖာင့္တတ္ျခင္း စသည့္အျခင္းအရာမ်ား ၾကားရဖူးတတ္၏။ မညီညြတ္ျခင္းဆိုေသာ အျခင္းအရာ မွာ အိမ္ရွင္ျဖစ္ေသာျမန္မာမ်ားကို ဧည့္သည္ျဖစ္ေသာကုလားမ်ား၊ တ႐ုတ္မ်ားႏွင့္ႏိႈင္းစာလိုက္လွ်င္ အနည္းငယ္ ေအာက္က်ေနာက္က် ရွိေနသကဲ့သို႔ မွတ္ထင္ရန္ရွိေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသ္ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာသည္းတို႔ မည္သည္ အျခား ေသာၿမိဳ႕တစ္ရြာ၌ ဆံုစည္းၾကသည့္အခါ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သည္းခံဆက္ဆံတတ္သည္ျဖစ္၍ ညီညြတ္ ေသာေဘာသည္ ဓမၼတာအေလ်ာက္ ေပၚေပါက္ရၿမဲျဖစ္ေလသည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာမ်ားသည္လည္း ကုလားျပည္၊ အဂၤလိပ္ျပည္၊ ဂ်န္ပန္ျပည္ စသည္တို႔၌ ေတြ႕ဆံုၾကသည့္အခါ အလြန္ညီညြတ္ၾကည္ဟု ၾကားရဖူးေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ လူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ မညီညြတ္ေသာသေဘာသည္ ေသြးထဲတြင္ ပါ၀င္ေနသည္ဟု မဆိုစေကာင္းေပ။
ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲျခင္း၊ မ႐ိုးေျဖာင့္ျခင္းစေသာ စြပ္စြဲခ်က္တို႔မွာ အိႏိၵယတိုင္းသားမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာဆက္ဆံျခင္း အလြန္းနည္းပါးေသာ သူတို႔၏စြပ္စြဲခ်က္ေလာက္သာျဖစ္ေခ်၏။ လူမ်ဳိးတကာႏွင့္ ဆက္ဆံဖူးသူတို႔ကမူကား ျမန္ မာလူ မ်ဳိးကို ထုတ္ႏုတ္ေရြးခ်ယ္၍ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲေသာ လူမ်ဳိးဟုထုတ္ေဖာ္စြပ္စြဲျခင္းျပဳၾကမည္မဟုတ္ေခ်။ စင္စစ္ေသာ္ ကား ေလာက၌ ႐ိုးေျဖာင့္ေသာ လူမ်ဳိးဟူ၍ ခ်ီးမြန္းရန္လည္းေကာင္း၊ ေကာက္က်စ္ေသာလူမ်ဳိးဟူ၍လည္းေကာင္း လူ မ်ဳိးသီးျခားရွိႏိုင္မည္မဟုတ္ေပရာ လူတစ္မ်ဳိးႏွင္တစ္မ်ဳိး ပိန္မသာ လိန္မသာ မွ်ာေလာက္သာ ရွိေနၾကေပလိမ့္မည္။ ႐ိုး ေျဖာင့္ျခင္း၊ ေကာက္က်စ္ျခင္းဆိုေသာ အျခင္းအရာမွာ လူမ်ဳိးေပၚ၌မတည္ဘဲ လူတို႔၏အေျခအေနအေပၚ၌ တည္ေန တတ္သည္ျဖစ္ေပရာ လူဆင္းရဲဟူ၍ အလြန္နည္းပါးလွေသာ ပါရမီလူမ်ဳိးမ်ားအနက္တြင္ သူခိုးဓားျပဟူ၍ အလြန္နည္း ပါးျခင္းကို ကြၽႏ္ုပ္တို႔ နားလည္ႏိုင္ၾကေပသည္။

● ထူးျခားေသာျမန္မာ့ဂုဏ္

ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ ညံ့ဖ်င္းသည္ဟူ၍ စြပ္စြဲျခင္းခံရေသာ အျခင္းအရာမ်ားကို ရွင္းလင္းေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ရာ ယခုအခါ၌ ျမန္မာတို႔၏ေကာင္းျမတ္ေသာ ဂုဏ္အျခင္းအရာမ်ားအေၾကာင္းကို ေဖာ္ထုတ္ေရးသားရေပဦးအံ့။ သင္ၾကား၍ တတ္ ေျမာက္လြယ္ျခင္းအရာဌာန၌ ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ ကမာၻေပၚရွိ မည္သည့္လူမ်ဳိးႏွင့္မဆို ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္ေလာက္ေပရာ ‘ပါး ရည္နပ္ရည္’ ရွိျခင္း၊ အတိုအတြာဘက္၌ ဉာဏ္သြားျခင္းစေသာ အရာဌာနမ်ဳိးတြင္မူကား ျမန္မာသည္ကမမာၻတြင္ အ လြန္ကြၽမ္းက်င္လိမၼာေသာ ဗိုလ္ကျပားကေလးမ်ားက အခ်ဳိ႕ေနရာတြင္ ျမန္မာဉာဏ္ကို (ညစ္ပတ္ျခင္းမဟုတ္) အသံုး ျပဳျခင္းအားျဖင့္ အဂၤလိပ္မ်ားကိုႏိုင္ရသည္ဟု ၀န္ခံေျပာဆိုသည္ကိုၾကားရဖူး၏။ စင္စစ္မွာ အေသးအဖြဲႏွင့္ ပတ္သက္ သည့္ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေပၚေသာအျခင္းအရာမ်ဳိးမွာ ကမာၻေပၚတြင္ မ်ဳိးလိုက္ ႐ိုးလိုက္ခ်ီ၍ ျမန္မာတစ္မ်ဳိးတည္း၌သာ ရွိ သည္ဟူ၍ ကြၽႏု္ပ္တို႔ဆိုခ်င္၏။ အလြန္းနည္းပါးနပ္ေသာ အျခားလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္တေလ၌ ၎ဉာဏ္မ်ဳိးေတြ႕ရတတ္ သည္မွန္ေသာ္လည္း လူမ်ဳိးလိုက္ျခံ၍ အနည္းႏွင့္အမ်ားရွိတတ္ လူမ်ဳိးလိုက္ျခံဳ၍ အနည္းႏွင့္အမ်ားရွိတတ္သည္ ကား ျမန္မာတစ္မ်ဳိးတည္းသာရွိ၏။ အျခားလူမ်ဳိးပါးလွ်င္ ျမန္မာအိပ္ေနသေလာက္ရွိသသည္ဟု ဆိုခ်င္၏။ ဤကား ျမန္မာ လူမ်ဳိး၏ ထူးကဲေသာအခ်က္ေပတည္း။ ဤအျခင္းအရာကို ၀န္မခံလိုေသာျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့လွ်င္ ထိုသူ၌ ထိုအရည္အခ်င္းမ်ဳိး ခ်ဳိ႕ငဲ့ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရမည္ဟု ကြၽႏု္ပ္တို႔ဆိုလို၏။

● ျမန္မာႏွင့္ ဒါနမႈ

ထို႔ျပင္ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြၽႏု္ပ္တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိး၌ ထူးကဲေသာအခ်က္ကို မၾကားေသးမီက ကြၽႏု္ပ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရသည္မွာ စိတ္ႏွလံုးကို အလြန္ထိခိုက္သျဖင့္ တစ္သက္ပတ္လံုး မေမ့ႏိုင္ေအာင္ရွိေတာ့၏။ ရန္ ကုန္ၿမိဳ႕ကို နိပၸန္ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားက ေရွးဦးစြာဗုံးမ်ားႀကဲခ်စဥ္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ မီးသေဘၤာ၊ မီးရထား စသည္ တို႔ျဖင့္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အရြာရြာတို႔သို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ၾက၏။ ထိုစဥ္အခါ အရပ္ရပ္ေသာဆိပ္ကမ္း၊ အရပ္ရပ္ေသာ ဘူ တာ႐ံုစသည္တို႔မွ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္တို႔ျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ‘ဗံုးေျပး’ ဒုကၡိတ မ်ားအား ေပးေ၀လွဴဒါန္းၾကရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး စား၍မကုန္ႏိုင္၊ ေသာက္၍မကုန္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနေတာ့၏။ တတ္ ႏိုင္သူမ်ားက ေထာပတ္ထမင္း၊ ဒံေပါက္ထမင္း၊ ၾကက္သားဟင္း၊ ဆိတ္သားဟင္းစသည္တို႔ျဖင့္ အထုတ္လိုက္ ရက္ ေရာစြာေပးေ၀ၾကရာ မႂကြယ္၀သူအလွဴရွင္မ်ားကလည္း သေရစာ၊ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းထုပ္၊ လက္ဖက္ထုပ္ စသည္တို႔ျဖင့္ တတ္အားသမွ် ေ၀ငွေပးကမ္းၾက၏။ တစ္ခုေသာဘူတာ႐ံုတြင္ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အမယ္ႀကီးတစ္ေယာက္ သည္ မိမိတို႔၏အခင္းမွ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႏႈတ္ယူလာခဲ့ဟန္လကၡဏာရွိသ့္ ပဲစားဥတြဲမ်ား ကို လက္ႏွစ္ဖက္တြင္ မႏိုင့္တႏိုင္ဆြဲလ်က္ ကြၽႏု္တို႔အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကာ…
“လမ္းစားဖို႔ ယူသြားစမ္းပါေမာင္ရယ္၊ သူမ်ားလို လိေမၼာ္သီး မတတ္ႏိုင္ေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ကိုယ္တိုင္ စိုက္တဲ့ ပဲစားဥက ေလးကို စားေစခ်င္လြန္းလို႔ ႏႈတ္ၿပီးယူခဲ့ရ၊ စားၾကစမ္းပါေမာင္ရယ္” ဟုေျပာကာ အတြဲလိုက္ ထည့္ေပးလိုက္ၾကေလရာ ကြၽႏ္ုပ္မွာ အဘိုးႀကီးလင္မယား၏ သဒၶါၾကည္ျဖဴရွိေသာ စိတ္ေစတနာကို ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့သျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ား လည္လာမိ၏။

ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏မီးရထားတြဲေပၚ၌ တ႐ုတ္၊ ကုလားစသည့္ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားလည္ပါရွိေလရာ ကြၽႏ္ုပ္က “ခင္ဗ်ားတို႔ တိုင္း ျပည္မွာ ဒီလိုသဒၶါၾကည္ျဖဴနဲ႔ ရက္ရက္ေရာေရာေပးလား ကမ္းလား လုပ္ၾကတာကို ျမင္ဖူးၾကံဳဖူးရဲ႕လား” ဟု ေမးလိုက္ သျဖင့္ ၎တို႔က မျမင္ဖူး၊ မၾကံဳဖူးေၾကာင္းႏွင့္ ၀န္ခံထြက္ဆိုၾက၏။ ထိုအခါ၌ကား ကြၽႏ္ုပ္သည္ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းတည္း ဟူေသာအျဖစ္ကို အလြန္တရာ၀မ္းေျမာက္ ဂုဏ္ေရာက္လ်က္ “ေဟာဒါမွ ဗမာကြ” ဟု ဟစ္ေအာ္မေႂကြးေၾကာ္ေသာ္ လည္း ကြၽႏ္ုပ္၏မ်က္ႏွာထားသည္ ထိုအေၾကာင္းကို ေဖာ္ထုတ္ျပသေနဟန္ လကၡဏာရွိရကား အနီးတြင္ လိုက္ပါ လာၾကေသာ တ႐ုတ္ႏွင့္ကုလားခရီးသည္မ်ားက “ေတာ္ပါေပတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဗမာေတြ အာႀကီးစိတ္ေကာင္း တယ္။ အားႀကီးကူညီတယ္” ဟု ကြၽႏ္ုပ္အား ေဖာ္ထုတ္၀န္ခံသြားၾကရ၏။

“ေရႊဗမာတို႔လုပ္လိုက္မွျဖင့္ ဒီလိုခ်ည္းပဲ” ဟု ႐ႈတ္ခ်ရြတ္ဆိုေလ့ရွိေသာ ျမန္မာမ်ားအား ဤအခ်က္ကို အထပ္ထပ္ ႏွလံုးသြင္းေစလို၏။

● ျမန္မာကို ျမန္မာ႐ႈတ္ခ်ထိုက္သေလာ

ျမန္မာလူမ်ဳိး၌ ညံ့ဖ်င္းေသာအခ်က္မ်ားရွိျခင္း၊ ေကာင္းျမတ္ေသာအခ်က္မ်ားရွိျခင္းကို အပထား၍ ျမန္မာလူမ်ဳိး အေၾကာင္းကို ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းက ၿမိန္ေရရွက္ေရ ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ထိုက္သေလာဟု စဥ္းစားဆင္ျခင္ေစလိုေသး၏။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ‘အမိျမန္မာျပည္’ ဟူေသာစကားကို တိုင္းေရးျပည္မႈႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေနရာတိုင္းသံုးႏႈန္းၾကေသာ စကားမွ်သာျဖစ္ေပရာ အမိျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္ခင္ျခင္းဆိုသည္မွာ မိမိတို႔၏ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးကို ခ်စ္ခင္ျခင္း မွ်သာျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္ရကား ျမန္မာအမ်ဳိးသားသည္ပင္လွ်င္ ျမန္မာတို႔၏ မိခင္ျဖစ္ေခ်၏။ ျမန္မာအမ်ဳိးသားတို႔၏ အ ေၾကာင္းကို ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုျခင္းသည္ အမိျမန္မာျပည္အေၾကာင္းကို ႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုရာေရာက္၏။ အၾကင္သူတစ္ ေယာက္၏ မိခင္သည္ အက်င့္စာရိတၱ မေကာင္းသျဖင့္ လင္ငယ္ေနျငားအံ့။ ထိုသူသည္ မိခင္လင္ငယ္ေနေသာအျဖစ္ ကို ၿမိန္ေရ ရွက္ေရႏွင့္ ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာျခင္းျပဳေခ်မည္ေလာ။ မိခင္မေကာင္းေသာအျဖစ္ကို လူသူေလးပါးတို႔ေရွ႕၌ အခါအခြင့္သင့္တိုင္း ေဖာ္ထုတ ္ စြပ္စြဲျခင္းျပဳေခ် မည္ေလာ။ စင္စစ္ေသာ္ကား မိမိလူမ်ဳိး၏ မေကာင္းေသာအျဖစ္၊ ညံ့ဖ်င္းသိမ္ငယ္ေသာ အျဖစ္တို႔ကို ေဖာ္ထုတ္႐ႈတ္ခ်ေသာ ျမန္မာအမ်ဳိးသားသည္ မိမိ၏ေမြးသမိခင္ေၾကာင္းကို ပရိသတ္ဗိုလ္ထုအလယ္တြင္ ေဖာ္ထုတ္႐ႈတ္ခ်ေသာသူႏွင့္ ျခားနားျခင္းမရွိေခ်။ ဤအျခင္းအရာႏွင့္ႏႈိင္းစာေသာ္ ‘ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္း’ ျခင္းတည္းဟူေသာ ဥပမာသည္ အလြန္ေပ်ာ့ေနေသး၏။ ေမြးသမိခင္အေၾကာင္းကို ၿမိန္ဖြယ္ရွက္ဖြယ္ အားရပါးရ ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ျခင္းကဲ့သို႔ မိုက္မဲေသာအျပဳအမူသည္ ရွိမည္မဟုတ္ေခ်။

ထိုျပင္ ျမန္မာလူမ်ဳိး၏ အက်င့္စာရိတၱကို ျမန္မာကိုယ္တိုင္က ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ျခင္းသည္ အဘယ္မွ်ေလာက္ အက်ဳိးဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားသည္ဟု စဥ္းစားဆင္ျခင္မိၾကဟန္မတူေခ်။ ျမန္မာို ျမန္မာက ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ျခင္း သည္ ယခုအခါတြင္ အလြန္ေခတ္စားလ်က္ရွိရကား တစ္ဦးကစ၍ ေျပာလိုက္လွ်င္ အနီးရွိလူမ်ားက
၀ိုင္း၀န္း ေထာက္ခံလိုက္ ၾကသည္သာ မ်ားေနေတာ့၏။ ျမန္မာကို ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ေျပာဆိုသံ ဆယ္ႀကိမ္ၾကားသည့္အနက္တြင္ တစ္ႀကိမ္တေလမွာ မွ် တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေသာသူက ခုခံေခ်ပေျပာဆိုျခင္းကိုမွ် မၾကားဖူးေခ်။ ကုလားႏွင့္တ႐ုတ္တို႔ကို ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်သံ ဆယ္ႀကိမ္ၾကားရသည့္အခါ ၎တို႔ဘကမွ ခုခံေျပာဆိုသူ ျမန္မာတစ္ေယာက္တေလမွ်ျဖစ္ေစ ေပၚထြက္တတ္ေပရာ ျမန္မာကို ျမန္မာက ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ရာတါင္မွ ခုခံေခ်ပလိုသူ ျမန္မာတစ္ေယာက္တေလမွ် ထြက္ျပဴေဖာ္မရျခင္းမွာ ၀မ္း နည္းဖို႔ေကာင္းလွ၏။

● ကာကြယ္ရန္နည္းလမ္း

သို႔ေသာ္ ဤကိစၥမွာ ၀မ္းနည္းေန႐ံုမွ်မၿပီး။ ျမနမာ၏အက်ဳိးကို ထိခိုက္လ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ ခုခံကာကြယ္ရန္ နည္းလမ္းရွာၾကံၾကရေပမည္။ ထိခိုက္ပံုကား ျမန္မာကို ျမန္မာက အထင္အျမင္ေသးသိမ္ေနခဲ့လွ်င္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ဖက္စပ္္လုပ္ကိုင္ၾကရမည့္ လုပ္ငန္ႀကီးမ်ား၊ အစုစပ္ကုမၸဏီအလုပ္ႀကီးမ်ား စသည္တို႔ကို ျမန္မာမ်ားသည္ ဘယ္ေသာ အခါတြင္ စတင္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ရန္ရွိအံ့နည္း။ မည္သူမဆို အလုပ္ႀကီးတစ္ခုကို လုပ္ကိုင္သည့္အခါ ငါသည္ ဤအလုပ္ကို ထေျမာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္းရွိသည္ဟု ယံုၾကည္စိတ္ခ်ႏိုင္ေသာ စိတ္သေဘာမ်ဳိးရွိထားဖို႔ အ ေရးႀကီးေၾကာင္းကို လူတိုင္းပင္နားလည္ရၾကမည္ျဖစ္၏။ လူမ်ဳိးကိုမီ၍ လုပ္ကိုင္ရေသာ အလုပ္မ်ဳိးတြင္လည္းေကာင္း၊ ၎စိတ္သေဘာမ်ဳိးရွိဖို႔ အလားတူအေရးႀကီး၏။ စင္စစ္မွာ သာလြန္၍ပင္အေရးႀကီး၏။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ယံုၾကည္စိတ္ ခ်ႏိုင္ေသာ စိတ္သေဘာမ်ဳိး မျဖစ္ေပၚေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ကြၽႏု္ပ္တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိးသည္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးစနစ္မ်ဳိးကိုရရွိသည္ျဖစ္ေစ အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။ အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီးမ်ားကိုျဖစ္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသးသမွ်ကာလပတ္လံုး စီးပြားေရးဘက္တြင္ ခ်ဳိ႕ငဲ့၍ လူမ်ဳိးကြဲမ်ား ေအာက္မွာ အစဥ္မၿမဲၾကရမည္ ဧကန္မလႊဲေပတည္း။

ယခုအခါ နိပၸန္ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကသည့္ ထိုုက္တန္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ဳိး ေပးအပ္ေတာ့မည္ဆိုရာ ကြၽႏု္ပ္တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားအဖို႔ အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီးမ်ား စတင္တည္ေထာင္ရန္ အခြင့္အလမ္းမ်ားသည္ အတိုင္းမသိ ေအာင္ေပၚေပါက္ေပေတာ့မည္။ ထိုအခါတြင္ ျမန္မာကို ျမန္မာက အထင္အျမင္ေသးခဲ့လွ်င္ အလုပ္လုပ္ရန္ပင္ ျဖစ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ မိမိလူမ်ဳိးကို မိမိအထင္ေသးအျမင္ေသးေသာ စိတ္သေဘာထားမ်ဳိးကို ယခုမွစ၍ ပယ္ေဖ်ာက္ရန္ ႀကိဳးစားၾကရေပလိမ့္မည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဆိုလိုရင္ကား ေမးသမိခင္၏ မေကာင္းေသာအခ်က္တစ္ခုကို သိထားေသာသားသည္ ထိုအခ်က္ကို ပယ္ေဖ်ာက္ရန္ ခဲယဥ္းမည္မွန္ေသာ္လည္း မိမိကိုယ္တိုင္ ထိုအေၾကာင္းကို ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာျခင္းမွ ေရွာင္းၾကဥ္ျခင္း၊ သူတစ္ပါးတို႔ေျပာၾကသည္ကို ႏွိပ္ကြပ္ဖံုးအုပ္ျခင္းစသည္ျဖင့္ အ႐ုပ္ဆိုး သည္ထက္ မဆိုးရေလေအာင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေသာ နည္းလမ္းရွိေသး၏။

ျမန္မာတို႔ ညံ့ဖ်င္းသည္ဆိုေသာအခ်က္မ်ားမွ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း တပ္အပ္ေသခ်ာစြပ္စြဲႏိုင္သည္လည္းမဟုတ္။ ၎တို႔ႏွင့္ ခုႏွိမ္ေလာက္ေစရန္ စင္စစ္ေကာင္းျမတ္ေသာ အခ်က္မ်ားသည္ ဒုႏွင့္ေဒးရွိေနေသးသည္ျဖစ္ေပရကား ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ မိခင္၏အရွက္ကို ကာကြယ္သည့္အလားကဲ့သို႔ ကြၽႏု္ပ္တို႔လူမ်ဳိးကိ ကြၽႏု္ပ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ႐ႈတ္ခ်အရွက္ခြဲရာေရာက္ေသာ စကားမ်ဳိးကို ဆိုျခင္းမွ ေရွးဦးစြာ ေရွာင္ၾကဥ္အပ္ေပ၏။ ဒုတိယအခ်က္၌ ထိုကဲ့သို႔ ႐ႈတ္ခ်အရွက္ခြဲရာေရာက္ေသာ စကားမ်ဳိးကို သူတစ္ပါးတို႔ဆိုသည္ကို ၾကားရေသာအခါ အက်ဳိးအၾကာင္းကို နည္းသင့္လမ္းသင့္ ေဖာ္ျပ၍ ေတာင္းပန္တားျမစ္အပ္ေပ၏။ ဤစာကို ဖတ္႐ႈရေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းတို႔သည္ အထက္ေဖာ္ျပာပါ အျခင္းအရာမ်ားကုိ ေက်နပ္ႏွစ္ၿခိဳက္သျဖင့္ အထက္ပါနည္းလမ္းအတိုင္း လိုက္နာေဆာင္ရြက္ပါေတာ့မည္ဟု သႏိၷဌာန္ခ်ထားၾကပါမူ ကြၽႏု္ပ္တို႔ေရးသားသတိေပးရက်ဳိးနပ္သည္ဟု သေဘာထား၍ လူမ်ဳိးကို အညြန္႔တံုးေအာင္ ျပဳလုပ္ရာေရာက္သည့္ အေလ့အက်င့္ဆိုးႀကီးတစ္ခုသည္လည္း ကြယ္ေပ်ာက္ရန္ အေျခခံသြားၿပီဟူ၍ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္မိေပေတာ့သတည္း။

စာေရးဆရာ၊ (၁၃၀၅)

Source: မိုုးမခ