ေဟာေျပာပြဲကရတဲ့ အသိပညာ

ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ဖတ္ေပးျကဘို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္ သမီးတို႕ သားတို႔ေရ!

ေဟာေျပာပြဲ

က်ေနာ္တုိ႔ လူငယ္တစ္သုိက္ ေဟာေျပာပြဲတစ္ခု သြားနားေထာင္ရန္အတြက္ခ်ီတက္ေနၾကသည္။

တစ္လမွ လစာေငြ ငါးသိန္းသာရေသာအေဖက ဒီေဟာေျပာပြဲကုိ သြားနားေထာင္ရင္က်ေနာ့္ကုိ မုန္႔ဖုိး တစ္သိန္းေပးမယ္လုိ႔ စည္း႐ုံးထားတယ္ေလ။

လက္မွတ္ေၾကးက တစ္ေစာင္ကုိ တစ္ေသာင္းနႈံး၊လက္မွတ္ငါးေစာင္ျဖတ္ေပးလုိက္တယ္။

က်ေနာ့္ရဲ႕ ဆုိးေဖာ္ဆုိးဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ေရာေပါ့။

က်ေနာ္ၾကားဖူးနားဝ ဗုဒၶဝင္ထဲကလုိ အသျပာတစ္ေထာင္ေပးၿပီး သားကုိ တရားနာခုိင္းတဲ့ သူေဌးႀကီးလုိမ်ိဳး။

က်ေနာ္ဆုိတာလည္း ဆယ္တန္းကုိ အမွတ္ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔ ေအာင္ၿပီး ရရာေမဂ်ာတစ္ခုယူရင္း တကၠသုိလ္မွာေဝေလေလလုပ္ေနတဲ့ ရြက္က်ပင္ေပါက္။

ေဆာ္႐ွိတယ္။ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္။ေစာက္ထာက်တယ္။က်ေနာ့္ကုိ က်ေနာ္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ေနတယ္ ထင္ခဲ့တာပဲ။

ဒီေန႔ ဒီေဟာေျပာပြဲကုိ တက္ေရာက္ၾကားနာခဲ့ျခင္းဟာဘဝမွာ အမွန္ဆုံးအလုပ္တစ္ခုျဖစ္မယ္ဆုိတာ က်ေနာ္မသိေသးဘူး။

ခန္းမထဲမွာ လူေတြအျပည့္ပဲ။တခ်ိဳ႕က မိသားစုလုိက္။တခ်ိဳ႕က စုံတြဲခုတ္လာၾကတယ္။

တခ်ိဳ႕က က်ေနာ္တုိ႔လုိ ေဘာ္ဒါအဖြဲ႔။

စင္ေပၚကုိ လူတစ္ေယာက္ တက္လာတယ္။

မ်က္ႏွာက ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔… ထူးထူးျခားျခားေတာက္ပေနတာက သူ႔ရဲ႕ ယုံၾကည္မႈ႐ွိတဲ့ ဟန္ပန္ပဲ။ႏိုင္ငံသိ ေက်ာ္ၾကားေအာင္ျမင္သူဆုိေတာ့လည္း ဒီလုိ confidence ႐ွိေနတာ မဆန္းပါဘူး။ဒါေပမယ့္ သူက ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးမဟုတ္ဘူး။တကယ္ကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔။

ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္ထားတယ္။တီ႐ွပ္တစ္ထည္ဝတ္ထားတယ္။ျမန္မာ့အဆင့္ ၁သူေဌးႀကီးလုိ႔ ဘယ္သူထင္မွာလဲ။

"မဂၤလာပါ။က်ေနာ္ ေက်ာ္စြာပါ။”

မိတ္ဆက္ပုံက ဒီေလာက္ပဲ။ႏုိင္ငံေတာ္ကခ်ီးျမႇင့္ထားတဲ့ သူေဌးဘြဲ႔ကုိ သူမရြတ္ျပဘူး။

"က်ေနာ္က ေဟာေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူးဗ်။ေျပာျပခ်င္တာ။ဒီႏွစ္ခုမတူဘူးေနာ္။အေပၚစီးကေန သင္ၾကားေပးခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ႏွလုံးသားက လာမယ့္စကားေတြကုိ ႏွလုံးသားထဲ တုိက္႐ုိက္ မွ်ေဝေပးခ်င္တာ။

က်ေနာ္က စကားေျပာသိပ္ေကာင္းတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ဒါေၾကာင့္ ႐ူပါနဲ႔ပဲ ထိန္းထားရတာ။”

ေအာင္ျမင္တဲ့ နိဒါန္းပဲလား။ေလးလံခမ္းနားတဲ့ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတြနဲ႔ သီရိသုဓမၼဘာညာသူေဌးႀကီးက ဒီလုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး အရႊန္းေဖာက္ေတာ့ ပရိတ္သတ္က ျပံဳးစိျပံဳးစိျဖစ္သြားတယ္။

"က်ေနာ္က သူေဌးျဖစ္နည္းကုိ ေဟာေျပာမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။က်ေနာ့္ညီ က်ေနာ့္ညီမေတြလုိ လူငယ္ေတြအတြက္ ဘဝေနနည္းေလး အၾကံျပဳခ်င္တာပါ။

တစ္ခါက ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးက အမတ္ေတြကုိ ေျပာတယ္။ကမာၻအရပ္ရပ္က လူသားသမုိင္းေတြကုိ ေလ့လာခ်င္တယ္တဲ့။ အဲ့ဒိေခတ္က စာရြက္မေပၚေသးလုိ႔ ဆိတ္သားေရ၊ႏြားသားေရမႇာ စာေရးေနရတဲ့ေခတ္ေလ။ဘုရင့္နန္းေတာ္ေ႐ွ႕မွာလွည္းအစီးေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ သားေရျပားေတြတင္ၿပီး ေရာက္ေနတယ္။

ဘုရင္က အံ့ျသတႀကီးနဲ႔ "အဲ့ဒါဘာေတြလဲ”ဆုိေတာ့ အမတ္ႀကီးက ကမာၻအရပ္ရပ္က လူသားသမုိင္းေတြကုိသုံးနႇစ္သုံးမုိးျပဳစုထားတာပါတဲ့။

"ငါဘယ္လုိလုပ္ ဖတ္ႏုိင္မွာလဲ အမတ္ႀကီးရဲ႕။ ခပ္တုိတုိေလး ျပန္ျပဳစုေပး”

အဲ့ဒိအခ်ိန္မွာ အမတ္ႀကီးက သူေဆာင္ယူလာတဲ့ သားေရျပားခ်ပ္ေလးကုိ ေပးလုိက္ရင္း

"ဒါကမာၻအရပ္ရပ္က လူသားသမုိင္းပါ အ႐ွင္မင္းႀကီး”

မင္းႀကီးမ်က္ေမွာင္ကုပ္သြားတယ္။လူသားသမုိင္းတဲ့။ေရးထားေတာ့စာကႏွစ္ေၾကာင္းတည္း။ "သူတုိ႔ ေမြးဖြားလာၾကသည္၊ သူတုိ႔ ေသဆုံးသြားၾကသည္။”

အဲ့ဒါဘဝပဲ။နိဒါန္းက ေမြးဖြားျခင္း။နိဂုံးကေသဆုံးျခင္း။သတၱဝါတုိင္း အတူတူခ်ည္းပဲ။

က်ေနာ္လည္း ဒီေမြးဖြားျခင္းနဲ႔ ေသဆုံးျခင္းရဲ႕ၾကားကာလမွာ ႐ုန္းကန္ေရြ႔လ်ားေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ။က်ေနာ္ဘယ္လုိေနခဲ့လဲ။

က်ေနာ္လည္း ညီေလးတုိ႔ ညီမေလးတုိ႔လုိ ေက်ာင္းသားလူငယ္ဘဝကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္။ဆုိးခဲ့ဖူးတယ္။ေတခဲ့ဖူးတယ္။ေပခဲ့ဖူးတယ္။

ဘဝမွာ ၾကက္ေျခခက္ေတြအျပည့္နဲ႔။ ဘဝေပ်ာက္ေလာက္ေအာင္ေတာ့မဆုိးခဲ့ဘူးေပါ့။က်ေနာ့္အေဖကမွာတယ္။မင္းႀကိဳက္သေလာက္ေပ်ာ္ပါ။ဒါေပမယ့္ အိမ္ကုိေတာ့ ေရာက္ေအာင္ျပန္ခဲ့ပါတဲ့။

ဒါကုိ ဒႆနတစ္ခုလုိ႔ က်ေနာ္မသိဘူး။အခြင့္အေရးတစ္ခု၊လြတ္လပ္ခြင့္တစ္ခုလုိ႔ပဲထင္ခဲ့တာေလ။ညလုံးေပါက္ ဂစ္တာေတြတီး၊သီခ်င္းေတြဆုိ၊ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔မူးယစ္ေပ်ာ္ပါး။မနက္ေလးနာရီေလာက္မွ အိမ္ျပန္ျဖစ္တဲ့ေန႔ေတြက မနည္းလွဘူး။

ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ အေဖက ေျပာတယ္။"သား ႀကိဳက္သေလာက္ေပ်ာ္ပါ။သားအေပ်ာ္ၾကဴးတာနဲ႔ တုိက္႐ုိက္အခ်ိဳးတူစြာ အေဖတုိ႔ စိတ္ပူရတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သားအတြက္ ေဘးကင္းမယ့္ ဒီအိမ္ေလးမွာတစ္ေထာက္ျပန္နားပါသား။

သားဘယ္ေနရာမွာ မူးေမွာက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနမလဲ။ဘယ္ေနရာမွာ ရန္ေတြျဖစ္ၿပီး

အ႐ုိက္အႏွက္ခံေနရမလဲ။ေဖေဖတုိ႔စိတ္ပူေနရတယ္။မနက္လင္းလုိ႔ အိပ္ရာေပၚမွာ ေဘးကင္းကင္းနဲ႔ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ သာကုိျမင္မွ အေဖတုိ႔ တစ္ရက္စာ စိတ္ေအးရတယ္”တဲ့

က်ေနာ္မသိခဲ့ဘူး။က်ေနာ့္ရဲ႕ ေပ်ာ္ပါးျခင္းဟာ မိဘကုိ စိတ္ပူပန္ေစတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္မသိဘူး။က်ေနာ္ပဲ ေပ်ာ္ခ်င္တာ။က်ေနာ့္တစ္ကုိယ္စာေလးပဲ က်ေနာ္ေတြးခဲ့တာ။

အဲ့ဒိေနာက္ပုိင္း ေတာ္႐ုံတန္႐ုံအေၾကာင္းမ႐ွိရင္ က်ေနာ့္အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြ ဥာဥ့္မနက္ေတာ့ဘူး။က်ေနာ့္ေၾကာင့္ မိဘကုိ စိတ္ပူေစမယ့္ေဘးကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံးေအးေစခဲ့တယ္။

အေမကေတာ့ အေဖ့ကုိ ေျပာတယ္။"႐ွင့္နည္းက စြန္႔စားလြန္းရာမက်ဘူးလား။

၂ႏွစ္နီးပါးေလာက္ သားေလးကုိ ပရမ္းပတာ လႊတ္ေပးခဲ့တာ အႏၱရာယ္သိပ္မ်ားတယ္။

ဒီၾကားထဲ တစ္ခုခုျဖစ္သြားေတာ့ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ”တဲ့။

က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမႇာ စူးစူးနင့္နင့္နားလည္လုိက္တာက မိဘအိမ္ဆုိတာ သားသမီးေတြအတြက္ လုံျခံဳေဘးကင္းရာအရပ္ပဲ။

ညီေလးတုိ႔ ညီမေလးတုိ႔လည္း လူငယ္ပီပီ႐ူးမုိက္ေပ်ာ္ပါးခ်င္လိမ့္မယ္။ေပ်ာ္ပါးဖူးလိမ့္မယ္။ဒါေပမယ့္ မိဘေတြဘက္က ဝင္ေတြးၾကည့္ပါ။မင္းတုိ႔အတြက္ မိဘအိမ္ဟာ ေဘးကင္းလုံျခံဳရာအရပ္ပဲ။ေရာက္ေအာင္ျပန္ပါ။

က်ေနာ္ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ရည္းစားရေနၿပီ။အ႐ူးအမဲသား စားရသလုိေပါ့ဗ်ာ။အခုမွ ဣတၳိယနဲ႔ ထိေတြ႔ဖူးေတာ့ၾကားေလေသြးရင္ေတာင္ေဝးတယ္လုိ႔ ထင္မိတာမ်ိဳး။

တစ္ရက္မွာ အေဖက ေမးတယ္။" သား ခ်စ္သူရၿပီလား”တဲ့

"ဟုတ္ကဲ့”လုိ႔ ေျဖေတာ့"မင္းဘယ္မွာ ေနမလဲ။ဘာအလုပ္လုပ္စားမလဲ။မင္းဘဝရည္မွန္းခ်က္က ဘာလဲလုိ႔

 ေမးတယ္။ေမးခြန္းက ႐ုိး႐ွင္းသေလာက္ အေျဖကသိပ္ခက္တယ္။ခက္တာထက္ကုိ 

ပုိပါတယ္။အေျဖက ႐ွိကုိ႐ွိမေနတာ။

အေဖက ဘာမွဆက္မေမးေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္!

ဒါက အေဖ က်ေနာ့္ကုိ ေမးရမယ့္ ေမးခြန္းမဟုတ္ဘူး။က်ေနာ့္ကုိ က်ေနာ္ေမးရမွာ။ငါဘာအလုပ္လုပ္မွာလဲ။ငါ့ရည္မွန္းခ်က္ကဘာလဲ။ကုိယ္ေလွ်ာက္မယ့္လမ္းေတာင္ ကုိယ္မေဖာက္ရေသးတဲ့အျဖစ္ပါ။တကယ္က လမ္းေပ်ာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး။လမ္းကုိ မ႐ွိခဲ့တာ။

ညီေလးတုိ႔ ညီမေလးတုိ႔မွာေရာ ရည္မွန္းခ်က္လမ္းေတြ ႐ွိၾကၿပီလား။

ဒီလုိနဲ႔ စီးပြားေရးဘက္ကုိ အထူးျပဳေလ့လာမယ္ဆုိၿပီး စီးပြားေရးဘက္ကုိ စေလ့လာတယ္။

စာေတြဖတ္တယ္။ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္း လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြကုိ ေအာက္က်ိဳ႕ခံၿပီးေမးခြန္းေတြေမးတယ္။သင္ယူတယ္။ပညာ႐ွာ ပမာ သူေတာင္းစားမဟုတ္လား။သိလုိသူက မာန္ခ်ထားရတယ္။

ျပႆနာ အသစ္တစ္ခု ထပ္ေတြ႔လာျပန္ေရာ။သမီးရည္းစားျပႆနာပါ။ေရြးခ်ယ္ခဲ့တုန္းက ႐ုပ္ရည္ႀကိဳက္လုိ႔ ေရြးခဲ့တာေလ။သူ႔အက်င့္၊သူ႔စ႐ုိက္ ဘာကုိမွ ေလ့လာၿပီး ႀကိဳက္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။သူက်ေနာ့္ကုိ ျဖတ္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္တြဲသြားတယ္။ လူလည္း ႐ူးမလုိလုိ ေၾကာင္မလုိလုိျဖစ္သြားေသးတယ္။သစၥာမ႐ွိတဲ့ မိန္းမဘာညာေပါ့။က်ိမ္စာေတြတုိက္။အသဲေတြကြဲ၊အရက္ေတြမူး။

အဲ့ဒိအခ်ိန္မွာ အေဖကထပ္ေမးတယ္။"သူ႔မွာ မင္းကုိ ျဖတ္ဖုိ႔ အခြင့္ေရးမ႐ွိဘူးလား”တဲ့

ဟုတ္တယ္။ဘာစာခ်ဳပ္စာတမ္းမွ႐ွိတာမဟုတ္ဘူး။တစ္သက္လုံးလက္တြဲပါမယ္လုိ႔လည္း ကတိမေပးထားဘူး။က်ေနာ့္ကုိ သူ မလုိခ်င္ေတာ့ရင္၊မလုိအပ္ေတာ့ရင္ လမ္းခြဲဖုိ႔ သူ႔မွာ အခြင့္အေရး႐ွိေနတာပဲ။က်ေနာ္လက္ခံေပးလုိက္တယ္။ေနာက္တစ္ခါမ်ားေတာ့ ရည္းစားထားမယ္ဆုိရင္ သူ႔ဘက္ကုိလည္း ေသခ်ာေလ့လာမယ္။ကုိယ့္ဘက္ကလည္း ေသခ်ာျပင္ဆင္မယ္။ဒီလုိေတြးျဖစ္လာတယ္။တစ္သက္လုံး ကုိယ့္အိပ္ရာေဘးမွာ ထားရမယ့္ အမ်ိဳးသမီး၊ကုိယ့္ အိမ္႐ွင္မျဖစ္လာမယ့္ အမ်ိဳးသမီးကုိ ေတြ႔ကရာမေရြးခ်ယ္မိဖုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတိေပးရတယ္။

ညီေလးတုိ႔ ညီမေလးတုိ႔ေရာ ကုိယ့္ၾကင္ေဖာ္ကုိ ေရြးခ်ယ္တဲ့အခါ စိတ္ခံစားခ်က္အတုိင္း ေရြးလုိက္တာလား။ဥာဏ္နဲ႔ေရာ ပုိင္းျခားစီစစ္ျဖစ္လား။

ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေရြးခ်ယ္မႈကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ခဲ့တယ္။

အခုလက္႐ွိ အိမ္သူသက္ထားပါပဲ။လူႏွစ္ေယာက္ခ်ိတ္ဆက္ဖုိ႔ အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ လုိအပ္ခ်က္က နားလည္မႈပဲ။သူ႔အျပစ္ ကုိယ့္အျပစ္၊သူ႔အမွား ကုိယ့္အမွားသူ႔အဆုိး ကုိယ့္အဆုိး၊သူ႔အားနည္းခ်က္ ကုိယ့္အားနည္းခ်က္ကုိ အျပန္အလွန္ နားလည္ေပးခဲ့ၾကတယ္။

ဖုန္းတစ္လုံး အားသြင္းဖုိ႔ adapterလုိတယ္မဟုတ္လား။Adapterဆုိတာ powerကုိမေပးဘူး။Powerကုိလည္းမယူဘူး။ေပးသူနဲ႔ ယူသူၾကားမွာ အဆင္ေျပေအာင္ ခ်ိန္ညႇိေပးတဲ့ 

deviceတစ္ခုပဲ။ႏိုင္ငံရဲ႕ power supply systemက 220ACဖုန္းကလုိခ်င္တာ 5amp(အမ္ပီယာ) current.Adapterမခံဘဲ တုိက္႐ုိက္ joinလုိက္ရင္ ဖုန္းပဲ ဂိသြားလိမ့္မယ္။ဒါဟာ ေပးသူရဲ႕အမွားမဟုတ္သလုိ ယူသူရဲ႕ အားနည္းခ်က္လည္း မဟုတ္ဘူး။မတူညီ ကြဲလြဲျခင္းသာ။နားလည္မႈ adapterလည္း ၾကားခံလုိက္ေတာ့ အေပးအယူမွ်တသြားေရာ။

ဒါေၾကာင့္ ညီေလးတုိ႔ ညီမေလးတုိ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ့အခါသူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊မိဘနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ခ်စ္သူခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္ နားလည္မႈ႐ွိၾကပါ။နားလည္မႈမ႐ွိဘဲ ေပါင္းစပ္လုိ႔ လုံးဝမရဘူး။အဆီအေငၚမတည့္ရင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ထိခုိက္ရတတ္တယ္။မိဘက adapterမခံဘဲ 220AC voltageေပးလုိက္လုိ႔ ေလာင္ကြၽမ္းသြားတဲ့ ပ်က္စီးသြားတဲ့ ဖုန္းလုိမ်ိဳး သားသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႐ွိေနမလဲ။

ဒီလုိနဲ႔ စီးပြားေရးကုိ အစျပဳရင္း ျဖတ္လမ္းနည္းေတြနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခ်င္လာတယ္။

သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ကုိ ေမးဖူးတယ္။ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ အျမန္ဆုံးနည္းေျပာျပပါလုိ႔။သူေဌးႀကီးေျဖသြားတာ သိပ္လွတာပဲ။သမုိင္းျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခုနဲ႔ ဥပမာေပးသြားတာ။ညီတုိ႔ ညီမတုိ႔ကုိ ဗဟုသုတအျဖစ္၊messageတစ္ခုအျဖစ္ မွ်ေဝခ်င္ပါတယ္။

မက္ဆီဒုိးနီးယား စစ္ဘုရင္ အလက္ဇန္းဒါးေသဆုံးၿပီးေနာက္မွာ သူပုိင္တဲ့နယ္ေျမေတြကုိ သူ႔စစ္သူႀကီးေတြက ခြဲေဝယူတယ္။အီဂ်စ္ေျမကုိယူတဲ့ ေတာ္လမီ ၁ လက္ထက္မွာဘုရင္ ေတာ္လမီကGeometryပညာ႐ွင္ ယူကလစ္ဆီက geometryပညာကုိ အလြယ္သင္ဖုိ႔ ကမ္းလွမ္းတယ္။

ယူကလစ္ရဲ႕အေျဖက သိပ္႐ုိး႐ွင္းတယ္။သိပ္ရဲရင့္တယ္။"Geometryပညာကုိသင္ဖုိ႔ ႐ွင္ဘုရင္အတြက္ အထူးနည္းလမ္းမ႐ွိပါဘူး”တဲ့။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္ပညာကုိပဲ သင္ယူသည္ျဖစ္ျဖစ္ ဝီရိယထည့္ဖုိ႔လုိတယ္။

ေျခေထာက္ကေန ေျခလွမ္းျဖစ္ေျပာင္းသြားတာ ဝီရိယေၾကာင့္ပဲ။ဦးတည္ရာကုိ ေရြးခ်ယ္တာက ဥာဏ္ရည္ေပါ့။ေလ်ွာက္လမ္းမွာခလုတ္မထိ ဆူးမၿငိဖုိ႔က သတိတရားရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္။

ဒီလုိနဲ႔ စီးပြားေရးတစ္ခုကုိ ေဇာက္ခ်လုပ္ျဖစ္လာတယ္။အေတာ္အတန္ေအာင္ျမင္လာတယ္။က်ေနာ္နဲ႔ ခင္မင္လာတဲ့ သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကုိေမးတယ္။စာဖတ္ျဖစ္လားတဲ့။ အခ်ိန္လည္း သိပ္မအားတာနဲ႔ မဖတ္ျဖစ္ဘူးလုိ႔ ေျပာေတာ့ သူေဌးႀကီးက 

"မင္းအလုပ္ခ်ိန္ေတြက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တန္ေၾကး႐ွိေနလုိ႔ စာမဖတ္ရတာလဲ။

မင္းရဲ႕ ႏွစ္နာရီလုပ္အားခက တစ္သိန္းလားႏွစ္သိန္းလား။စာတစ္ပုဒ္ကေပးမယ့္ အသိတရားက မင္း႐ွာႏုိင္တဲ့ ေငြထက္ အျမဲတန္ဖုိးႀကီးတယ္ဆုိတာ မွတ္ထား”တဲ့တပည့္လုိျဖစ္ေနလုိ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေျပာတယ္ ထင္ပါတယ္။ေနာက္မွ ေလသံေပ်ာ့သြားၿပီး"ငါ့ညီ ေက်ာ္စြာ ေဘဂိတ္ၾကရဲ႕ တစ္နာရီလုပ္အားခက တုိ႔ထက္ အပုံႀကီးသာလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဘဂိတ္ေဇာက္ခ်လုပ္ေနတာစာဖတ္ျခင္းပဲ။

လင္ကြန္းကေျပာတယ္။က်ဳပ္ကုိ သစ္ပင္ခုတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ ေျခာက္နာရီေပးရင္ ေလးနာရီက ပုဆိန္ေသြးေနမွာတဲ့။ငါတုိ႔ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ဆုိတာ ဥာဏ္ပုဆိန္နဲ့ သစ္ပင္ခုတ္ေနတာ။

စာဖတ္တယ္ဆုိတာ အဲ့ဒိဥာဏ္ပုဆိန္ကုိ ေသြးေနရတာ။မင္းပုဆိန္ေသြးဖုိ႔ မပ်က္ကြက္နဲ႔။ပုဆိန္တုံးလာလိမ့္မယ္”တဲ့။

ဒီေတာ့ ညီေလးတုိ႔ ညီမေလးတုိ႔ကုိ က်ေနာ္ကေျပာမယ္။က်ေနာ္႔အဆင့္နဲ႔ အခ်မ္းသာဆုံးသူေဌးျဖစ္ေနရတာက်ေနာ္ဂုဏ္မယူဘူး။က်ေနာ့္ထက္ ပုိခ်မ္းသာတဲ့သူေပၚလာလုိ႔လည္း က်ေနာ္စည္းစိမ္ေလ်ာ့မသြားဘူး။နံပါတ္ တစ္ျဖစ္ေနျခင္းက နႈိင္းရတန္ဖုိးပါ။ ပကတိမွမဟုတ္တာ။က်ေနာ္ထက္ ပုိခ်မ္းသာသူေပၚလာရင္ က်ေနာ္ထက္ပုိၿပီး ႏုိင္ငံသားေတြကုိ အလုပ္အကုိင္ အခြင့္အလမ္းေတြဖန္တီးေပးႏုိင္လိမ့္မယ္။က်ေနာ့္ႏုိင္ငံႀကီးဒီထက္ပုိတုိးတက္လာလိမ့္မယ္။

က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ညီတုိ႔ ညီမတုိ႔လည္း ေပ်ာ္ၾကပါ။ဒါေပမယ့္ ေဘးကင္းပါေစ။

ဘဝကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖတ္သန္းပါ။ဒါေပမယ့္ ရည္မွန္းခ်က္႐ွိပါေစ။

ခ်စ္ၾကပါ။ဒါေပမယ့္ နားလည္မႈ႐ွိပါေစ။

အလုပ္လုပ္ၾကပါ။ဒါေပမယ့္ စာဖတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္႐ွိပါေစ။

ေအာင္ျမင္ျခင္းမွာ ဂုဏ္ယူၾကပါ။ဒါေပမယ့္မာန္မာနေတာ့ ကင္းပါေစ။

ႏုိင္ငံအနာဂတ္အတြက္ ညီတုိ႔ညီမတုိ႔ ကုိပဲက်ေနာ္က အားကုိးေမွ်ာ္လင့္ေနမွာပါ။

ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ့္ စကားကုိ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေပးၾကလုိ႔ က်ေနာ္ ေက်ာ္စြာက အားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

လူႀကီးမင္းတုိ႔ ဝယ္ယူလာတဲ့ လက္မွတ္ေတြကုိ အေရာင္းေကာင္တာမွာ ဝယ္ေစ်းအတုိင္း 

ပုိက္ဆံျပန္ထုတ္သြားလုိ႔ရပါတယ္။

ဒီေန႔ စကားပြဲေလးဟာ ေငြေၾကးအက်ိဳးအျမတ္ လုိခ်င္လုိ႔ လုပ္တဲ့စကားပြဲမဟုတ္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ ေလးနက္မႈတစ္ခုရခ်င္လုိ႔ စည္းစနစ္က်ခ်င္လုိ႔ ေငြနဲ႔ ေရာင္းတဲ့သေဘာပါ။

လူႀကီးမင္းတုိ႔ ေငြျပန္မထုတ္လုိဘူးဆုိရင္လည္း ဒီေငြေတြဟာ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္းကုိ 

အလႈေငြအျဖစ္ ေရာက္႐ွိသြားမွာပါ။

ေငြတစ္ေသာင္းဟာ တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ သိပ္မ်ားေနေသးတဲ့ ပမာဏမုိ႔လုိ႔ ထုတ္ယူမယ္ဆုိရင္လည္း နားလည္ၾကည္ျဖဴမွာပါ။”

လက္ခုပ္သံမ်ား မစဲေအာင္ ထြက္ေပၚလာသည္။က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္လည္း လက္ခုပ္ကုိ အားရပါးရတီးျဖစ္ခဲ့သည္။တကယ့္ ဂါရဝလက္ခုပ္သံပါ။မုဒိတာလက္ခုပ္သံပါ။ ေက်းဇူးတင္တဲ့ လက္ခုပ္သံပါ။

အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေျခလွမ္းေတြတက္ႂကြေနသည္။ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းမသိ ေက်နပ္ျပံဳးေတြ ျပံဳးမိေနသည္။လက္မွတ္ငါးေစာင္အတြက္ ေငြငါးေသာင္းကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္မထုတ္ယူျဖစ္ခဲ့ပါ။အေဖေပးမယ့္ ေငြတစ္သိန္းလည္း က်ေနာ္မလုိခ်င္ေတာ့။ေက်းဇူးပါ ေဖေဖရယ္လုိ႔ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ေျပာႏုိင္ဖုိ႔ေငြတစ္သိန္းေၾကာင့္ အပ်က္စီးမခံႏုိင္ပါ။

ႏုိင္ငံအတြက္၊မိဘအတြက္၊မိမိအတြက္ အသုံးက်တဲ့ ႏုိင္ငံသားအျဖစ္၊သားသမီးေကာင္းအျဖစ္၊လူသားေကာင္းအျဖစ္ က်ေနာ္စတင္ရေတာ့မယ္။

(Sithu)https://www.facebook.com/100009496211665/posts/2248801475446371/

အေတြးေတြကုိ ေရးခ်ထားျခင္းပါ။